Cisza nocna, czas przeznaczony na spokojny odpoczynek. Czas w którym należy zachowywać względny spokój. Czas w którym powinniśmy się powstrzymać od hałasowania, puszczania głośno muzyki czy przeprowadzania prac remontowo-budowlanych. Jednakże należy mieć świadomość, że cisza nocna to wyłącznie konstrukt społeczny, w żaden sposób prawnie nie uregulowany. Co oczywiście nie oznacza, że za głośne i uporczywe zachowanie nie możemy zostać ukarani.
Czasami, głównie w spółdzielniach mieszkaniowych, wywieszane są obwieszczenia informujące mieszkańców o obowiązującej ciszy nocnej. Jednakże jest to tylko i wyłącznie przepis regulaminu wewnętrznego, który nie może być traktowany jak litera obowiązującego prawa.
W jakich godzinach rwa cisza nocna?
Godziny trwania ciszy nocnej najprawdopodobniej wzięła się z Kodeksu postępowania karnego. Przepis art. 221 k.p.k. mówi, że policja może dokonać przeszukania zamieszkanych pomieszczeń w porze nocnej tylko w wypadkach niecierpiących zwłoki. Za porę nocną uważa się czas od godziny 22 do 6.
Mandat za zakłócanie ciszy nocnej
Jak zostało wspomniane powyżej, mandat za zakłócanie możemy otrzymać przez całą dobę. Nie ma w tej materii ograniczeń czasowych. Kodeks wykroczeń w art. 51 § 1. statuuje, że każdy kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Przy tym przyjmuje się że poziom hałasu w strefie zamieszkania powinien mieścić się w zakresie 50-60 decybeli.
Podstawa prawna:
- ustawa z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń, art. 51 § 1.
więcej porad
Realny koszt opłacenia pracownika
Powiedzmy otwarcie: wynagrodzenie, które otrzymuje pracownik do „ręki” stanowi zaledwie 60% kosztów, jakie musi opłacić pracodawca w związku z zatrudnieniem pracownika na umowie o pracę.
Realny koszt opłacenia pracownika - umowa o pracę
W przypadku umów o pracę pracownik generuje koszty wynikające z wynagrodzenia brutto, ale także z obowiązkowych składek ZUS obciążających pracodawcę.
Pracodawca jest zobowiązany do „dodatkowego” opłacania m.in. części składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe pracownika i na Fundusz Pracy. Wysokość składek pokrywanych przez pracodawcę wynosi:
składka emerytalna: 9,76%;
składka rentowa: 6,5%;
składka wypadkowa: 1,8%;
składka na Fundusz Pracy: 2,45%;
składka na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych: 0,10%;
Koszt pracodawcy przy zatrudnieniu pracownika na umowę o pracę wynosi więc w sumie 120,61 proc. Wynagrodzenia brutto otrzymywanego przez pracownika.
[rada]Realny koszt opłacenia pracownika to 22,71%[/rada]
Podsumowując, pracownik musi „pożegnać” się na rzecz ZUS-u z 22,71 % wypracowanego przez siebie wynagrodzenia.
Realny koszt opłacenia pracownik w praktyce?
Przyjmijmy za podstawę wyliczenia składek kwotę najniższej krajowej w roku 2017, tj. 2.000,00 zł brutto:
Składki pokrywane przez pracodawcę:
składka emerytalna: 2.000,00 zł x 9,76 % = 195,20 zł;
składka rentowa: 2.000,00 zł x 6,5 % = 130,00 zł;
składka wypadkowa: 2.000,00 zł x 1,8 % = 36,00 zł;
składka na Fundusz Pracy: 2.000,00 zł x 2,45 % = 49,00 zł;
składka na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych: 2.000,00 zł x 0,10 % = 2,00 zł.
Łącznie: 412,20 zł
Składki pokrywane przez pracodawcę:
składkę emerytalną: 2.000,00 zł x 9,76% = 195,20 zł;
składka rentowa: 2.000,00 zł x 1,5% = 30,00 zł;
składka chorobowa: 2.000,00 zł x 2,45% = 49,00 zł;
składka zdrowotna: (2.000,00 zł – 274,20 zł ) x 9% = 1.725,80 zł x 9% = 155,32 zł.
Łącznie: 429,52 zł
Tak więc biorąc pod uwagę powyższe wyliczenia, z łatwością możemy dojść do wniosku, że aby pracownik mógł zarobić miesięcznie 1.570,48 zł netto, pracodawca musi przeznaczyć na niego kwotę aż 2.412,20 zł.
Pracodawca może uniknąć/obniżyć wysokość płaconych składek, jeżeli firma zostanie zwolniona od płacenia składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. W/wskazanych składek nie płaci się:
przez okres 36 miesięcy, za pracownika wracającego z urlopu macierzyńskiego lub wychowawczego;
przez okres 12 miesięcy, za pracownika w wieku co najmniej 50 lat, zatrudnionego po dniu 30 czerwca 2009 roku, który przez 30 dni poprzedzających zatrudnienie pozostawał w rejestrze bezrobotnych Powiatowego Urzędu Pracy;
bezterminowo od pracownika, który ukończył 55 lat – w przypadku kobiety i 60 lat – w przypadku mężczyzny - dotyczy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, pracę nakładczą, agencyjną, umowę zlecenie, także jednoosobowych działalności gospodarczych;
za zatrudnionych członków rodziny, tj. małżonka, dzieci (własne, drugiego małżonka i przysposobione), rodziców, macochę, ojczyma, osoby przysposabiające oraz rodzeństwo, wnuki, dziadków, zięciów i synowe, bratowe, szwagierki i szwagrów – dotyczy tylko składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.
Przydatne wzór pisma: Umowa użyczenia pracownika
Czym jest przestępstwo?
Zgodnie z art. 13 k.k. za usiłowanie odpowiada, ten kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje. Usiłowanie zachodzi, gdy sprawca nie uświadamia sobie, że dokonanie jest niemożliwe ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego.
Kara za usiłowanie przestępstwa
Za usiłowanie Sąd wymierza karę w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa. Przy czym sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
Nie zostanie ukarany ten kto dobrowolnie odstąpił od dokonania. Albo też zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do sprawcy, który dobrowolnie starał się zapobiec skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.
Przygotowanie
Odpowiednio do art. 16 k.k. przygotowanie zachodzi tylko wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania. W szczególności w tymże celu wchodzi w porozumienie z inną osobą, uzyskuje lub przysposabia środki, zbiera informacje lub sporządza plan działania.
Kara za przygotowanie
Karze za przygotowanie nie podlega osoba, która dobrowolnie odstąpiła od niego, w szczególności zniszczyła przygotowane środki lub zapobiegła skorzystaniu z nich w przyszłości. W przypadku wejścia w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia czynu zabronionego, nie podlega karze ten, kto nadto podjął istotne starania zmierzające do zapobieżenia dokonaniu.
Sprawstwo
Za sprawstwo odpowiada nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam, albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą. Także ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu.
Podżeganie
Za podżeganie odpowiada osoba, która chcąc aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego. Za podżeganie Sąd wymierza karę w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo. Jeżeli czynu zabronionego tylko usiłowano dokonać, sprawca odpowiada jak za usiłowanie. Jak za podżeganie, odpowiada też ten kto w celu skierowania przeciwko innej osobie postępowania karnego nakłania ją do popełnienia czynu zabronionego.
Pomocnictwo
Za pomocnictwo odpowiada, ten kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie. W szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji.
Dodatkowo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie.
Za podżeganie Sąd wymierza karę w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo, przy czym może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. Jeżeli czynu zabronionego tylko usiłowano dokonać, sprawca odpowiada jak za usiłowanie.
Odpowiedzialność współdziałających
Każdy ze współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w granicach swojej umyślności lub nieumyślności niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających. Nie podlega karze współdziałający, który dobrowolnie zapobiegł dokonaniu czynu zabronionego. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do współdziałającego, który dobrowolnie starał się zapobiec dokonaniu czynu zabronionego.
Indywidualizacja odpowiedzialności karnej
Oceniając czyn dokonany wspólnie sąd okoliczności osobiste, wyłączające lub łagodzące albo zaostrzające odpowiedzialność karną, uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.
Jeżeli okoliczność osobista dotycząca sprawcy, wpływająca chociażby tylko na wyższą karalność, stanowi znamię czynu zabronionego, współdziałający podlega odpowiedzialności karnej przewidzianej za ten czyn zabroniony, gdy o tej okoliczności wiedział, chociażby go nie dotyczyła.
Wobec współdziałającego, którego nie dotyczy okoliczność określona powyżej sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku – Kodeks karny.[/informacja]
Koniecznie sprawdź:
Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa wzór
