Praca w godzinach nadliczbowych

Zdarza się, że pracujemy dłużej niż 8 godzin dziennie, czy 40 godzin tygodniowo. Przepracowujemy, więc godziny nadliczbowe. Na jakich zasadach dopuszczalna jest  praca w godzinach nadliczbowych? Zajrzyjmy ponownie do Kodeksu pracy, aby to sprawdzić.

W godzinach nadliczbowych możemy pracować w ograniczonych, dwóch przypadkach. W przypadku konieczności prowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska albo usunięcia awarii, szczególnych potrzeb pracodawcy. Oczywiście druga z pobudek jest częściej wykorzystywana, niż ta pierwsza. Pamiętajmy, że maksymalnie w roku możemy przepracować 150 nadgodzin.

Trudne warunki pracy

W nadgodzinach nie mogą pracować pracownicy zatrudnieni na stanowiskach pracy, na których występują przekroczenia najwyższych dopuszczalnych stężeń lub natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia.

Odpracowanie

Za nadgodziny nie możemy uznać godzin odpracowania zwolnienia od pracy, udzielonego pracownikowi, na jego pisemny wniosek, w celu załatwienia spraw osobistych

Nadgodziny a niepełny wymiar czasu pracy

W umowie o pracę osoby zatrudnionej w niepełnym wymiarze czasu pracy ustalona powinna być dopuszczalna liczba godzin. Pracownik taki za przepracowane godziny ponadliczbowe otrzymać powinien odpowiednie wynagrodzenie.

Dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych

Za prace w nadgodzinach powinniśmy zostać odpowiednio wynagrodzeni. Przysługuje dodatek w wysokości:

1) 100% wynagrodzenia – za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających:
a) w nocy,
b) w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy,
c) w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy;
2) 50% wynagrodzenia – za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w pkt 1.

Czas wolny za pracę w godzinach nadliczbowych

Możemy również wnioskować o czas wolny od pracy  tym samym wymiarze.

 

Podstawa prawna:

  • ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.

 

Radosław Pilarski
Radosław Pilarski
Adwokat oraz doradca restrukturyzacyjny z wieloletnim doświadczeniem w prawie cywilnym, gospodarczym oraz upadłościowym i restrukturyzacyjnym.

więcej porad

500plus – komu się należy?

Świadczenie wychowawcze, w tym 500plus przysługuje matce, ojcu, opiekunowi faktycznemu dziecka albo opiekunowi prawnemu dziecka. Świadczenie wychowawcze pobierane może być do dnia ukończenia przez dziecko 18. roku życia. Wysokość świadczenia 500plus Świadczenie co miesięczne przyznawane jest w wysokości 500,00 zł miesięcznie na dziecko w rodzinie. Jeśli dziecko ukończy 18 lat. Jeśli w rodzinie występuje sytuacja, że dzieckiem zajmuje się naprzemiennie dwoje rodziców, kwota ta dzielona jest przez ilość dni w miesiącu. Pieniądze przyznawane są na pierwsze dziecko osobom, jeśli dochód rodziny w przeliczeniu na osobę nie przekracza kwoty 800,00 zł. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy członkiem rodziny jest dziecko niepełnosprawne, dochód rodziny w przeliczeniu na osobę nie przekracza kwoty 1 200,00 zł. Natomiast Świadczenie 500 zł na drugie i kolejne dziecko będzie wypłacane rodzicom i opiekunom, bez względu na wysokość dochodu,  co miesiąc, do ukończenia przez dziecko 18 lat. Kto nie otrzyma świadczenia? Świadczenie wychowawcze nie przysługuje, jeżeli: dziecko pozostaje w związku małżeńskim; dziecko zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie albo w pieczy zastępczej; pełnoletnie dziecko ma ustalone prawo do świadczenia wychowawczego na własne dziecko; członkowi rodziny przysługuje za granicą na dziecko świadczenie o podobnym charakterze do świadczenia wychowawczego, chyba że przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego lub dwustronne umowy międzynarodowe o zabezpieczeniu społecznym stanowią inaczej. Co istotne w przypadku gdy osoba, marnotrawi wypłacane jej świadczenie wychowawcze lub wydatkuje je niezgodnie z celem, organ właściwy przekazuje należne osobie świadczenie wychowawcze w całości lub w części w formie rzeczowej lub w formie opłacania usług. Gdzie złożyć wniosek? Wnioski można składać w gminie, w której mieszkamy. Wniosek trzeba będzie składać co roku w miejscu zamieszkania. Ponadto wnioski można składać przez Internet, raz w roku.   [informacja]Podstawa prawna: ustawa z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci.[/informacja]  

EKUZ – Ubezpieczenie za granicą

Komisja Administracyjna Ds. Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego, uwzględniając rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego na posiedzeniu w Barcelonie, 15-16 marca 2002 r., postanowiła, "że europejska karta ubezpieczenia zdrowotnego (EKUZ) zastąpi obecne papierowe formularze niezbędne do uzyskania opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim. Komisja przedstawi w tym celu wniosek przed wiosennym posiedzeniem Rady Europejskiej w 2003 r. Karta taka uprości procedury, lecz nie zmieni istniejących praw i obowiązków". Ujednolicenie Europejska karta ubezpieczenia zdrowotnego jest wydawana w takim formacie, aby zawierała dane łatwe do odczytania gołym okiem. Ponadto informacje te mogą być umieszczone na nośniku elektronicznym. Karta powinna odpowiadać jednolitemu wzorowi, który został określony przez Komisję Administracyjną. Ma to ułatwić dostęp do opieki zdrowotnej, a ponadto pomóc w zapobieganiu nieprzepisowemu, stanowiącemu nadużycie lub oszukańczemu wykorzystywaniu karty. Okres ważności Każde państwo członkowskie ustala okres ważności wydawanych przez siebie europejskich kart ubezpieczenia zdrowotnego. W Polsce jest to: od 42 dni dla nieubezpieczonych kobiet posiadających obywatelstwo polskie i miejsce zamieszkania na terytorium RP w okresie połogu, oraz nieubezpieczonych kobiet posiadających status uchodźcy lub ochronę uzupełniającą lub zezwolenie na pobyt czasowy oraz miejsce zamieszkania na terytorium RP w okresie połogu, 90 dni dla osób, które spełniają kryterium dochodowe do otrzymywania świadczeń z pomocy społecznej i otrzymały decyzję np. wójta, burmistrza, do 2 miesięcy dla osób bezrobotnych zarejestrowanych w Urzędzie Pracy, oraz niewymienione wcześniej osoby ubezpieczone, do 6 miesięcy osoby nieubezpieczone uprawnione na podstawie przepisów krajowych, nieubezpieczone osoby, które nie ukończyły 18 roku życia i posiadają polskie obywatelstwo; nieubezpieczone osoby, które nie ukończyły 18 roku życia, posiadają miejsce zamieszkania na terytorium RP, które uzyskały status uchodźcy lub ochronę uzupełniającą lub zezwolenie na pobyt czasowy; nieubezpieczone kobiety posiadające obywatelstwo polskie i miejsce zamieszkania na terytorium RP w okresie ciąży i porodu;  nieubezpieczone kobiety posiadające status uchodźcy lub ochronę uzupełniającą lub zezwolenie na pobyt czasowy oraz miejsce zamieszkania na terytorium RP w okresie ciąży i porodu, do 12 miesięcy - osoby ubezpieczone, tj.: osoby "zatrudnione", osoby prowadzące pozarolniczą i rolniczą działalność gospodarczą; osoby pobierające rentę; studenci zgłoszeni do  ubezpieczenia zdrowotnego przez uczelnię; członkowie rodzin (w przypadku osób > 18 r.ż. – po przedstawieniu dokumentu potwierdzającego fakt kontynuacji kształcenia), do 5 lat - osoby pobierające świadczenia emerytalne. Kiedy korzystać? Z EKUZ należy korzystać we wszystkich przypadkach pobytu czasowego, podczas którego ubezpieczony wymaga opieki zdrowotnej, niezależnie od celu pobytu, który może mieć związek z turystyką, działalnością zawodową czy nauką. Z karty nie można jednak korzystać, gdy jedynym celem podróży są cele zdrowotne. EKUZ jest osobistą kartą wystawioną na nazwisko jej posiadacza. Koszty leczenia zwracane są przez instytucję właściwą zgodnie z obowiązującymi przepisami. W przypadku, gdy niemożliwe jest wydanie EKUZ instytucja właściwa wydaje certyfikat tymczasowo zastępujący europejską kartę ubezpieczenia zdrowotnego, o ograniczonym okresie ważności. Jakie dane powinna posiadać karta? Karta powinna posiadać: nazwisko i imię posiadacza karty, osobisty numer identyfikacyjny posiadacza karty albo, w razie jego braku, numer ubezpieczonego, od którego pochodzą prawa posiadacza karty, datę urodzenia posiadacza karty, datę ważności karty, kod ISO państwa członkowskiego wydającego kartę, numer identyfikacyjny i akronim instytucji właściwej, numer logiczny karty.   [informacja]Podstawa prawna: U.UE.C.2010.106.23 z dnia 2010.04.24 U. L 166 z 30.4.2004, s. 1. U. L 284 z 30.10.2009, s. 1.[/informacja]