Znęcanie się nad zwierzętami

Media coraz częściej informują o przypadkach znęcania się nad zwierzętami. Jest to temat, który dotyka szeroką rzeszę odbiorców. Zapisy ustawy o ochronie zwierząt regulują kwestie karania osób, które je krzywdzą.

Osoba, która zabija, uśmierca, lub ubija zwierzęta podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Podobna kara może zostać zastosowana wobec osób, które znęcają się nad zwierzęciem. Jeśli jednak sprawca działa ze szczególnym okrucieństwem podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Ponadto w razie skazania za wyżej wymienione przestępstwa sąd może orzec, tytułem środka karnego zakaz posiadania zwierząt od roku do lat 10.

Zakaz wykonywania określonego zawodu

Wiele osób nie ma świadomości, że w razie skazania za przestępstwa znęcania się, czy zabijania zwierząt sąd może orzec zakaz wykonywania określonego zawodu. A nawet prowadzenia określonej działalności lub wykonywania czynności wymagających zezwolenia, które są związane z wykorzystywaniem zwierząt lub oddziaływaniem na nie. Ponadto sprawca może zostać pozbawiony narzędzia lub przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa.

Kara pieniężna na rzecz ochrony zwierząt

Dodatkowo za przestępstwo sąd może orzec nawiązkę w wysokości od 500 zł do 100.000 zł na cel związany z ochroną zwierząt, wskazany przez sąd.

 Usiłowanie, podżeganie i pomocnictwo również karalne

Osoba, która usiłuje, podżega lub pomaga w krzywdzeniu zwierząt również musi się liczyć z karą. W takim wypadku może zostać orzeczony przepadek narzędzi lub przedmiotów służących do popełnienia wykroczenia oraz przedmiotów z niego pochodzących, jak również można orzec przepadek zwierzęcia. Ponadto orzeczona może zostać nawiązka do 1.000 zł na cel związany z ochroną zwierząt.

 

Podstawa prawna:

  • ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt.
Radosław Pilarski
Radosław Pilarski
Adwokat oraz doradca restrukturyzacyjny z wieloletnim doświadczeniem w prawie cywilnym, gospodarczym oraz upadłościowym i restrukturyzacyjnym.

więcej porad

Domek letniskowy, a budynek mieszkalny

O przynależności domku letniskowego jako części składowej gruntu (art. 48 k.c.).  decyduje struktura techniczna budynku i jego przeznaczenie. Nie ma tu znaczenia okoliczność posiadania przez obiekt fundamentów. Ważne jest jednak czy posadowienie jest na tyle trwałe, że opiera się czynnikom mogącym zniszczyć ustawioną na nim konstrukcję. Połączenie musi mieć charakter fizyczny, materialny i trwały. Czy domy letniskowe są rzeczami ruchomymi? Domy letniskowe posadowione na nieruchomości, nieposiadające fundamentów, nie są rzeczami ruchomymi będące przynależnościami potrzebnymi do korzystania z rzeczy głównej jaką jest nieruchomość mająca charakter rekreacyjny. Domki letniskowe nie są rzeczami ruchomymi pozostającymi w faktycznym związku z inną rzeczą, są one częściami składowe gruntu Zasadą jest, że budynki trwale związane z gruntem są częścią składową gruntu. Pojęcie "trwale związane" jest kwestią faktu - decyduje o nim struktura techniczna budynku i jego przeznaczenie. Dla przyjęcia trwałego związania z gruntem nie ma znaczenia okoliczność posiadania przez obiekt fundamentów, czy wielkość zagłębienia w gruncie. Istotne jest, czy posadowienie jest na tyle trwałe, że opiera się czynnikom mogącym zniszczyć ustawioną na nim konstrukcję. W orzecznictwie wyjaśnione jest, że dom drewniany, niezależnie od tego, czy jest posadowiony na podwalinach czy podmurówce czy w inny sposób, stanowi zawsze część składową nieruchomości. Kiedy domek jest częścią składową?  O tym czy domek jest częścią składową działki decydują przesłanki natury obiektywnej. Muszą być spełnione następujące warunki: połączenie musi mieć charakter fizyczny, materialny, trwały. Część składowa nie stanowi odrębnego przedmiotu własności Według art. 47 § 1 k.c. część składowa nie stanowi odrębnego przedmiotu własności ani innych praw rzeczowych, co oznacza, że sytuacja prawna rzeczy głównej rozciąga się na część składową. Budynki stają się częścią składową od chwili połączenia ich konstrukcji z gruntem.   [informacja]Podstawa prawna: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku; z dnia 11 kwietnia 2014 r. V ACa 26/14; Charakter prawny domków letniskowych. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 1963 r., III CR 137/63, OSNCP 1964, nr 7-8, poz. 156, oraz Stanisław Rudnicki, Komentarz do kodeksu cywilnego, księga pierwsza, część ogólna, str. 225,- wyd. Lexis Nexis Polska sp. z o.o. Warszawa 2011 ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r, Kodeks cywilny, art. w  47 § 1.[/informacja]

Wymeldowanie

Jeśli miejsce pobytu stałego, lub czasowego przed upływem deklarowanego okresu pobytu opuszczamy jesteśmy zobowiązani się wymeldować. Wymeldowanie powinno się odbyć na poniższych warunkach: w formie pisemnej na formularzu w organie gminy właściwym dla dotychczasowego miejsca pobytu, przedstawiając do wglądu dowód osobisty lub paszport, albo w formie dokumentu elektronicznego na formularzu umożliwiającym wprowadzenie danych do systemu teleinformatycznego organu gminy, o którym mowa w pkt 1, pod warunkiem otrzymania przez osobę urzędowego poświadczenia odbioru. Obywatel polski może wymeldować się z miejsca pobytu stałego lub czasowego dokonując zameldowania w nowym miejscu pobytu. Treść formularza wymeldowania W przypadku w formularza pobytu stałego powinien on zawierać: nazwisko i imię (imiona), numer PESEL, o ile został nadany, datę i miejsce urodzenia, adres dotychczasowego miejsca pobytu stałego, nazwisko i imię pełnomocnika, o ile został ustanowiony, adres elektroniczny służący do doręczeń, jeżeli osoba dokonała wymeldowania z miejsca pobytu stałego przy wykorzystaniu dokumentu elektronicznego. W przypadku w formularza pobytu czasowego powinien on zawierać: nazwisko i imię (imiona), numer PESEL, o ile został nadany, datę i miejsce urodzenia, adres miejsca pobytu stałego, adres dotychczasowego miejsca pobytu czasowego, nazwisko i imię pełnomocnika, o ile został ustanowiony, adres elektroniczny służący do doręczeń, jeżeli osoba dokonała wymeldowania z miejsca pobytu czasowego przy wykorzystaniu dokumentu elektronicznego. Decyzja w sprawie wymeldowania Decyzję o wymeldowaniu wydaje organ gminy, z urzędu lub na wniosek właściciela lub odpowiedniego podmiotu. Wymeldowanie osoby zmarłej Wymeldowanie osoby zmarłej z miejsca pobytu stałego i czasowego następuje z chwilą zgłoszenia zgonu dokonanego w urzędzie stanu cywilnego   [informacja]Podstawa prawna: ustawa z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności.[/informacja]