Krajowy Rejestr Sadowy to publiczny rejestr, który został utworzony w celu gromadzenia i udzielania informacji o zarejestrowanych w nim podmiotów. Pomimo, iż KRS jest instytucją państwową, to w większości przypadków nie działa z urzędu. Zdarza się więc, że podmioty wpisane do rejestru podają we wnioskach KRS dane nieprawdziwe, bądź nieaktualne, które następnie przenikają do rejestru.
W ochronie zainteresowanych osób trzecich przed skutkami powyżej wskazanych zaniedbań ustawa o krajowym rejestrze sądowym (dalej jako ustawa o KRS) wprowadziła przepisy, ustanawiające ochronę osób trzecich działających w zaufaniu do KRS.
Powyższa instytucja zobowiązuje podmioty wpisane do rejestru do każdorazowego aktualizowania zmian swoich danych. Wniosek o dokonanie zmian powinien zostać złożony w ciągu 7 dni.
Krajowy Rejestr Sądowy
Krajowy Rejestr Sądowy funkcjonuje od 1 stycznia 2001 roku. Jest on prowadzony przez wydziały gospodarcze sądów rejonowych, tzw. sądy rejestrowe. Dodatkowo rejestr KRS prowadzony przez Centralną Informację Krajowego Rejestru Sądowego dostępny jest na stronie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości.
W skład KRS wchodzą trzy typy rejestrów:
- rejestr przedsiębiorców;
- rejestr podmiotów niebędących przedsiębiorcami (działającymi na zasadach non profit, np. stowarzyszenia, fundacje);
- rejestr dłużników niewypłacalnych.
Ochrona osób trzecich działających w zaufaniu do KRS
Ochronę osób trzecich działających w zaufaniu do KRS zapewnia art. 14 ustawy o KRS. Zgodnie z tym przepisem podmioty będące zobowiązane do złożenia wniosku o wpis do rejestru nie mogą powoływać się wobec osób trzecich działających w dobrej wierze na dane, które nie zostały wpisane do rejestru lub które zostały z niego wykreślone.
Celem tego uregulowania jest zapewnienie ochrony osobom trzecim przed pogorszeniem się ich sytuacji, wskutek nierzetelnego działania podmiotów wpisanych do KRS.
W działaniu osób trzecich bardzo istotna jest dobra wiara. W dobrej wierze jest każda osoba, która nie mogła znać danych niewpisanych do rejestru lub tych już nieaktualnych, mimo jej starannego działania. Dobra wiara w przypadku KRS jest domniemana.
Można ją obalić jedynie poprzez udowodnienie, że osoba trzecia wiedziała o istnieniu danych niewpisanych lub wykreślonych z rejestru bądź wprawdzie nie wiedziała, lecz braku wiedzy w tym zakresie nie można uznać za usprawiedliwiony w danych okolicznościach sprawy. Ciężar dowodu spoczywa na podmiocie rejestrowym.
Powyższe oznacza, że ochrona osób trzecich dotyczy jedynie osób działających w zaufaniu do rejestru. Ustawa nie chroni osób działających w złej wierze, tj. takich, które wiedziały, że wpisane dane są nieaktualne lub nieprawdziwe, lub miały możliwość tę wiedzę powziąć.
Domniemanie prawdziwości danych ujawnionych w KRS
Przepis art. 17 ustawy o KRS stanowi, iż dane ujawnione w rejestrze korzystają z tzw. domniemania prawdziwości. Przyjmuje się, że wpisy znajdujące się rejestrze są prawdziwe i zgodne z rzeczywistością.
Domniemanie to zobowiązuje sądy rejestrowe do czuwania nad przestrzeganiem wykonywania obowiązków rejestrowych przez podmioty wpisane do rejestru. Oznacza to, że jeżeli sąd uzna, że wniosek o wpis do KRS jest obowiązkowy i nie został złożony pomimo upływu terminu, ma prawo do zastosowania środków przymuszających wobec podmiotów obowiązanych do określonych działań.
Sąd posiada również uprawnienia do badania zgodności z prawem pod względem formy i treści dokumentów dołączonych do wniosku. Sąd bada również prawdziwość danych wskazanych we wniosku identyfikujących podmiot oraz ich zgodność z rzeczywistym stanem, jeżeli powziął w tym zakresie uzasadnione wątpliwości.
Odpowiedzialność za prawdziwość danych zawartych w KRS
Zgodnie z art. 18 ustawy o KRS, podmioty wpisane do rejestru są odpowiedzialne za prawdziwość danych znajdujących się w rejestrze. Podmioty te są więc zobligowane do zadbania, aby informacje znajdujące się w KRS były zgodne z rzeczywistością.
Każdy podmiot rejestrowy ma obowiązek zgłosić każdą zmianę swoich danych w przeciągu 7 dni. Jest to o tyle ważne, gdyż każda czynność dokonana przez osobę trzecią, która działała w dobrej wierze, nie zostanie unieważniona ze względu na nieaktualne lub nieprawdziwe dane w KRS, nawet jeżeli nie wynikało to z winy podmiotu rejestrowego.
Co więcej, z art. 17 § 2 ustawy o KRS wynika, że nawet jeżeli do rejestru wpisano dane niezgodnie z wnioskiem lub wpisano dane nieprawdziwe mimo nieskładania odpowiedniego wniosku, podmiot rejestrowy nie będzie mógł zasłaniać się wobec osoby trzeciej działającej w dobrej wierze zarzutem, że dane te nie są prawdziwe nie z jego winy, gdyż jego winą jest niedokonanie kontroli wpisu w KRS i niewystąpienie z wnioskiem o sprostowanie, uzupełnienie lub wykreślenie wpisu.
Odpowiedzialność za szkodę wynikającą z nieprawdziwych lub nieaktualnych informacji zawartych w KRS
Za szkodę wynikającą z nieprawdziwych lub nieaktualnych informacji znajdujących się w rejestrze odpowiada podmiot, którego dane się tam znajdują. Przepis art. 18 ustawy o KRS mówi wprost, że podmiot wpisany do KRS ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną:
- zgłoszeniem nieprawdziwych danych, jeżeli podlegały obowiązkowi wpisu na jego wniosek;
- niezgłoszeniem danych, które podlegały obowiązkowemu wpisowi do rejestru w terminie wyznaczonym przez ustawę.
Oznacza to, że podmiot rejestrowy ponosi odpowiedzialność za działania lub zaniechania sprzeczne z ustawą o KRS, o ile spowodowały one szkodę u osoby trzeciej. Co istotne podmiot ten jest odpowiedzialny na zasadzie ryzyka. Przy czym nie poniesie on odpowiedzialności za szkody wyrządzone osobie trzeciej, jeżeli wystąpiły one wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi on odpowiedzialności.
Podstawa prawna:
- ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o krajowym rejestrze sądowym (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 986).
Podobne wzory pism:
więcej porad
Transgraniczne przeniesienie spółki w Unii Europejskiej
Transgraniczne przeniesienie spółki wiąże się nierozłącznie z przeniesieniem statutowej siedziby spółki prawa handlowego z terytorium Polski do innego państwa Unii Europejskiej.
W wyniku przeniesienia przedsiębiorstwa, spółka zostaje wykreślona z KRS i zostaje zarejestrowana w rejestrze spółek państwa przeniesienia. Najistotniejsze dla polskiego przedsiębiorcy jest, aby jego firma w państwie docelowym mogła zachować wszystkie swoje prawa i obowiązki.
[reklama-ads]
Transgraniczne przeniesienie spółki a prawo
Przeniesienie transgraniczne spółek w obrębie Unii Europejskiej umożliwia Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 49 i art. 54 Traktatu państwa członkowskie UE korzystają ze swobody przedsiębiorczości oraz swobody przepływu osób, kapitału i usług na terenie Wspólnoty.
Prawo do przenoszenia swojej działalności w ramach całej UE gwarantuje natomiast art. 19 ustawy - Prawo prywatne międzynarodowe. Zgodnie z tym przepisem po przeniesieniu siedziby do innego państwa, spółka podlega prawu państwa przeniesienia. Dodatkowo, jeżeli przewiduje to prawo obu państw, osobowość prawna spółki uzyskana w państwie pierwotnym, po przeniesieniu zostaje zachowana.
W Polsce kwestie przekształceń transgranicznych reguluje Kodeks spółek handlowych. Zgodnie z KSH swoje siedziby mogą przenieść zarówno spółki osobowe, jak i kapitałowe.
Przekształcenie spółki jawnej, komandytowej, komandytowo-akcyjnej oraz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wymaga uchwały wspólników, z kolei spółka akcyjna wymaga uchwały walnego zgromadzenia. Zarówno uchwała wspólników jak i uchwała wolnego zgromadzenia powinna zostać sporządzona przez notariusza.
Przeniesienie transgraniczne spółki skutkuje utworzeniem nowej spółki w państwie docelowym, wyposażonej w majątek spółki pierwotnej. Jednocześnie byt prawny spółki w Polsce ulega zakończeniu.
[uwaga]Czytaj też: Jak powinny być zorganizowane podróże i wycieczki?[/uwaga]
Transgraniczne przeniesienie spółki a rzeczywistość
[reklama-ads]
Dotychczas przekształcenia transgraniczne były bardzo problematyczne. Przedsiębiorca chcący przenieść swoją siedzibą, musiał liczyć się z tym, iż najpierw będzie musiał rozwiązać swoją spółkę w Polsce.
Co więcej, rozwiązanie to wiązało się z koniecznością przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, tj. wymagało całkowitego zakończenia działalności w aktualnej formie, przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, zakończenia bieżących interesów, wypełnienia wszelkich zobowiązań, ściągnięcia wierzytelności oraz upłynnienia majątku spółki.
Dopiero po tym przedsiębiorca mógł rozpocząć prowadzenie firmy od nowa w państwie przeniesienia.
Dodatkowo ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nakładała na wspólników rozwiązanej spółki obowiązek podatkowy w wysokości 19% od wartości uzyskanych dochodów z tytułu udziałów w zysku spółki. Przeniesienie siedziby pomimo faktu, iż byt prawny spółki był kontynuowany za granicą, wiązało się z obowiązkiem realizacji zysków spółki z prowadzonej działalności.
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 25 października 2017 roku
Całą sytuację zmienił wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 25 października 2017 r. w którym stwierdzono, że przepisy nakazujące likwidację spółki w procesie przenoszenia siedziby z Polski do innego państwa UE są niezgodne z zasadą swobody przedsiębiorczości.
[reklama-ads]
TSUE orzekł, że przepisy KSH są niezgodne z prawem wspólnotowym, co z kolei oznaczało, że polscy przedsiębiorcy mają prawo przenosić swoje siedziby na terenie całego obszaru UE, przy zachowaniu osobowości prawnej oraz wszystkich praw i obowiązków spółki.
Trybunał uznał, że przepisy art. 49 i art. 54 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stoją na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, jeżeli przepisy krajowe uzależniają przeniesienie statutowej siedziby spółki od przeprowadzenia jej likwidacji.
Dzięki stanowisku Trybunału z 25 października 2017 r. polscy przedsiębiorcy uzyskali pełne prawo do swobodnego przekształcania się w spółki prawa innego państwa, o ile spełniają wymagania stawiane przez systemy prawne państw przeniesienia.
Unijna zasada swobody przedsiębiorczości daje każdej polskiej spółce prawo do przekształcenia transgranicznego, o ile spółka ta powstała zgodnie z prawem gospodarczym państwa członkowskiego UE. Powyższe ma zastosowanie także w sytuacji, kiedy przeniesieniu siedziby nie towarzyszy rzeczywiste przeniesienie przedsiębiorstwa.
Ograniczenie swobody przedsiębiorczości może mieć miejsce jedynie w sytuacji, gdy zostanie uzasadnione nadrzędnymi względami interesu publicznego danego państwa. Przy czym te ograniczenia powinny być odpowiednie w stosunku do potrzeb i celów polityki gospodarczej danego państwa.
[reklama-ads]
Polska praktyka wreszcie zgodna z prawem unijnym
Po wydaniu wyroku przez TSUE judykatura w Polsce zmieniła swój pogląd na przekształcenia transgraniczne. Do tej pory sądy gospodarcze nie uwzględniały wniosków o wykreślenie spółki z KRS na podstawie uchwały o przeniesieniu siedziby spółki za granicę, jeżeli wnioskodawcy nie udowodnili przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego.
Obecnie sądy mają obowiązek wykreślać spółkę z rejestru KRS, nie wymagając przy tym przeprowadzenia likwidacji. Dzięki temu spółka realnie zachowuje swój byt prawny i ma możliwość kontynuowania swojej dotychczasowej działalności.
Przepisy prawa krajowego wciąż nie zostały zmienione, jednakże dzięki modyfikacji linii orzecznictwa polskich sądów aktualnie polscy przedsiębiorcy posiadają realną możliwość na transgraniczną zmianę siedziby swojej firmy na terytorium innego państwa UE bez konieczności przeprowadzenia likwidacji i rozwiązania spółki.
[informacja]Podstawa prawna:
Traktat z dnia 25 marca 1957 r. o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (T.J. Dz.U. 2004 Nr 90, poz. 864[2]).
Ustawa z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1577).
Ustawa z dnia 4 lutego 2011 r. - Prawo prywatne międzynarodowe (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1792).
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1509).[/informacja]
[reklama-ads]
Bez kolejki do lekarza. Dla kogo uprawnienia w przychodni i szpitalu?
Materię omawianych uprawnień reguluje przepis art. 47c ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Zgodnie z nim, bez kolejki do lekarza mają prawo się udać:
[reklama-ads]
kobiety w ciąży;
inwalidzi wojenni i wojskowi;
kombatanci oraz niektóre osoby represjonowane będące ofiarami represji wojennych i okresu powojennego;
uprawnieni żołnierze lub pracownicy oraz weterani poszkodowani w zakresie leczenia urazów i chorób nabytych podczas wykonywania zadań poza granicami państwa;
Zasłużeni Honorowi Dawcy Krwi,
Zasłużeni Dawcy Przeszczepów,
świadczeniobiorcy do 18. roku życia, u których stwierdzono ciężkie i nieodwracalne upośledzenia albo nieuleczalną chorobę zagrażającą życiu, które powstały w prenatalnym okresie rozwoju dziecka lub w czasie porodu;
działacze opozycji antykomunistycznej oraz osoby represjonowane z powodów politycznych.
Oprócz osób wskazanych w art. 47c ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, poza kolejnością przyjmowani są także pacjenci w sprawach nagłych. Chodzi o sytuacje, w których istnieje konieczność natychmiastowego udzielenia im pomocy ze względu na zagrożenie zdrowia lub życia. Pacjenci ci są przyjmowani niezwłocznie, przed pacjentami oczekującymi zgodnie z listą - również przed tymi uprawnionymi.
Warto mieć na uwadze, że Zasłużeni Honorowi Dawcy Krwi oraz Zasłużeni Dawcy Przeszczepu, na mocy ustawy o refundacji leków, mają prawo do bezpłatnego - do wysokości limitu finansowania, o którym mowa w art. 6 ust. 2 ustawy o refundacji leków - zaopatrzenia w leki objęte wykazem leków refundowanych oraz leki recepturowe.
W jakim terminie osoby upragnione powinny zostać przyjęte do lekarza?
[reklama-ads]
Co do zasady osoba rejestrująca wizytę w przychodni lub szpitalu, po okazaniu ważnego dokumentu, powinna zostać przyjęta do lekarza jeszcze tego samego dnia. W przypadku natomiast, gdy udzielenie świadczenia nie jest możliwe w dniu zgłoszenia, wyznaczany jest inny termin poza kolejnością przyjęć wynikającą z prowadzonej listy oczekujących.
Świadczenie z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej nie może być udzielone w terminie późniejszym niż w ciągu 7 dni roboczych od dnia zgłoszenia.
Warto pamiętać, że przyjęcie w dniu zgłoszenia, nie oznacza, iż osoba uprawniona ma pierwszeństwo przed wszystkimi pajetami oczekującymi do lekarza danego dnia. „Pisząc” prościej, że ma pierwszy numerek do lekarza i wchodzi od razu po rejestracji do gabinetu.
Termin przyjęcia poza kolejnością oczekujących odnosi się do wpisu na listę pacjentów danego dnia, nie ma już zastosowania do kolejności osób oczekujących tego dnia na wizytę.
[rada]Niedopuszczalne są sytuacje, w których osoba uprawniona odsyłana jest przez pracownika rejestracji do lekarza celem uzyskania zgody na udzielenie wspomnianych świadczeń.[/rada]
Jak udokumentować uprawnienie?
Pacjent chcący skorzystać ze swojego uprawnienia, w czasie rejestracji, powinien okazać odpowiedni dokument.
Potwierdzeniem uprawnień są:
Legitymacja Inwalidy Wojennego i Wojskowego wydana przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych o symbolu ZUS;
Legitymacja Osoby Represjonowanej wydana przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych o symbolu Rw-52;
Legitymacja Kombatanta wydawana przez Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych;
Legitymacja Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi wydana przez Zarząd Okręgowy Polskiego Czerwonego Krzyża;
Legitymacja Zasłużonego Dawcy Przeszczepu wydana przez Ministra Zdrowia.
[reklama-ads]
Wyłączenia
Nie w każdym przypadku osoby uprawnione mogą korzystać z ustawowego przywileju. Istnieje szereg wyłączeń, przez które uprawnieni będą musieli „czekać w kolejce” zgodnie z ogólnymi zasadami przyjęć. Wyłączenie przepisów dotyczących listy oczekujących odnosi się w szczególności do:
osób objętych planem leczenia, czyli kontynuujących proces leczniczy, wymagających okresowego, w ściśle ustalonych terminach, wykonywania kolejnych etapów świadczenia (np. kolejnych wizyt, badań);
osób podlegających obowiązkowemu leczeniu na podstawie decyzji sądu;
osób przyjmowanych w ramach świadczeń pohospitalizacyjnych;
osób, które są wpisywane na krajowe listy oczekujących na przeszczep komórek, tkanek i narządów;
osób objętych diagnostyką i leczeniem onkologicznym (zastosowanie mają wówczas przepisy dot. kart DiLO.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1510).
ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1844).[/informacja]
[reklama-ads]
Podobne wzory pism:
Skarga na lekarza wzór
Skarga na przychodnię wzór
Wzór skargi na pielęgniarkę
