Obowiązkowe wyposażenie auta

Zgodnie z art. 128 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (dalej k.r.o.) obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo, natomiast art. 133 § 1 k.r.o. stanowi, iż rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, pod warunkiem, że dziecko nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, zaś ewentualne dochody z majątku dziecka nie wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Powyższy artykuł nakłada obowiązek alimentacyjny na obojga rodziców. W przypadku śmierci jednego z nich obowiązek ten przechodzi w całości na drugiego rodzica, natomiast w razie śmierci obojga rodziców na dalszych krewnych. Kto może płacić alimenty? Obowiązek alimentacyjny jest to ustanowione prawnie zobowiązanie rodzica wobec dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie. Powyższy obowiązek nakładany jest na rodzica w chwili narodzenia się dziecka i trwa do czasu, aż dziecko się usamodzielni. Ustawodawca przy tym nie wskazał konkretnej granicy wieku, po osiągnięciu którego dziecko automatycznie utraci prawo do alimentów, tj. rodzicie są obowiązani wypłacać świadczenie alimentacyjne na pełnoletnie dziecko, jeżeli to kontynuuje ono naukę, a także w przypadku gdy nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie w związku z poważną chorobą lub niepełnosprawnością. Niepełnoletnie lub pełnoletnie, ale uczące się dziecko uprawnione jest do świadczeń alimentacyjnych niezależnie od tego, czy znajduje się w niedostatku. Uchylenie alimentów Rodzice mogą starać się o uchylenie ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego dopiero w chwili, gdy dziecka osiągnie pełnoletność, tj. ukończy lat 18. Bądź też zawrze wcześniej małżeństwo. W tym miejscu należy zapamiętać, że zawarcie przez dziecko małżeństwa nie wyłącza samorzutnie obowiązku alimentacyjnego rodziców. Jedynie zmienia kolejność obowiązku alimentacyjnego – w pierwszej kolejności wtedy obciąża on współmałżonka, dopiero w dalszej rodziców. W doktrynie oraz orzecznictwie sądów ugruntował się pogląd, że dziecko ma pełne prawo do życia na równej stopie co jego rodzice. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 9 czerwca 1976 roku podkreślił, że „małoletnie dzieci mają prawo do równej stopy życiowej z rodzicami, i rodzice muszą podzielić się z dzieckiem nawet najmniejszymi dochodami” (sygn. akt: III CZP 46/75). Obowiązek alimentacyjny, a stopień wykształcenia Obowiązek alimentacyjny nie jest związany ze stopniem wykształcenia. Obowiązek nie ustaje z chwilą osiągnięcia przez dziecko określonego stopnia wykształcenia podstawowego, średniego czy też wyższego. Jedyną okolicznością, od której zależy trwanie bądź ustanie tego obowiązku, jest to, czy dziecko jest w stanie utrzymać się samodzielnie, przy czym nie można tego oczekiwać od dziecka małoletniego. Natomiast w stosunku do dziecka, które osiągnęło pełnoletność, brać należy pod uwagę to, czy wykazuje chęć dalszej nauki oraz czy osobiste zdolności i cechy charakteru pozwalają na rzeczywiste kontynuowanie nauki. Zwolnienie z obowiązku alimentacyjnego Zwolnić o obowiązku alimentacyjnego osobę zobowiązaną może jedynie sąd. Rodzice mogą wnieść pozew o zniesienie owego obowiązku w przypadkach, gdy dochody z majątku pełnoletniego dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Jak również, gdy dziecko jest w stanie zaspokoić swoje uzasadnione potrzeby z innych źródeł, np. z pobieranej renty rodzinnej, z pobieranego stypendium socjalnego i naukowego, z uzyskiwanych zarobków. [rada]Obowiązek alimentacyjny istnieje niezależnie od tego, czy rodzice stanowią lub stanowili związek małżeński. Jeżeli dziecko urodziło się ze związku nieformalnego, obowiązek alimentacyjny istnieje od chwili urodzenia dziecka, nie zaś od jego uznania lub sądowego ustalenia ojcostwa.[/rada] Wyjątek stanowi sytuacja, gdy rodzice dziecka, zobowiązani do ponoszenia kosztów jego utrzymania i wychowania, trwają w faktycznej separacji, bądź gdy dziecko pochodzi ze związku pozamałżeńskiego, a jego rodzice nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego. Wówczas ten z rodziców, u którego dziecko zamieszkuje, ma prawo wnieść do sądu pozew o zobowiązanie drugiego z rodziców do partycypowania w kosztach utrzymania i wychowania dziecka – nawet jeżeli ponosi je dobrowolnie. W sytuacji natomiast jeżeli rodzice dziecka rozwiedli się, sąd w wyroku rozwodowym obligatoryjnie określa, w jakiej wysokości każde z rodziców jest obowiązane ponosić koszty utrzymania dziecka. Rodzic, u którego dziecko przebywa po rozwodzie, może natomiast żądać, by sąd podwyższył orzeczone alimenty. Pozew o alimenty Pozew o alimenty lub ich podwyższenie należy wnieść do sądu rejonowego, w którego obszarze miejsce zamieszkania ma osoba uprawniania (dziecko) lub osoba zobowiązana (rodzic). Wybór właściwego miejscowo sądu rejonowego należy do rodzica, u którego stale przebywa dziecko. Jeśli miejsce zamieszkania pozwanego rodzica dziecka jest poza granicami kraju, powództwo należy złożyć do sądu rejonowego miejsca zamieszkania powoda (dziecka). Zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt. 2 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych strona dochodząca roszczeń alimentacyjnych jest zwolniona od kosztów sądowych. [informacja]Podstawa prawna: ustawa z dnia 25 lutego 1964 roku Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. 1995 r., Nr 83, poz. 417 ze zmianami). ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 1964 r., Nr 43, poz. 296 ze zmianami). ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2005, Nr 167, poz. 1398).[/informacja] Podobne wzory pism: Pozew o podwyższenie alimentów wzór Odpowiedź na pozew o podwyższenie alimentów wzór Oświadczenie o rezygnacji z alimentów wzór Rezygnacja z alimentów przez dorosłe dziecko wzór Ugoda alimentacyjna wzór Ugoda w sprawie alimentów wzór Wniosek o zniesienie alimentów wzór Pozew o przyczynianie się do zaspokajania życiowych potrzeb rodziny wzór

14.11.2017 - Przemysław Grzegorczyk

Groźbą bezprawną są zarówno groźby karalne, o których mowa w art. 190, ale również  groźby spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej. Pamiętajmy jednak, że groźby nie stanowi zapowiedź spowodowania postępowania karnego, jeżeli ma ona jedynie na celu ochronę prawa naruszonego przestępstwem. Jaka kara za groźby karalne? Według art.  190  osoba, która grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. W takiej sytuacji ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego. Kiedy mamy do czynienia z groźbą? Groźby karalne są przestępstwem przeciwko wolności. Do sytuacji takiej dochodzi, gdy sprawca grozi innej osobie pozbawieniem życia, pobiciem, podpaleniem czy jakimkolwiek innym przestępstwem. Możliwe jest, że nie kieruje się on rzeczywistą wolą dokonania takiego czynu. Wystarczająca przesłanką do złożenia zawiadomienia przestępstwa jest, że adresat groźby obawia się jej spełnienia, a obawa ta jest uzasadniona. Jak może być wyrażona? Groźba karalna może zostać wyrażona w wypowiedzi słownej, pisemnie, gestem. Istotne jest czy intencja przy wyrażaniu przekazu jest ewidentna. Groźba taka nie zawsze przekazana jest osobiście. Niezależnie od formy zapowiadana groźba i obawa powinna musi być uzasadniona. Zdarzenie musi być prawdopodobne.  Co nie jest groźbą karalną? Pamiętajmy jednak, że groźby karalnej nie stanowi pouczenie świadka o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego zeznania czy zawiadomienia o niepopełnionym przestępstwie. Przekazanie takiego komunikatu nie jest bezprawne. Ponadto groźbą karalną nie jest przekazanie informacji o grożącym jej niebezpieczeństwie, jeżeli intencją zawiadamiającego jest ochronienie tej osoby przed zagrożeniem. Groźba może stanowić jedno ze znamion przestępstwa, np. w przypadku zgwałcenia, czy kradzieży rozbójniczej. W takim przypadku sprawca odpowiada za przestępstwo, które faktycznie popełnił, a nie za samą tylko groźbę.  Groźba karalna, a bezprawna Polskie prawo rozróżnia groźbę karalną od groźby bezprawnej. Ta druga stanowi znamię wielu różnych przestępstw. Groźba bezprawna jest pojęciem szerszym.  Jest nią chociażby zapowiedź rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub osoby mu najbliższej i zapowiedź spowodowania postępowania karnego w innym celu niż ochrona prawa naruszonego przestępstwem.   [informacja]Podstawa prawna: ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz.U. z 2020 r. poz. 1444).[/informacja]

10.11.2017 - Przemysław Grzegorczyk