Przechadzając się ulicami czasami dostrzec możemy auta, które wyglądają na nieużywane, często nie posiadają tablic rejestracyjnych. Polskie prawo reguluje co należy zrobić z takimi pojazdami.
Rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 22 czerwca 2011 r. w sprawie usuwania pojazdów pozostawionych bez tablic rejestracyjnych lub których stan wskazuje na to, że nie są używane, określa: tryb usuwania takich pojazdów, podmioty za to odpowiedzialne, a także sytuacje, w których auto staje się własnością gminy.
Organy odpowiedzialne za usuwanie auta
Organami, które odpowiadają za usunięcie takiego pojazdu są:
- straż gminna (miejska);
- Policja;
- organy gminy;
- zarządca drogi;
- powiatowe jednostki organizacyjne realizujące zadania polegające na usuwaniu pojazdów lub prowadzeniu parkingu strzeżonego dla pojazdów,
- inne jednostki usuwające pojazdy – jeżeli z przyczyn technicznych lub organizacyjnych nie jest możliwe usunięcie pojazdu przez powyższe jednostki.
Procedura usuwania auta
Usunięcie pojazdu z drogi przez wyżej wymienione ograny, rozpoczyna się z chwilą wydania uprawnionej jednostce dyspozycji usunięcia pojazdu. Organ gminy lub zarządca drogi, powinien zgłosić potrzebę usunięcia pojazdu z drogi. Wymagane jest przedstawienie takiej dyspozycji na piśmie. Pojazd taki zostaje umieszczony w miejscu zapewniającym właściwy dozór pojazdu.
Podmiot, który wydał dyspozycję, powiadamia o tym niezwłocznie:
- właściwego dla miejsca zdarzenia komendanta powiatowego (miejskiego, rejonowego) Policji, ze wskazaniem miejsca, w którym umieszczono pojazd, przesyłając mu kopię dyspozycji;
- właściwy miejscowo organ gminy, przesyłając mu kopię dyspozycji.
Następnie organ gminy powinien podjąć próbę ustalenie właściciela pojazdu. Organ ten pisemnie powiadamia właściciela pojazdu o usunięciu pojazdu oraz o skutkach nieodebrania pojazdu.
Jeśli pojazd nie zostanie odebrany, w terminie 6 miesięcy od dnia jego usunięcia auta, podmiot, któremu powierzono pojazd do przechowania, powiadamia o tym, nie później niż trzeciego dnia od dnia upływu tego terminu, właściwy miejscowo organ gminy oraz podmiot, który wydał dyspozycję. Gmina natomiast powiadamia o tym właściciela pojazdu, o ile został ustalony.
Podstawa prawna:
- rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 22 czerwca 2011 r. w sprawie usuwania pojazdów pozostawionych bez tablic rejestracyjnych lub których stan wskazuje na to, że nie są używane.
Bartosz Piech
Prawnik specjalizujący się w prawie korporacyjnym oraz prawie zamówień publicznych.
więcej porad
Zwrot zakupionego towaru
Zwrot zakupionego towaru reguluje Kodeks cywilny. Polskie prawo nie nakłada na sprzedawcę, w sklepie stacjonarnym, obowiązku przyjmowania zwrotu niewadliwego towaru, bez podania odpowiedniej przyczyny. Dlatego jeśli chcemy zwrócić przedmiot, który jest niewadliwy istnieje spore prawdopodobieństwo, że zwrot nie zostanie przyjęty. Od dobrej woli sprzedawcy zależy czy ten towar przyjmie. Sprzedawca może również przewidzieć w regulaminie sklepu stacjonarnego ewentualność zwrotu towaru przez kupującego. Wówczas zwrot ten powinien nastąpić w ciągu 30 dni od zakupu. Określone powinny być też warunki zwrotu, takie jak zwrot z metką, czy z paragonem. Inaczej sytuacja wygląda jeśli towar faktycznie posiada wadę. Wówczas przedmiot można zwrócić na zasadzie rękojmi.
Zakupy na odległość a zwrot zakupionego towaru
Jeśli kupimy towar poza lokalem przedsiębiorstwa (np. podczas pokazu organizowanego w hotelu) lub na odległość (np. w sklepie internetowym) klient ma prawo do odstąpienia od umowy w terminie 14 dni i obowiązek zwrotu towaru w ciągu kolejnych 14 dni.
Czym jest rękojmia?
Rękojmia to podstawa, obok gwarancji, możliwej drogi składania reklamacji przez konsumenta. Jest to tryb dochodzenia odpowiedzialności od przedsiębiorcy w związku z ujawnioną wadą fizyczną, w przypadku niezgodności z umową, lub prawną kupionego towaru konsumpcyjnego. Pamiętajmy jednak, że podmiotem odpowiedzialnym za powstałe wady jest sprzedawca, dlatego też do niego należy skierować pismo reklamacyjne. Przedsiębiorca nie może odmówić przyjęcia reklamacji, chyba że wynika to wprost z przepisów.
Czym jest wada towaru?
Prawo wskazuje na dwa rodzaje wad towaru Są to wady fizyczne i prawne. Wada fizyczna to niezgodność produktu z umową. Dochodzi do niej w szczególności wtedy, gdy rzecz:
nie ma właściwości, które produkt tego rodzaju powinien mieć,
nie ma właściwości, o których konsument został zapewniony przez sprzedawcę lub reklamę,
nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy okazji zawierania umowy,
jeśli przedsiębiorca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia,
została wydana kupującemu w stanie niezupełnym.
Natomiast wada prawna może polegać na tym, że kupiony przez konsumenta towar:
jest własnością osoby trzeciej,
jest obciążony prawem osoby trzeciej,
cechuje się ograniczeniami w korzystaniu lub rozporządzaniu nim w wyniku decyzji lub orzeczenia właściwego organu.
Procedury reklamacyjne
Przedsiębiorca może odmówić wymiany rzeczy lub jej naprawy, w sytuacji gdy żądanie takie byłoby niemożliwe do zrealizowania dla sprzedawcy, lub gdy wymagałoby nakładu nadmiernych kosztów. Sprzedawca może zaproponować inne rozwiązanie. Sprzedawca musi wymienić towar lub usunąć wadę w rozsądnym czasie i bez nadmiernych niedogodności dla konsumenta. Jeśli tego nie czyni, konsument może wyznaczyć mu czas na spełnienie żądania.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, art. 556- 561.[/informacja]
Zwolnienia grupowe
Wyżej wymieniona ustawa stosuje się w przypadku konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę. Zwolnienia grupowe mają również miejsce, gdy na mocy porozumienia stron, jeżeli w okresie nieprzekraczającym 30 dni zwolnienie obejmuje co najmniej:
10 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia mniej niż 100 pracowników,
10% pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 100, jednakże mniej niż 300 pracowników,
30 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 300 lub więcej pracowników.
Obowiązki pracodawcy, a zwolnienia grupowe
Pracodawca ma obowiązek skonsultować zamiar przeprowadzenia zwolnienia grupowego z zakładowymi organizacjami związkowymi działającymi u tego pracodawcy. Ma to na celu możliwość uniknięcia lub zmniejszenia rozmiaru zwolnienia grupowego oraz spraw pracowniczych związanych z tym zwolnieniem, dając możliwość przekwalifikowania lub przeszkolenia zawodowego, a także uzyskania innego zatrudnienia przez zwolnionych pracowników.
Pracodawca ma również obowiązek zawiadomić w formie pisemnej organizacje związkowe o:
przyczynach zamierzonego grupowego zwolnienia,
liczbie zatrudnionych pracowników i grupach zawodowych, do których oni należą,
grupach zawodowych pracowników objętych zamiarem grupowego zwolnienia,
okresie, w ciągu którego nastąpi takie zwolnienie,
proponowanych kryteriach doboru pracowników do grupowego zwolnienia,
kolejności dokonywania zwolnień pracowników,
propozycjach rozstrzygnięcia spraw pracowniczych związanych z zamierzonym grupowym zwolnieniem.
Pracodawca powinien przekazać zakładowym organizacjom związkowym te informacje, w terminie umożliwiającym tym organizacjom zgłoszenie w ramach konsultacji propozycji dotyczących spraw.
W przypadku, gdy w danym przypadku nie działają zakładowe organizacje związkowe, uprawnienia tych organizacji przysługują przedstawicielom pracowników wyłonionym w trybie przyjętym u danego pracodawcy.
Porozumienie
W ciągu maksymalnie 20 dni od dnia zawiadomienia, pracodawca i zakładowe organizacje związkowe zawierają porozumienie. W porozumieniu tym określa się zasady postępowania w sprawach dotyczących pracowników objętych zamiarem grupowego zwolnienia, a także obowiązki pracodawcy w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia innych spraw pracowniczych związanych z zamierzonym grupowym zwolnieniem.
Bez porozumienia
W przypadku, gdy nie jest możliwe uzgodnienie treści porozumienia z wszystkimi zakładowymi organizacjami związkowymi, pracodawca uzgadnia treść porozumienia z organizacjami związkowymi. Jeśli natomiast nie jest możliwe zawarcie porozumienia, zasady postępowania w sprawach dotyczących pracowników objętych zamiarem grupowego zwolnienia ustala pracodawca w regulaminie, uwzględniając, w miarę możliwości, propozycje przedstawione w ramach konsultacji przez zakładowe organizacje związkowe. Jeżeli u danego pracodawcy nie działają zakładowe organizacje związkowe, zasady postępowania w sprawach dotyczących pracowników objętych zamiarem grupowego zwolnienia ustala pracodawca w regulaminie, po konsultacji z przedstawicielami pracowników wyłonionymi w trybie przyjętym u danego pracodawcy.
Kogo nie można zwolnić?
W ramach zwolnień grupowych, jeśli zwolnienia nie odbywają się z powodu likwidacji lub upadłości pracodawcy, nadal obowiązuje ochrona stosunku pracy pewnych grup. Co za tym idzie zwolnić nie można między innymi: osoby, której brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, czy osobie będącej działaczem związkowym. Chronione przed zwolnieniem są także osoby przebywające na urlopach rodzicielskich i macierzyńskich. Zwolnieniom takim nie podlegają też członkowie zarządu zakładowej organizacji związkowej, społeczny inspektor pracy czy członek specjalnego zespołu negocjacyjnego, organu przedstawicielskiego lub przedstawiciel pracowników z różnych organizacji zakładowych lub pozazakładowych.
Możliwe jest natomiast wypowiedzenie takim osobom dotychczasowych warunków pracy i płacy. A jeżeli wiąże się to z obniżeniem wynagrodzenia pracownika szczególnie chronionego, wówczas przysługuje mu dodatek wyrównawczy do końca okresu, w którym korzystałby ze szczególnej ochrony przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem stosunku pracy
Odprawa
Pracownikowi, z którym pracodawca rozstał się w ramach zwolnienia grupowego, przysługuje też jednorazowa odprawa pieniężna.
Jej wysokość wynosi:
wysokość jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeśli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 2 lata,
wysokość dwumiesięcznego wynagrodzenia, jeśli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy przez okres od 2 do 8 lat,
wysokość trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeśli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy przez okres ponad 8 lat.
Maksymalna kwota odprawy pieniężnej nie może przekroczyć kwoty 15-krotnego minimalnego wynagrodzenia za pracę, obowiązującego w dniu rozwiązania stosunku pracy. Od 1 stycznia 2017 roku płaca minimalna w Polsce to 2000 zł brutto. Zatem maksymalnie odprawa dla zwalnianych grupowo może wynieść 30 tys zł.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.[/informacja]
