Ustawa - Kodeks karny reguluje czym są groźby karalne i pod jaką sankcją jest ich stosowanie.
Groźbą bezprawną są zarówno groźby karalne, o których mowa w art. 190, ale również groźby spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej. Pamiętajmy jednak, że groźby nie stanowi zapowiedź spowodowania postępowania karnego, jeżeli ma ona jedynie na celu ochronę prawa naruszonego przestępstwem.
Jaka kara za groźby karalne?
Według art. 190 osoba, która grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. W takiej sytuacji ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.
Kiedy mamy do czynienia z groźbą?
Groźby karalne są przestępstwem przeciwko wolności. Do sytuacji takiej dochodzi, gdy sprawca grozi innej osobie pozbawieniem życia, pobiciem, podpaleniem czy jakimkolwiek innym przestępstwem. Możliwe jest, że nie kieruje się on rzeczywistą wolą dokonania takiego czynu. Wystarczająca przesłanką do złożenia zawiadomienia przestępstwa jest, że adresat groźby obawia się jej spełnienia, a obawa ta jest uzasadniona.
Jak może być wyrażona?
Groźba karalna może zostać wyrażona w wypowiedzi słownej, pisemnie, gestem. Istotne jest czy intencja przy wyrażaniu przekazu jest ewidentna. Groźba taka nie zawsze przekazana jest osobiście. Niezależnie od formy zapowiadana groźba i obawa powinna musi być uzasadniona. Zdarzenie musi być prawdopodobne.
Co nie jest groźbą karalną?
Pamiętajmy jednak, że groźby karalnej nie stanowi pouczenie świadka o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego zeznania czy zawiadomienia o niepopełnionym przestępstwie. Przekazanie takiego komunikatu nie jest bezprawne. Ponadto groźbą karalną nie jest przekazanie informacji o grożącym jej niebezpieczeństwie, jeżeli intencją zawiadamiającego jest ochronienie tej osoby przed zagrożeniem. Groźba może stanowić jedno ze znamion przestępstwa, np. w przypadku zgwałcenia, czy kradzieży rozbójniczej. W takim przypadku sprawca odpowiada za przestępstwo, które faktycznie popełnił, a nie za samą tylko groźbę.
Groźba karalna, a bezprawna
Polskie prawo rozróżnia groźbę karalną od groźby bezprawnej. Ta druga stanowi znamię wielu różnych przestępstw. Groźba bezprawna jest pojęciem szerszym. Jest nią chociażby zapowiedź rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub osoby mu najbliższej i zapowiedź spowodowania postępowania karnego w innym celu niż ochrona prawa naruszonego przestępstwem.
Podstawa prawna:
- ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz.U. z 2020 r. poz. 1444).
Przemysław Grzegorczyk
Adwokat specjalizujący się w prawie rodzinnym, karnym i karnoskarbowym.
więcej porad
Obowiązkowe wyposażenie auta
Zgodnie z wyżej wymienionym rozporządzeniem do obowiązkowego wyposażenia auta należą:
gaśnica typu ABC z homologacją,
trójkąt ostrzegawczy ze znakiem homologacji.
Apteczka nieobowiązkowa, ale potrzebna
Mino że apteczka nie jest obowiązkowa, jednak według polskiego prawa kierowca ma obowiązek udzielić pomocy innym uczestnikom zdarzenia drogowego. Aby spełnić ten warunek, warto posiadać apteczkę w wyposażeniu swojego auta.
Jakie kary za niekompletne wyposażenie auta?
Jeśli nie posiadamy wymienionych przedmiotów w swoim aucie, lub nie są one umieszczone w dobrze dostępnych miejscach zapłacimy za brak gaśnicy, mandat w kwocie od 20 do 500 zł, natomiast za brak trójkąta ostrzegawczego, mandat w kwocie od 20 do 500 zł. Ponadto za niewystawienie trójkąta w przypadku zdarzenia drogowego zapłacimy mandat w kwocie 150 zł.
Jaka gaśnica?
Rozporządzenie z 2002 roku nie określa czy data przydatności gaśnicy ma być aktualna. Dlatego też przeterminowana gaśnica nie jest podstawą wystawienia mandatu i nie może podlegać kontroli. Oczywiście w grę wchodzą tu kwestie zdroworozsądkowe.
Warto również (chociaż nieobowiązkowo) posiadać w aucie:
kamizelkę odblaskową,
zestaw narzędzi naprawczych i rękawiczki,
linkę holownicza,
kable rozruchowe,
dodatkowe żarówki,
koło zapasowe,
instrukcję udzielania pierwszej pomocy,
wzór oświadczenia z kolizji drogowej.
Posiadanie tych przedmiotów nie jest obligatoryjne, jednak nie jest kwestią sporną ich użyteczność, w przypadku awarii, wypadku, czy kolizji.
A co za granicą?
Konwencja wiedeńska o ruchu drogowym, będąca międzynarodowym traktatem określającym ogólne zasady ruchu drogowego obowiązujące w krajach będących jego sygnatariuszami, mówi, że wyposażenie samochodu za granicą, ma być zgodne z obowiązującym wymaganym wyposażeniem w kraju, w którym samochód został zarejestrowany. Może się jednak zdarzyć, że kraj do którego się wybieramy respektuje swoje przepisy także w odniesieniu do cudzoziemców. Warto wiec przed wyjazdem sprawdzić jak kwestia ma się do naszej destynacji.
[informacja]Podstawa prawna:
Konwencja Międzynarodowa dotycząca ruchu samochodowego, podpisana w Paryżu 24 kwietnia 1926 r. (Dz. U. z 1930 r. Nr 21, poz. 177).
rozporządzenie ministra infrastruktury, z dnia 31 grudnia 2002 r., w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia; Na podstawie art. 66 ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.)[/informacja]
Polecane wzory pism:
Wzór odwołania od zatrzymania prawa jazdy
Wzór wniosku o skrócenie zakazu prowadzenia pojazdów
Czym jest separacja?
Do orzeczenia o separacji, tak jak przy rozwodzie, muszą zostać spełnione pewne przesłani. Wymagane jest nastąpienie pomiędzy stronami zupełnego rozkładu pożycia (patrz art. 56 k.r.o.). Jednakże w odróżnieniu od rozwodu, przy separacji nie jest wymagane, aby rozpad rodziny był trwały. Podkreślić należy, że na skutek separacji nie następuje, tak jak przy rozwodzie, najdalej idący skutek w postaci możliwości zawarcia nowego związku małżeńskiego. W postępowaniu w przedmiocie orzeczenia separacji sąd może zatem jeszcze uznać, że spodziewać się można, że skłóceni małżonkowie powrócą do wspólnego pożycia. W odróżnieniu od rozwodu instytucja separacji daje stronom możliwość przemyślenia sytuacji i ewentualnego powrotu małżonków do siebie.
Przesłanki uzasadniające odmowę orzeczenia separacji
W myśl w art. 56 § 2 k.r.o. istnieją przesłanki, których istnienie uzasadnia odmowę orzeczenia separacji przez sąd, tj.:
Jeżeli wskutek separacji mogłoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci stron, np. gdy konsekwencją separacji byłyby niekorzystne zmiany w psychice dzieci lub gdyby pogorszeniu się uległy warunki materialne, w jakich wychowywane są dzieci.
Sprzeczność separacji z zasadami współżycia społecznego, np. gdy w skutek separacji ciężko chory małżonek zostałby bez jakiejkolwiek opieki.
Skutki separacji
W kontekście wpływu orzeczenia separacji na władzę rodzicielska wskazać trzeba, że wyrok separacyjny nie zrywa więzi rodzinnych, małżonkowie prawnie pozostają nadal rodziną. Sąd natomiast w wyroku orzec może władzę rodzicielską obojgu rodzicom. Bądź ograniczyć ją jednemu z rodziców i powierzyć drugiemu. Sąd może także zdecydować o zawieszeniu lub pozbawieniu władzy rodzicielskiej.
Separacja nie powoduje ustania małżeństwa. Jej skutki to:
Małżonkowie pozostający w separacji nie mogą zawrzeć nowego małżeństwa.
Po orzeczeniu separacji między małżonkami powstaje z mocy prawa powoduje rozdzielności majątkowej.
Po orzeczeniu separacji sąd może orzec powstanie obowiązku alimentacyjnego między małżonkami – jeżeli przemawiają za tym względy słuszności.
W przypadku jeżeli małżonkowi zamieszkiwali we wspólnym lokalu sąd orzeka o sposobie korzystania z niego na czas trwania separacji.
Małżonek traci prawo do zachowku po drugim małżonku - nie dziedziczy po nim na podstawie ustawy.
Pozew o separacje
Zgodnie z regułami określonymi w art. 17 pkt 1 oraz art. 41 kodeksu postępowania cywilnego należy doręczyć do sądu okręgowego, w którego obszarze małżonkowie mieli ostatnie miejsce zamieszkania, jeżeli choć jedno z nich w okręgu tym jeszcze ma miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu. W przypadku, gdy oboje małżonkowie mieszkają w innych miejscach, właściwym będzie sąd okręgowy, w którego obszarze mieszka strona pozwana. Gdy jednak nie ma możliwości ustalenia miejsca zamieszkania strony pozwanej, właściwym staje się sąd okręgowy miejsca zamieszkania powoda.
Opłata za pozew
Kolejno, wraz z wniesieniem pozwu rozwodowego do właściwego sądu należy uiścić stosowną opłatę od pozwu w wysokości 600 zł (art. 26 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych). Opłatę można wnieść za pośrednictwem poczty, banku, bądź za pomocą znaków sądowych w kasie sądu.
W przypadku złej sytuacji materialnej można ubiegać się o zwolnienie od w/wskazanej opłaty, aby to uczynić należy złożyć wniosek o zwolnienie z kosztów sądowych. W tym celu trzeba wypełnić odpowiedni formularz oświadczenia o stanie rodzinnym majątku, dochodach i źródła utrzymania osoby fizycznej. Jeżeli wniosek o zwolnienie zostanie złożony wraz z pozwem nie ma wtedy konieczności uiszczania opłaty sądowej.
Należy pamiętać, iż obecnie obowiązuje art. 187 § 1 pkt 3 kodeksu postępowania cywilnego, w myśl którego każdy pozew musi zostać poprzedzony podjęciem próby mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu. Z przyjętej przez sądy linii orzecznictwa wynika, że brak informacji w pozwie o podjętej próbie mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu lub brak wyjaśnienia przyczyn niepodjęcia próby mediacji skutkuje zwróceniem pozwu z powodu braków formalnych.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 25 lutego 1964 roku Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. 1995 r., Nr 83, poz. 417 ze zmianami),
ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 1964 r., Nr 43, poz. 296 ze zmianami),
ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2005, Nr 167, poz. 1398).[/informacja]
