Kodeks pracy reguluje w jaki sposób pracownik ograniczony jest w podejmowaniu dodatkowych zadań związanych z wykonywaniem pracy na zlecenie innego pracodawcy. Poniżej wyjaśniamy czy jest zakaz konkurencji i w jaki sposób powyższy kodeks reguluje tę kwestię.
Osoba zatrudniona na umowę o pracę nie może prowadzić działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy. Nie może też świadczyć pracy w ramach stosunku pracy lub na innej podstawie na rzecz podmiotu prowadzącego taką działalność. Słowem nie może prowadzić działalności konkurencyjnej, ani też na rzecz takiej działalności pracować. Pracodawca, na szkodę którego działa pracownik poprzez naruszenia takiego zakazu ma prawo dochodzić od pracownika wyrównania tej szkody.
Zakaz konkurencji dotyczący byłego pracownika
Prawo też reguluje sytuację, gdy to były pracownik podejmuje działałość konkurencyjną. Ma to miejsce szczególnie, gdy pracodawca i pracownik mający dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę, zawierają umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. W przypadkach takich, w umowie określa się okres obowiązywania zakazu konkurencji oraz wysokość odszkodowania należnego pracownikowi od pracodawcy.
Zakaz konkurencji przestaje obowiązywać przed upływem terminu, na jaki została zawarta umowa przewidziana w tym przepisie w momencie, gdy ustaną przyczyny, na podstawie których owy zakaz powstał. Możliwe jest w takiej sytuacji wypłacenie odszkodowania byłemu pracownikowi.
Pamiętajmy jednak, że odszkodowanie takie nie może być niższe od 25% wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy przez okres odpowiadający okresowi obowiązywania zakazu konkurencji. Odszkodowanie może być wypłacane w miesięcznych ratach. W przypadku powstania sporu w powyższej kwestii orzeka sąd pracy.
Umowa w formie pisemnej
Pamiętajmy, że Umowa o zakazie konkurencji musi być zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Może to być część umowy o pracę albo odrębna umowa. Powinna ona być zawarta jednocześnie z umową o pracę, albo w okresie późniejszym. Co ważne pracodawca może uzależnić zawarcie umowy o pracę od podpisania przez pracownika umowy o zakazie konkurencji. Jednak w przypadku, gdy pracodawca proponuje pracownikowi zawarcie umowy o zakazie konkurencji w czasie trwania stosunku pracy, to odmowa zawarcia takiej umowy może stanowić przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę.
Podstawa prawna:
- ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.
Radosław Pilarski
Adwokat oraz doradca restrukturyzacyjny z wieloletnim doświadczeniem w prawie cywilnym, gospodarczym oraz upadłościowym i restrukturyzacyjnym.
więcej porad
Obowiązek meldunkowy
Obowiązek meldunkowy polega na:
zameldowaniu się w miejscu pobytu stałego lub czasowego;
wymeldowaniu się z miejsca pobytu stałego lub czasowego;
zgłoszeniu wyjazdu poza granice Rzeczypospolitej Polskiej oraz powrotu z wyjazdu poza granice Rzeczypospolitej Polskiej.
W przypadku osoby nieposiadającą zdolności do czynności prawnych lub posiadającą ograniczoną zdolność do czynności prawnych obowiązek meldunkowy wykonuje inne osoba. Np. przedstawiciel ustawowy, opiekun prawny lub inna osoba sprawująca nad nią faktyczną opiekę w miejscu ich wspólnego pobytu.
Jak spełnić obowiązek meldunkowy?
Obowiązku meldunkowego można dopełnić osobiście, ale także przez pełnomocnika, legitymującego się pełnomocnictwem udzielonym w odpowiedniej formie
Jak się wymeldować?
Wymeldowania, ale również zgłoszenia wyjazdu poza granice Rzeczypospolitej Polskiej oraz powrotu z wyjazdu poza granice Rzeczypospolitej Polskiej można dokonać w formie dokumentu elektronicznego. Przy wykorzystaniu środków komunikacji elektronicznej.
Pobyt stały, a pobyt czasowy
Pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania. Natomiast pobytem czasowym jest przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości. Pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości, lecz pod innym adresem.
Pamiętajmy, że jeśli w ustawie jest mowa o pobycie czasowym obywatela polskiego należy przez to rozumieć przebywanie poza miejscem pobytu stałego przez okres ponad 3 miesięcy.
Jakie dane należy podać jako adres zameldowania?
Przy adresie zameldowania należy podać:
w gminach, które uzyskały status miasta - nazwy miasta (dzielnicy), ulicy, numeru domu i lokalu - jeżeli jest wydzielony, nazwy województwa oraz kodu pocztowego;
w pozostałych gminach - nazwy miejscowości, ulicy, jeżeli w miejscowości występuje podział na ulice, numeru domu i lokalu - jeżeli jest wydzielony, nazwy gminy, nazwy województwa oraz kodu pocztowego.
Jak szybko się zameldować?
Obywatel polski ma obowiązek zameldować się w miejscu pobytu stałego lub czasowego najpóźniej w 30 dniu.Licząc od dnia przybycia do tego miejsca. Pamiętajmy, że równocześnie można mieć jedno miejsce pobytu stałego i jedno miejsce pobytu czasowego.
Jaka forma zameldowania?
Zameldowania na pobyt stały lub czasowy należy dokonać w formie pisemnej na formularzu w organie gminy właściwym ze względu na położenie nieruchomości, w której zamieszkuje. Przedstawiając do wglądu dowód osobisty lub paszport. Ponadto należy przedstawić potwierdzenie pobytu w lokalu, dokonane przez właściciela lub inny podmiot dysponujący tytułem prawnym do lokalu. Na formularzu zgłoszenia pobytu stałego lub formularzu zgłoszenia pobytu czasowego. Oraz, do wglądu, dokument potwierdzający tytuł prawny do lokalu tego właściciela lub podmiotu. Dokumentem potwierdzającym tytuł prawny do lokalu może być w szczególności umowa cywilno-prawna, wypis z księgi wieczystej, decyzja administracyjna lub orzeczenie sądu.
Pewne dane
Jeżeli dane zgłoszone do zameldowania lub wymeldowania budzą wątpliwości o zameldowaniu lub wymeldowaniu rozstrzyga organ gminy w drodze decyzji administracyjnej. A dodatkowo wątpliwości co do stałego lub czasowego charakteru pobytu osoby pod deklarowanym adresem rozstrzyga organ gminy w drodze decyzji administracyjnej.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności.[/informacja]
Jaka jest maksymalna tygodniowa liczba godzin pracy?
Według prawa czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy. Są jednak od tego wyjątki, które uzależnia się od sytemu pracy.
System równoważnego czasu pracy
W uzasadnionych przypadkach zastosowany może zostać system równoważnego czasu pracy. Wówczas możliwe jest przedłużenie dobowego wymiaru czasu pracy. Pracownik nie może jednak pracować dłużej niż 12 godzin. W takiej sytuacji czas ten jest równoważony skróconym dobowym wymiarem czasu pracy w niektórych dniach. Może także otrzymać dni wolne od pracy. Pamiętajmy jednak, że w szczególnych przypadkach taki okres rozliczeniowy, może wynosić 3 miesiące. Jeśli natomiast rodzaj pracy zależny jest od sezonu okres rozliczeniowy, może być przedłużony, nie więcej jednak niż do 4 miesięcy. Oznacza to, że wciągu tego okresu pracownik powinien odebrać sobie należne wolne godziny, lub dni.
System skróconego tygodnia pracy
Pracownik może zgłosić chęć pracy w systemie skróconego tygodnia pracy. Wówczas może on pracować maksymalnie 12 godzin tygodniowo, a odpracowane godziny odebrać w przeciągu 1 miesiąca.
System pracy weekendowej
Pracownik może zawnioskować o to, by jego praca miała miejsce w piątki, soboty, niedziele i święta. W takim systemie możliwe jest przedłużenie dobowego wymiaru czasu pracy, nie więcej jednak niż do 12 godzin. Okres rozliczeniowy w takich sytuacjach wynosi również miesiące. .
System skróconego czasu pracy
Na skrócenie czasu pracy mogą liczyć osoby pracujące w warunkach szczególnie uciążliwych lub szczególnie szkodliwych dla zdrowia. Wówczas możliwe jest ustanowienie przerw w pracy wliczanych do czasu pracy albo obniżenie tych norm, a w przypadku pracy monotonnej lub pracy w ustalonym z góry tempie polega na wprowadzeniu przerw w pracy wliczanych do czasu pracy.
Godziny nadliczbowe
Według Kodeksu pracy tygodniowy czas pracy, łącznie z godzinami nadliczbowymi nie może przekraczać przeciętnie 48 godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.[/informacja]
