Zwolnienia grupowe

Ustawa o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników rozwiązuje kwestię jaką są zwolnienia grupowe. Na jakich zasadach się one odbywają, kogo i ile osób mogą jednocześnie dotknąć. 

Wyżej wymieniona ustawa stosuje się w przypadku konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę. Zwolnienia grupowe mają również  miejsce, gdy na mocy porozumienia stron, jeżeli w okresie nieprzekraczającym 30 dni zwolnienie obejmuje co najmniej:

  • 10 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia mniej niż 100 pracowników,
  • 10% pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 100, jednakże mniej niż 300 pracowników,
  • 30 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 300 lub więcej pracowników.

Obowiązki pracodawcy, a zwolnienia grupowe

Pracodawca ma obowiązek skonsultować zamiar przeprowadzenia zwolnienia grupowego z zakładowymi organizacjami związkowymi działającymi u tego pracodawcy. Ma to na celu  możliwość uniknięcia lub zmniejszenia rozmiaru zwolnienia grupowego oraz spraw pracowniczych związanych z tym zwolnieniem, dając możliwość przekwalifikowania lub przeszkolenia zawodowego, a także uzyskania innego zatrudnienia przez zwolnionych pracowników.

Pracodawca ma również obowiązek zawiadomić w formie pisemnej organizacje związkowe o:

  • przyczynach zamierzonego grupowego zwolnienia,
  • liczbie zatrudnionych pracowników i grupach zawodowych, do których oni należą,
  • grupach zawodowych pracowników objętych zamiarem grupowego zwolnienia,
  • okresie, w ciągu którego nastąpi takie zwolnienie,
  • proponowanych kryteriach doboru pracowników do grupowego zwolnienia,
  • kolejności dokonywania zwolnień pracowników,
  • propozycjach rozstrzygnięcia spraw pracowniczych związanych z zamierzonym grupowym zwolnieniem.

Pracodawca powinien przekazać zakładowym organizacjom związkowym te informacje, w terminie umożliwiającym tym organizacjom zgłoszenie w ramach konsultacji propozycji dotyczących spraw.

W przypadku, gdy w danym przypadku nie działają zakładowe organizacje związkowe, uprawnienia tych organizacji przysługują przedstawicielom pracowników wyłonionym w trybie przyjętym u danego pracodawcy.

Porozumienie 

W ciągu maksymalnie 20 dni od dnia zawiadomienia, pracodawca i zakładowe organizacje związkowe zawierają porozumienie. W porozumieniu tym określa się zasady postępowania w sprawach dotyczących pracowników objętych zamiarem grupowego zwolnienia, a także obowiązki pracodawcy w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia innych spraw pracowniczych związanych z zamierzonym grupowym zwolnieniem.

Bez porozumienia

W przypadku, gdy nie jest możliwe uzgodnienie treści porozumienia z wszystkimi zakładowymi organizacjami związkowymi, pracodawca uzgadnia treść porozumienia z organizacjami związkowymi. Jeśli natomiast nie jest możliwe zawarcie porozumienia, zasady postępowania w sprawach dotyczących pracowników objętych zamiarem grupowego zwolnienia ustala pracodawca w regulaminie, uwzględniając, w miarę możliwości, propozycje przedstawione w ramach konsultacji przez zakładowe organizacje związkowe. Jeżeli u danego pracodawcy nie działają zakładowe organizacje związkowe, zasady postępowania w sprawach dotyczących pracowników objętych zamiarem grupowego zwolnienia ustala pracodawca w regulaminie, po konsultacji z przedstawicielami pracowników wyłonionymi w trybie przyjętym u danego pracodawcy.

Kogo nie można zwolnić?

W ramach zwolnień grupowych, jeśli zwolnienia nie odbywają się z powodu likwidacji lub upadłości pracodawcy, nadal obowiązuje ochrona stosunku pracy pewnych grup. Co za tym idzie zwolnić nie można między innymi: osoby, której brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, czy osobie będącej działaczem związkowym. Chronione przed zwolnieniem są także osoby przebywające na urlopach rodzicielskich i macierzyńskich. Zwolnieniom takim nie podlegają też członkowie zarządu zakładowej organizacji związkowej, społeczny  inspektor pracy czy członek specjalnego zespołu negocjacyjnego, organu przedstawicielskiego lub przedstawiciel pracowników z różnych organizacji zakładowych lub pozazakładowych.

Możliwe jest natomiast wypowiedzenie takim osobom dotychczasowych warunków pracy i płacy. A jeżeli wiąże się to z obniżeniem wynagrodzenia pracownika szczególnie chronionego, wówczas przysługuje mu dodatek wyrównawczy do końca okresu, w którym korzystałby  ze szczególnej ochrony przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem stosunku pracy

Odprawa

Pracownikowi, z którym pracodawca rozstał się w ramach zwolnienia grupowego, przysługuje też jednorazowa odprawa pieniężna. 
Jej wysokość wynosi:

  • wysokość jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeśli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 2 lata,
  • wysokość dwumiesięcznego wynagrodzenia, jeśli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy przez okres od 2 do 8 lat,
  • wysokość trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeśli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy przez okres ponad 8 lat.

Maksymalna kwota odprawy pieniężnej nie może przekroczyć kwoty 15-krotnego minimalnego wynagrodzenia za pracę, obowiązującego w dniu rozwiązania stosunku pracy. Od 1 stycznia 2017 roku płaca minimalna w Polsce to 2000 zł brutto. Zatem maksymalnie odprawa dla zwalnianych grupowo może wynieść 30 tys zł.

 

Podstawa prawna:

  • ustawa z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.
Radosław Pilarski
Radosław Pilarski
Adwokat oraz doradca restrukturyzacyjny z wieloletnim doświadczeniem w prawie cywilnym, gospodarczym oraz upadłościowym i restrukturyzacyjnym.

więcej porad

Usuwania pojazdów, których stan wskazuje na to, że nie są używane

Rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 22 czerwca 2011 r. w sprawie usuwania pojazdów pozostawionych bez tablic rejestracyjnych lub których stan wskazuje na to, że nie są używane, określa: tryb usuwania takich pojazdów, podmioty za to odpowiedzialne, a także sytuacje, w których auto staje się własnością gminy. Organy odpowiedzialne za usuwanie auta Organami, które odpowiadają za usunięcie takiego pojazdu  są: straż gminna (miejska); Policja; organy gminy; zarządca drogi; powiatowe jednostki organizacyjne realizujące zadania polegające na usuwaniu pojazdów lub prowadzeniu parkingu strzeżonego dla pojazdów, inne jednostki usuwające pojazdy - jeżeli z przyczyn technicznych lub organizacyjnych nie jest możliwe usunięcie pojazdu przez powyższe jednostki. Procedura usuwania auta Usunięcie pojazdu z drogi przez wyżej wymienione ograny, rozpoczyna się z chwilą wydania uprawnionej jednostce dyspozycji usunięcia pojazdu. Organ gminy lub zarządca drogi, powinien zgłosić potrzebę usunięcia pojazdu z drogi. Wymagane jest przedstawienie takiej dyspozycji na piśmie. Pojazd taki zostaje umieszczony w miejscu zapewniającym właściwy dozór pojazdu. Podmiot, który wydał dyspozycję, powiadamia o tym niezwłocznie: właściwego dla miejsca zdarzenia komendanta powiatowego (miejskiego, rejonowego) Policji, ze wskazaniem miejsca, w którym umieszczono pojazd, przesyłając mu kopię dyspozycji; właściwy miejscowo organ gminy, przesyłając mu kopię dyspozycji. Następnie organ gminy powinien podjąć próbę ustalenie właściciela pojazdu. Organ ten pisemnie powiadamia właściciela pojazdu o usunięciu pojazdu oraz o skutkach nieodebrania pojazdu. Jeśli pojazd nie zostanie odebrany, w terminie 6 miesięcy od dnia jego usunięcia auta, podmiot, któremu powierzono pojazd do przechowania, powiadamia o tym, nie później niż trzeciego dnia od dnia upływu tego terminu, właściwy miejscowo organ gminy oraz podmiot, który wydał dyspozycję. Gmina natomiast powiadamia o tym właściciela pojazdu, o ile został ustalony.   [informacja]Podstawa prawna:  rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 22 czerwca 2011 r. w sprawie usuwania pojazdów pozostawionych bez tablic rejestracyjnych lub których stan wskazuje na to, że nie są używane.[/informacja]

Domek letniskowy, a budynek mieszkalny

O przynależności domku letniskowego jako części składowej gruntu (art. 48 k.c.).  decyduje struktura techniczna budynku i jego przeznaczenie. Nie ma tu znaczenia okoliczność posiadania przez obiekt fundamentów. Ważne jest jednak czy posadowienie jest na tyle trwałe, że opiera się czynnikom mogącym zniszczyć ustawioną na nim konstrukcję. Połączenie musi mieć charakter fizyczny, materialny i trwały. Czy domy letniskowe są rzeczami ruchomymi? Domy letniskowe posadowione na nieruchomości, nieposiadające fundamentów, nie są rzeczami ruchomymi będące przynależnościami potrzebnymi do korzystania z rzeczy głównej jaką jest nieruchomość mająca charakter rekreacyjny. Domki letniskowe nie są rzeczami ruchomymi pozostającymi w faktycznym związku z inną rzeczą, są one częściami składowe gruntu Zasadą jest, że budynki trwale związane z gruntem są częścią składową gruntu. Pojęcie "trwale związane" jest kwestią faktu - decyduje o nim struktura techniczna budynku i jego przeznaczenie. Dla przyjęcia trwałego związania z gruntem nie ma znaczenia okoliczność posiadania przez obiekt fundamentów, czy wielkość zagłębienia w gruncie. Istotne jest, czy posadowienie jest na tyle trwałe, że opiera się czynnikom mogącym zniszczyć ustawioną na nim konstrukcję. W orzecznictwie wyjaśnione jest, że dom drewniany, niezależnie od tego, czy jest posadowiony na podwalinach czy podmurówce czy w inny sposób, stanowi zawsze część składową nieruchomości. Kiedy domek jest częścią składową?  O tym czy domek jest częścią składową działki decydują przesłanki natury obiektywnej. Muszą być spełnione następujące warunki: połączenie musi mieć charakter fizyczny, materialny, trwały. Część składowa nie stanowi odrębnego przedmiotu własności Według art. 47 § 1 k.c. część składowa nie stanowi odrębnego przedmiotu własności ani innych praw rzeczowych, co oznacza, że sytuacja prawna rzeczy głównej rozciąga się na część składową. Budynki stają się częścią składową od chwili połączenia ich konstrukcji z gruntem.   [informacja]Podstawa prawna: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku; z dnia 11 kwietnia 2014 r. V ACa 26/14; Charakter prawny domków letniskowych. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 1963 r., III CR 137/63, OSNCP 1964, nr 7-8, poz. 156, oraz Stanisław Rudnicki, Komentarz do kodeksu cywilnego, księga pierwsza, część ogólna, str. 225,- wyd. Lexis Nexis Polska sp. z o.o. Warszawa 2011 ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r, Kodeks cywilny, art. w  47 § 1.[/informacja]