Składniki majątku firmy

Czym są składniki majątku firmy? I jak liczyć ich wartość? O tym poniżej.

Składniki majątku przedsiębiorcy (firmy) możemy wstępnie podzielić na:

  • przekraczające kwotę 3 500 zł;
  • o wartości nieprzekraczającej 3 500 zł nie niższej niż 1 500 zł;
  • wartości nieprzekraczającej 1 500 zł

Składniki majątku firmy a środki trwałe

  • Składniki majątku o wartości przekraczającej 3 500 zł przy przewidywanym okresie ich używania przekraczającym rok podatnik musi zaliczyć do środków trwałych.
  • Rzeczy o wartości nieprzekraczającej 3 500 zł nie niższej niż 1 500 zł jeżeli spełniają kryteria środka trwałego, mogą zostać zaliczone do środków trwałych, jednakże wola podatnika jest inna, należy je włączyć do ewidencji wyposażenia firmy.
  • Składniki majątku, których wartość nie przekracza kwoty 1 500 zł nie podlegają wykazaniu w ewidencji środków trwałych ani wyposażenia.

Amortyzacja składników majątku firmy

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają składniki majątku stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Dodatkowe kryterium stanowi przewidywany okres ich używania na potrzeby prowadzenia firmy, który musi być dłuższy niż rok.

Co do zasady środki trwałe podlegają amortyzacji jeżeli ich wartość przekracza 3 500  zł. Przy czym jeżeli wartość ta jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy mogą dokonywać takich odpisów amortyzacyjnych metodą liniową bądź jednorazowo. W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą również nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, których wartość nie przekracza 3500 zł, wtedy wydatki poniesione na ich nabycie będą stanowić koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.
Kolejno, ewidencja wyposażenia obejmuje składniki majątku, którego wartość początkowa przekracza 1500 zł i jest mniejsza bądź równa 3500 zł. Do ewidencji wyposażenia zaliczamy jedynie te składniki majątku których nie włączyliśmy do środków trwałych.
Natomiast składniki majątku, których wartość nie przekracza kwoty 1500 zł nie podlegają wykazaniu w ewidencji środków trwałych ani w ewidencji wyposażenia.

Składnik włączony do majątku jest droższy niż 3500

Reasumując, jeżeli składnik włączony do majątku jest droższy niż 3500 zł musimy wliczyć go do środków trwałych. Następnie, składnik majątku, którego wartość mieści się w przedziale od 1500 zł do 3500 zł, może zostać zaliczony do środków trwałych, lecz także może zostać włączony do ewidencji wyposażenie. Rzeczy ruchome warte mniej niż 1500 zł nie muszą być ujmowane ani w ewidencji środków trwałych ani w ewidencji wyposażenia. Przy czym wydatki poniesione na nabycie wyposażenia mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w momencie ich oddania do używania.

 

Podstawa prawna:

  • ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Radosław Pilarski
Radosław Pilarski
Adwokat oraz doradca restrukturyzacyjny z wieloletnim doświadczeniem w prawie cywilnym, gospodarczym oraz upadłościowym i restrukturyzacyjnym.

więcej porad

Czym jest przestępstwo?

Zgodnie z art. 13 k.k. za usiłowanie odpowiada, ten kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje. Usiłowanie zachodzi, gdy sprawca nie uświadamia sobie, że dokonanie jest niemożliwe ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego. Kara za usiłowanie przestępstwa Za usiłowanie Sąd wymierza karę w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa. Przy czym sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia. Nie zostanie ukarany ten kto dobrowolnie odstąpił od dokonania. Albo też zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do sprawcy, który dobrowolnie starał się zapobiec skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego. Przygotowanie Odpowiednio do art. 16 k.k. przygotowanie zachodzi tylko wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania. W szczególności w tymże celu wchodzi w porozumienie z inną osobą, uzyskuje lub przysposabia środki, zbiera informacje lub sporządza plan działania. Kara za przygotowanie Karze za przygotowanie nie podlega osoba, która dobrowolnie odstąpiła od niego, w szczególności zniszczyła przygotowane środki lub zapobiegła skorzystaniu z nich w przyszłości. W przypadku wejścia w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia czynu zabronionego, nie podlega karze ten, kto nadto podjął istotne starania zmierzające do zapobieżenia dokonaniu. Sprawstwo Za sprawstwo odpowiada nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam, albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą. Także ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu. Podżeganie Za podżeganie odpowiada osoba, która chcąc aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego. Za podżeganie Sąd wymierza karę w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo. Jeżeli czynu zabronionego tylko usiłowano dokonać, sprawca odpowiada jak za usiłowanie. Jak za podżeganie, odpowiada też ten kto w celu skierowania przeciwko innej osobie postępowania karnego nakłania ją do popełnienia czynu zabronionego. Pomocnictwo Za pomocnictwo odpowiada, ten kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie. W szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji. Dodatkowo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie. Za podżeganie Sąd wymierza karę w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo, przy czym może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. Jeżeli czynu zabronionego tylko usiłowano dokonać, sprawca odpowiada jak za usiłowanie. Odpowiedzialność współdziałających Każdy ze współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w granicach swojej umyślności lub nieumyślności niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających. Nie podlega karze współdziałający, który dobrowolnie zapobiegł dokonaniu czynu zabronionego. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do współdziałającego, który dobrowolnie starał się zapobiec dokonaniu czynu zabronionego. Indywidualizacja odpowiedzialności karnej Oceniając czyn dokonany wspólnie sąd okoliczności osobiste, wyłączające lub łagodzące albo zaostrzające odpowiedzialność karną, uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą. Jeżeli okoliczność osobista dotycząca sprawcy, wpływająca chociażby tylko na wyższą karalność, stanowi znamię czynu zabronionego, współdziałający podlega odpowiedzialności karnej przewidzianej za ten czyn zabroniony, gdy o tej okoliczności wiedział, chociażby go nie dotyczyła. Wobec współdziałającego, którego nie dotyczy okoliczność określona powyżej sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. [informacja]Podstawa prawna: ustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku – Kodeks karny.[/informacja] Koniecznie sprawdź: Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa wzór

Doręczenie w postępowaniu cywilnym

Wyróżniamy dwa tryby doręczeń: a. doręczenie właściwe; b. doręczenie zastępcze; Doręczenie właściwe Doręczenie właściwe jest to doręczenie dokonane bezpośrednio do rąk adresata. Zgodnie z art. 131 § 1 sąd dokonuje doręczeń przez operatora pocztowego, osoby zatrudnione w sądzie, komornika oraz sądową służbę doręczeniową. W myśl art. 132 § 2 k.p.c. doręczenie właściwe może nastąpić także poprzez wręczenie adresatowi pisma bezpośrednio do rąk w sekretariacie sądu bądź przez sąd na rozprawie. Zgodnie z art. 133 § 1 k.p.c. jeżeli adresatem jest osoba fizyczna, doręczenia dokonuje się jej osobiście, a w przypadku gdy nie ma ona zdolności procesowej - jej przedstawicielowi ustawowemu. Jeżeli natomiast ustanowiono pełnomocnika procesowego lub osobę upoważnioną do odbioru pism sądowych, doręczenia należy dokonać tym osobom. Należy pamiętać, że w sytuacji ustanowienia pełnomocnika doręczenie pisma procesowego do rąk adresata, a nie pełnomocnikowi, jest naruszeniem przepisów postępowania. Jeżeli adresatem jest osoba prawna oraz organizacja, która nie ma osobowości prawnej, pisma doręcza się organowi uprawnionemu do reprezentowania tych podmiotów przed sądem lub pracownikowi upoważnionego do odbioru pism. Doręczenia dokonuje się w mieszkaniu, w miejscu pracy lub tam, gdzie się adresata zastanie. Na wniosek doręczenie może być dokonane na wskazany przez adresata adres skrytki pocztowej. Doręczenie zastępcze Doręczenie zastępcze charakteryzuje się odbiorem pisma za pośrednictwem innej osoby niż adresat. Doręczenie zastępcze za pośrednictwem innego odbiorcy dotyczy jedynie doręczeń względem osób fizycznych. Jeżeli podmiot doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, może doręczyć pismo sądowe dorosłemu domownikowi. Jeśli go nie było - administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi. Wyjątek stanowi sytuacja w której osoba pełnoletnia zastana w mieszkaniu adresata jest przeciwnikiem adresata w sprawie lub jeżeli nie podjęła się oddania mu pisma. W przypadku doręczania pisma do pracy adresata, doręczenia można dokonać osobie upoważnionej do odbioru pism. Wszystkie pisma z sądu doręczane są za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Zgodnie bowiem z przepisami k.p.c. odbierający pismo potwierdza odbiór oraz jego datę własnoręcznym podpisem. Zgodnie z art. 139 § 2 k.p.c. jeśli adresat odmawia przyjęcia pisma, doręczenie uważa się za dokonane. W takim przypadku doręczający zwraca pismo do sądu z adnotacją o odmowie jego przyjęcia. Brak możliwości doręczenia W razie braku możliwości doręczenia w sposób opisany powyżej pisma przesyłane za pośrednictwem operatora pocztowego należy złożyć w placówce pocztowej tego operatora, a doręczane w inny sposób – w urzędzie właściwej gminy, umieszczając zawiadomienie o tym w drzwiach mieszkania adresata lub w oddawczej skrzynce pocztowej ze wskazaniem gdzie i kiedy pismo pozostawiono, oraz z pouczeniem, że należy je odebrać w terminie siedmiu dni od dnia umieszczenia zawiadomienia. W przypadku bezskutecznego upływu tego terminu, operator pocztowy zawiadomienie powinien powtórzyć. Pismo podwójnie awizowane domniemywa się za doręczone prawidłowo. Należy pamiętać, iż strony procesu cywilnego i ich przedstawiciele mają obowiązek zawiadamiać sąd o każdej zmianie swego zamieszkania lub miejsca siedziby. W razie zaniedbania tego obowiązku pismo sądowe pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia, chyba że nowy adres jest sądowi znany. Doręczenie elektroniczne W elektronicznym postępowaniu upominawczym doręczeń powodowi dokonuje się za pośrednictwem systemu teleinformatycznego obsługującego elektroniczne postępowanie upominawcze, a pozwanemu, w przypadku gdy wniesie pismo drogą elektroniczną. W przypadku doręczenia elektronicznego pismo uznaje się za doręczone z datą wskazaną w elektronicznym potwierdzeniu odbioru korespondencji, a przy braku takiego potwierdzenia doręczenie uznaje się za skuteczne z upływem 14 dni od daty umieszczenia pisma w systemie teleinformatycznym. Szczególny obowiązek obejmuje profesjonalnych pełnomocników, tj. adwokatów, radców prawnych, rzeczników patentowych oraz radców Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Wyżej wskazani w trakcie trwania sprawy mają obowiązek doręczania sobie nawzajem bezpośrednio odpisów pism procesowych wraz z załącznikami. Pisma, do których nie dołączono dowodu doręczenia pisma pełnomocnikowi przeciwnika procesowego z urzędu podlegają zwrotowi bez wzywania do usunięcia braku. Wyjątek stanowi wniesienie pozwu wzajemnego, apelacji, skargi kasacyjnej, zażalenia, sprzeciwu od wyroku zaocznego, sprzeciwu od nakazu zapłaty, zarzutów od nakazu zapłaty, wniosku o zabezpieczenie powództwa, skargi o wznowienie postępowania, skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia i skargi na orzeczenia referendarza sądowego, które należy złożyć w sądzie z odpisami dla strony przeciwnej.   [informacja]Podstawa prawna: • ustawa z dnia 17 listopada 1964 roku – Kodeks postępowania cywilnego. • ustawa z dnia 23 listopada 2012 roku - Prawo pocztowe.[/informacja]