Zgodnie z ustawą - Kodeks cywilny dziedziczenie może nastąpić na zasadach opisanych w ustawie albo zgodnie z ostatnią wolą spadkodawcy, tj. na podstawie testamentu.
Dziedziczyć można cały spadek lub jego część. Dziedziczenie całości masy spadkowej nastąpi w sytuacji, gdy spadkodawca nie sporządził testamentu bądź, gdy wszystkie osoby powołane w testamencie odrzucą spadek lub nie będą mogły być spadkobiercami. W przypadku dziedziczenia z ustawy spadkobierca przyjmuje spadek z dobrodziejstwem inwentarza.
Zasady dziedziczenia ustawowego
Krąg spadkobierców ustawowych i kolejność ich powoływania do dziedziczenia określają przepisy art. 931 – 940 k.c.
Kto dziedziczy?
- W pierwszej kolejności powołane są do spadku są dzieci spadkodawcy oraz jego małżonek. Dzieci oraz małżonek dziedziczą równych częściach, przy czym część dziedziczona przez małżonka nie może być mniejsza niż jedna czwarta całości spadku.
- W przypadku, gdy dziecko spadkodawcy nie dożyło otwarcia spadku, jego udział przypada jego dzieciom w częściach równych.
- Z kolei, w sytuacji braku dzieci spadkodawcy powołani do spadku zostają jego małżonek oraz rodzice. Udział małżonki wynosi jedną drugą masy spadkowej, zaś udział każdego z rodziców wynosi jedną czwartą całości spadku. Jeżeli spadkodawca nie posiadał dzieci oraz małżonka cały spadek przypada jego rodzicom w częściach równych.
- Jeżeli jedno z rodziców spadkodawcy nie dożyło otwarcia spadku, jego udział spadkowy przypada rodzeństwu spadkodawcy w częściach równych, natomiast jeśli którekolwiek z rodzeństwa spadkodawcy nie dożyło otwarcia spadku pozostawiając dzieci, udział spadkowy, który by przypadał temu rodzeństwu, przypada jego dzieciom.
- Jeśli małżonek dziedziczy z rodzicami, rodzeństwem i dziećmi rodzeństwa spadkodawcy, jego udział wynosi połowę masy spadkowej, zaś w braku dzieci, rodziców i rodzeństwa spadkodawcy, cały spadek przypada małżonkowi.
- W braku dzieci, małżonka, rodziców, rodzeństwa i dzieci tego rodzeństwa cały spadek przypada dziadkom spadkodawcy – dziedziczą oni w częściach równych.
W przypadku gdy spadkodawca w chwili śmierci nie posiadał żadnych osób wymienionych powyżej cały spadek przypada gminie ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy. Jeżeli ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy w Rzeczypospolitej Polskiej nie da się ustalić albo ostatnie miejsce zamieszkania spadkodawcy znajdowało się za granicą, spadek przypada Skarbowi Państwa.
Podstawa prawna:
- ustawa z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny.
więcej porad
Rzeczy zagubione
Ustawa o rzeczach znalezionych reguluje obowiązki i prawa znalazcy oraz przechowującego. Wyznacza jak powinno wyglądać postępowanie w sprawach odbierania zawiadomień o znalezieniu rzeczy, przyjmowania i przechowania rzeczy znalezionych oraz poszukiwania osób uprawnionych do ich odbioru. A także postępowanie z rzeczami o wartości historycznej, naukowej lub artystycznej.
Obowiązki znalazcy
Znalazca ma obowiązek niezwłocznie zawiadomić właściciela rzeczy o jej znalezieniu. Oraz wezwać ją do odbioru, jeśli zna osobę uprawnioną do jej odbioru oraz jej miejsce pobytu. Jeśli jednak właściciel przedmiotu nie jest znany znalazcy, powinien on niezwłocznie zawiadomić o znalezieniu rzeczy starostę właściwego ze względu na miejsce zamieszkania znalazcy lub miejsce znalezienia rzeczy. Jeśli znaleziono rzecz w cudzym pomieszczeniu niezwłocznie zawiadomić należy osobę zajmującą pomieszczenie. Na żądanie tej osoby oddaje jej rzecz na przechowanie. Jeżeli osoba zajmująca pomieszczenie nie zna osoby uprawnionej do odbioru rzeczy lub nie zna miejsca jej pobytu, niezwłocznie zawiadamia o znalezieniu rzeczy właściwego starostę.
Pieniądze, papiery wartościowe, kosztowności, ekwipunek wojskowy
Jeśli znaleźliśmy pieniądze, papiery wartościowe, kosztowności, lub rzeczy o wartości historycznej, naukowej lub artystycznej i nie znamy właściciela zguby należy je oddać, podobnie jak w powyższych przypadkach właściwemu staroście. Jeśli znalezisko ma cechy zewnętrzne lub umieszczone na niej znaki szczególne wskazują, że stanowi ona sprzęt lub ekwipunek wojskowy. Oraz w przypadku znalezienia dokumentu wojskowego, a w szczególności legitymacji, książeczki lub zaświadczenia wojskowego albo karty powołania, oddaje rzecz lub dokument niezwłocznie właściwemu staroście.
A kiedy na Policje?
W przypadku, gdy znajdziemy przedmiot, którego posiadanie wymaga pozwolenia, w szczególności broń, amunicję, materiały wybuchowe albo dowód osobisty lub paszport, niezwłocznie oddaje rzecz najbliższej jednostce organizacyjnej Policji. W wyjątkowych przypadkach, zagrożenia życia lub zdrowia powinno się zawiadomić służby o miejscu, w którym rzecz się znajduje.
Gdy znajdziemy rzecz w miejscu publicznym, lub pomieszczeniu otwartym dla publiczności albo środku transportu publicznego, oddaje rzecz zarządcy budynku, pomieszczenia albo środka transportu publicznego. Ten ma obowiązek po upływie 3 dni od dnia otrzymania rzeczy przekazać ją właściwemu staroście, chyba że w tym terminie zgłosi się osoba uprawniona do odbioru rzeczy.
Brak możliwości oddania rzeczy
W przypadku, gdy nie możemy oddać danej rzeczy lub jest to połączone z niebezpieczeństwem pogorszenia się rzeczy, trudnościami lub znacznymi kosztami. Znalazca może ograniczyć się do wskazania osobie uprawnionej do odbioru rzeczy, właściwemu staroście lub właściwemu zarządcy miejsca, w którym rzecz się znajduje.
Znaleźne
Znalazca, który uczynił zadość swoim obowiązkom opisanym powyżej może żądać znaleźnego. Znaleźne może wynosić do jednej dziesiątej wartości rzeczy, jeżeli zgłosił swoje roszczenie najpóźniej w chwili wydania rzeczy osobie uprawnionej do jej odbioru. Jeśli rzecz nie jest przechowywana przez znalazcę, znalazca może zastrzec wobec przechowującego, że będzie żądał znaleźnego. W takim przypadku przechowujący zawiadamia znalazcę o wydaniu rzeczy osobie uprawnionej do jej odbioru oraz o jej adresie zamieszkania albo siedziby, a znalazca może zgłosić żądanie znaleźnego w terminie miesiąca od dnia zawiadomienia go o wydaniu rzeczy. Przechowujący informuje o tym osobę uprawnioną do odbioru rzeczy.
Nagroda
Gdy rzecz znaleziona jest zabytkiem lub materiałem archiwalnym i stała się własnością Skarbu Państwa, znalazcy przysługuje nagroda. Jej wysokość wyznacza minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego w drodze rozporządzenia.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 20 lutego 2015 r. o rzeczach znalezionych (Dz.U.2019.908).[/informacja]
Dyskryminacja w pracy
W zakładzie pracy wszyscy pracownicy powinni być traktowani na równi, uwzględniając zarówno sposób nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych.
Nie może mieć miejsce nierówne traktowanie ze względu na:
płeć,
wiek,
niepełnosprawność,
rasę,
religię,
narodowość,
przekonania polityczne,
przynależność związkową,
pochodzenie etniczne,
wyznanie,
orientację seksualną,
zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony,
zatrudnienie w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy.
Na czym polega dyskryminacja w pracy
Dyskryminowanie bezpośrednie ma miejsce, gdy pracownik jest lub mógłby być traktowany w porównywalnej sytuacji mniej korzystnie niż inni pracownicy.
Dyskryminowanie pośrednie ma miejsce, gdy na skutek pozornie neutralnego postanowienia, zastosowanego kryterium lub podjętego działania ma miejsce niekorzystna dla danego pracownika sytuacja. Dyskryminacją można też nazwać sytuację, w których jedna osoba jest zachęcana do naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu lub nakazaniu jej naruszenia tej zasady. Ma miejsce zachowanie, którego celem lub skutkiem jest naruszenie godności pracownika i stworzenie wobec niego zastraszającej, wrogiej, poniżającej, upokarzającej lub uwłaczającej atmosfery - tutaj już mamy miejsce z molestowaniem.
Dyskryminacja w pracy ze względu na płeć
Ustawa opisuje również zagadnienie dyskryminowania ze względu na płeć. Jest nią każde niepożądane zachowanie o charakterze seksualnym lub odnoszące się do płci pracownika. Zachowanie takie ma na celu naruszenie godności pracownika, stworzenie wobec niego zastraszającej, wrogiej, poniżającej, upokarzającej lub uwłaczającej atmosfery. Mogą to być zachowania fizyczne, werbalne lub pozawerbalne elementy. W takich przypadkach podporządkowanie się przez pracownika molestowaniu lub molestowaniu seksualnemu, a także podjęcie przez niego działań przeciwstawiających się molestowaniu lub molestowaniu seksualnemu nie może powodować jakichkolwiek negatywnych konsekwencji wobec pracownika.
Konsekwencje dla pracodawcy
Pamiętajmy, że osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę. Ponadto skorzystanie przez pracownika z uprawnień przysługujących z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu nie może być podstawą niekorzystnego traktowania pracownika, a także nie może powodować jakichkolwiek negatywnych konsekwencji wobec pracownika, zwłaszcza nie może stanowić przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie przez pracodawcę stosunku pracy lub jego rozwiązanie bez wypowiedzenia.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. [/informacja]
