Oprócz osobistego i bezpośredniego popełniania przestępstwa przez sprawcę prawo karne, tj. ustawa – Kodeks karny (dalej k.k.) wyróżnia również inne formy popełnienia przestępstwa.
Zgodnie z art. 13 k.k. za usiłowanie odpowiada, ten kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje. Usiłowanie zachodzi, gdy sprawca nie uświadamia sobie, że dokonanie jest niemożliwe ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego.
Kara za usiłowanie przestępstwa
Za usiłowanie Sąd wymierza karę w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa. Przy czym sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
Nie zostanie ukarany ten kto dobrowolnie odstąpił od dokonania. Albo też zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do sprawcy, który dobrowolnie starał się zapobiec skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.
Przygotowanie
Odpowiednio do art. 16 k.k. przygotowanie zachodzi tylko wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania. W szczególności w tymże celu wchodzi w porozumienie z inną osobą, uzyskuje lub przysposabia środki, zbiera informacje lub sporządza plan działania.
Kara za przygotowanie
Karze za przygotowanie nie podlega osoba, która dobrowolnie odstąpiła od niego, w szczególności zniszczyła przygotowane środki lub zapobiegła skorzystaniu z nich w przyszłości. W przypadku wejścia w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia czynu zabronionego, nie podlega karze ten, kto nadto podjął istotne starania zmierzające do zapobieżenia dokonaniu.
Sprawstwo
Za sprawstwo odpowiada nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam, albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą. Także ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu.
Podżeganie
Za podżeganie odpowiada osoba, która chcąc aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego. Za podżeganie Sąd wymierza karę w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo. Jeżeli czynu zabronionego tylko usiłowano dokonać, sprawca odpowiada jak za usiłowanie. Jak za podżeganie, odpowiada też ten kto w celu skierowania przeciwko innej osobie postępowania karnego nakłania ją do popełnienia czynu zabronionego.
Pomocnictwo
Za pomocnictwo odpowiada, ten kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie. W szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji.
Dodatkowo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie.
Za podżeganie Sąd wymierza karę w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo, przy czym może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. Jeżeli czynu zabronionego tylko usiłowano dokonać, sprawca odpowiada jak za usiłowanie.
Odpowiedzialność współdziałających
Każdy ze współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w granicach swojej umyślności lub nieumyślności niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających. Nie podlega karze współdziałający, który dobrowolnie zapobiegł dokonaniu czynu zabronionego. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do współdziałającego, który dobrowolnie starał się zapobiec dokonaniu czynu zabronionego.
Indywidualizacja odpowiedzialności karnej
Oceniając czyn dokonany wspólnie sąd okoliczności osobiste, wyłączające lub łagodzące albo zaostrzające odpowiedzialność karną, uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.
Jeżeli okoliczność osobista dotycząca sprawcy, wpływająca chociażby tylko na wyższą karalność, stanowi znamię czynu zabronionego, współdziałający podlega odpowiedzialności karnej przewidzianej za ten czyn zabroniony, gdy o tej okoliczności wiedział, chociażby go nie dotyczyła.
Wobec współdziałającego, którego nie dotyczy okoliczność określona powyżej sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
Podstawa prawna:
- ustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku – Kodeks karny.
Koniecznie sprawdź:
więcej porad
Cisza nocna – czy tylko w nocy można otrzymać mandat?
Czasami, głównie w spółdzielniach mieszkaniowych, wywieszane są obwieszczenia informujące mieszkańców o obowiązującej ciszy nocnej. Jednakże jest to tylko i wyłącznie przepis regulaminu wewnętrznego, który nie może być traktowany jak litera obowiązującego prawa.
W jakich godzinach rwa cisza nocna?
Godziny trwania ciszy nocnej najprawdopodobniej wzięła się z Kodeksu postępowania karnego. Przepis art. 221 k.p.k. mówi, że policja może dokonać przeszukania zamieszkanych pomieszczeń w porze nocnej tylko w wypadkach niecierpiących zwłoki. Za porę nocną uważa się czas od godziny 22 do 6.
Mandat za zakłócanie ciszy nocnej
Jak zostało wspomniane powyżej, mandat za zakłócanie możemy otrzymać przez całą dobę. Nie ma w tej materii ograniczeń czasowych. Kodeks wykroczeń w art. 51 § 1. statuuje, że każdy kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Przy tym przyjmuje się że poziom hałasu w strefie zamieszkania powinien mieścić się w zakresie 50-60 decybeli.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń, art. 51 § 1.[/informacja]
Składniki majątku firmy
Składniki majątku przedsiębiorcy (firmy) możemy wstępnie podzielić na:
przekraczające kwotę 3 500 zł;
o wartości nieprzekraczającej 3 500 zł nie niższej niż 1 500 zł;
wartości nieprzekraczającej 1 500 zł
Składniki majątku firmy a środki trwałe
Składniki majątku o wartości przekraczającej 3 500 zł przy przewidywanym okresie ich używania przekraczającym rok podatnik musi zaliczyć do środków trwałych.
Rzeczy o wartości nieprzekraczającej 3 500 zł nie niższej niż 1 500 zł jeżeli spełniają kryteria środka trwałego, mogą zostać zaliczone do środków trwałych, jednakże wola podatnika jest inna, należy je włączyć do ewidencji wyposażenia firmy.
Składniki majątku, których wartość nie przekracza kwoty 1 500 zł nie podlegają wykazaniu w ewidencji środków trwałych ani wyposażenia.
Amortyzacja składników majątku firmy
Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają składniki majątku stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Dodatkowe kryterium stanowi przewidywany okres ich używania na potrzeby prowadzenia firmy, który musi być dłuższy niż rok.
Co do zasady środki trwałe podlegają amortyzacji jeżeli ich wartość przekracza 3 500 zł. Przy czym jeżeli wartość ta jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy mogą dokonywać takich odpisów amortyzacyjnych metodą liniową bądź jednorazowo. W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą również nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, których wartość nie przekracza 3500 zł, wtedy wydatki poniesione na ich nabycie będą stanowić koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.
Kolejno, ewidencja wyposażenia obejmuje składniki majątku, którego wartość początkowa przekracza 1500 zł i jest mniejsza bądź równa 3500 zł. Do ewidencji wyposażenia zaliczamy jedynie te składniki majątku których nie włączyliśmy do środków trwałych.
Natomiast składniki majątku, których wartość nie przekracza kwoty 1500 zł nie podlegają wykazaniu w ewidencji środków trwałych ani w ewidencji wyposażenia.
Składnik włączony do majątku jest droższy niż 3500
Reasumując, jeżeli składnik włączony do majątku jest droższy niż 3500 zł musimy wliczyć go do środków trwałych. Następnie, składnik majątku, którego wartość mieści się w przedziale od 1500 zł do 3500 zł, może zostać zaliczony do środków trwałych, lecz także może zostać włączony do ewidencji wyposażenie. Rzeczy ruchome warte mniej niż 1500 zł nie muszą być ujmowane ani w ewidencji środków trwałych ani w ewidencji wyposażenia. Przy czym wydatki poniesione na nabycie wyposażenia mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w momencie ich oddania do używania.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych.[/informacja]
