Delegacje służbowe

Wyróżniamy dwa tryby doręczeń: a. doręczenie właściwe; b. doręczenie zastępcze; Doręczenie właściwe Doręczenie właściwe jest to doręczenie dokonane bezpośrednio do rąk adresata. Zgodnie z art. 131 § 1 sąd dokonuje doręczeń przez operatora pocztowego, osoby zatrudnione w sądzie, komornika oraz sądową służbę doręczeniową. W myśl art. 132 § 2 k.p.c. doręczenie właściwe może nastąpić także poprzez wręczenie adresatowi pisma bezpośrednio do rąk w sekretariacie sądu bądź przez sąd na rozprawie. Zgodnie z art. 133 § 1 k.p.c. jeżeli adresatem jest osoba fizyczna, doręczenia dokonuje się jej osobiście, a w przypadku gdy nie ma ona zdolności procesowej - jej przedstawicielowi ustawowemu. Jeżeli natomiast ustanowiono pełnomocnika procesowego lub osobę upoważnioną do odbioru pism sądowych, doręczenia należy dokonać tym osobom. Należy pamiętać, że w sytuacji ustanowienia pełnomocnika doręczenie pisma procesowego do rąk adresata, a nie pełnomocnikowi, jest naruszeniem przepisów postępowania. Jeżeli adresatem jest osoba prawna oraz organizacja, która nie ma osobowości prawnej, pisma doręcza się organowi uprawnionemu do reprezentowania tych podmiotów przed sądem lub pracownikowi upoważnionego do odbioru pism. Doręczenia dokonuje się w mieszkaniu, w miejscu pracy lub tam, gdzie się adresata zastanie. Na wniosek doręczenie może być dokonane na wskazany przez adresata adres skrytki pocztowej. Doręczenie zastępcze Doręczenie zastępcze charakteryzuje się odbiorem pisma za pośrednictwem innej osoby niż adresat. Doręczenie zastępcze za pośrednictwem innego odbiorcy dotyczy jedynie doręczeń względem osób fizycznych. Jeżeli podmiot doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, może doręczyć pismo sądowe dorosłemu domownikowi. Jeśli go nie było - administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi. Wyjątek stanowi sytuacja w której osoba pełnoletnia zastana w mieszkaniu adresata jest przeciwnikiem adresata w sprawie lub jeżeli nie podjęła się oddania mu pisma. W przypadku doręczania pisma do pracy adresata, doręczenia można dokonać osobie upoważnionej do odbioru pism. Wszystkie pisma z sądu doręczane są za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Zgodnie bowiem z przepisami k.p.c. odbierający pismo potwierdza odbiór oraz jego datę własnoręcznym podpisem. Zgodnie z art. 139 § 2 k.p.c. jeśli adresat odmawia przyjęcia pisma, doręczenie uważa się za dokonane. W takim przypadku doręczający zwraca pismo do sądu z adnotacją o odmowie jego przyjęcia. Brak możliwości doręczenia W razie braku możliwości doręczenia w sposób opisany powyżej pisma przesyłane za pośrednictwem operatora pocztowego należy złożyć w placówce pocztowej tego operatora, a doręczane w inny sposób – w urzędzie właściwej gminy, umieszczając zawiadomienie o tym w drzwiach mieszkania adresata lub w oddawczej skrzynce pocztowej ze wskazaniem gdzie i kiedy pismo pozostawiono, oraz z pouczeniem, że należy je odebrać w terminie siedmiu dni od dnia umieszczenia zawiadomienia. W przypadku bezskutecznego upływu tego terminu, operator pocztowy zawiadomienie powinien powtórzyć. Pismo podwójnie awizowane domniemywa się za doręczone prawidłowo. Należy pamiętać, iż strony procesu cywilnego i ich przedstawiciele mają obowiązek zawiadamiać sąd o każdej zmianie swego zamieszkania lub miejsca siedziby. W razie zaniedbania tego obowiązku pismo sądowe pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia, chyba że nowy adres jest sądowi znany. Doręczenie elektroniczne W elektronicznym postępowaniu upominawczym doręczeń powodowi dokonuje się za pośrednictwem systemu teleinformatycznego obsługującego elektroniczne postępowanie upominawcze, a pozwanemu, w przypadku gdy wniesie pismo drogą elektroniczną. W przypadku doręczenia elektronicznego pismo uznaje się za doręczone z datą wskazaną w elektronicznym potwierdzeniu odbioru korespondencji, a przy braku takiego potwierdzenia doręczenie uznaje się za skuteczne z upływem 14 dni od daty umieszczenia pisma w systemie teleinformatycznym. Szczególny obowiązek obejmuje profesjonalnych pełnomocników, tj. adwokatów, radców prawnych, rzeczników patentowych oraz radców Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Wyżej wskazani w trakcie trwania sprawy mają obowiązek doręczania sobie nawzajem bezpośrednio odpisów pism procesowych wraz z załącznikami. Pisma, do których nie dołączono dowodu doręczenia pisma pełnomocnikowi przeciwnika procesowego z urzędu podlegają zwrotowi bez wzywania do usunięcia braku. Wyjątek stanowi wniesienie pozwu wzajemnego, apelacji, skargi kasacyjnej, zażalenia, sprzeciwu od wyroku zaocznego, sprzeciwu od nakazu zapłaty, zarzutów od nakazu zapłaty, wniosku o zabezpieczenie powództwa, skargi o wznowienie postępowania, skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia i skargi na orzeczenia referendarza sądowego, które należy złożyć w sądzie z odpisami dla strony przeciwnej.   [informacja]Podstawa prawna: • ustawa z dnia 17 listopada 1964 roku – Kodeks postępowania cywilnego. • ustawa z dnia 23 listopada 2012 roku - Prawo pocztowe.[/informacja]

26.10.2017 - Przemysław Grzegorczyk

Przepis art. 405 k.c. stanowi, że każdy kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do zwrotu owej korzyści w naturze. Natomiast gdyby to było niemożliwe, do zwrotu jej wartości. Ustawa zobowiązuje do zwrotu korzyści nie tylko bezpośrednio uzyskanej, lecz także wszystkiego, co w razie zbycia, utraty lub uszkodzenia zostało uzyskane w zamian tej korzyści albo jako naprawienie szkody. Kodeks cywilny rozszerza instytucje bezpodstawnego wzbogacenia również na osoby trzecie. Jeżeli ten, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, rozporządził korzyścią na rzecz osoby trzeciej bezpłatnie, obowiązek wydania korzyści przechodzi na tę osobę trzecią. Zwrot należności Osoba zobowiązana do wydania korzyści może żądać zwrotu jedynie nakładów koniecznych i o tyle, o ile nie znalazły pokrycia w użytku, który z nich osiągnął. Natomiast zwrotu innych nakładów może żądać tylko w przypadku jeżeli zwiększyły one wartość korzyści w chwili jej wydania. Osoba zobowiązana może również zabrać te nakłady, przywracając stan poprzedni. Osoba która podczas wykonywania nakładów wiedziała, że korzyść jej się nie należy, może żądać zwrotu nakładów o ile zwiększają wartość korzyści w chwili jej wydania. W przypadku obowiązku zwrotu nakładów, sąd może zamiast wydania korzyści w naturze nakazać zwrot wartości w pieniądzu z odliczeniem wartości nakładów, które żądający byłby obowiązany zwrócić. Obowiązek wydania korzyści Zgodnie z normą artykułu 409 k.c. obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa. W przypadku gdy osoba, która korzyść uzyskała, zużyła ją lub utraciła w taki sposób, że nie jest już wzbogacona. Chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinna była liczyć się z obowiązkiem zwrotu. Nie można żądać zwrotu świadczenia w sytuacji, gdy: Spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany, chyba że spełnienie świadczenia nastąpiło z zastrzeżeniem zwrotu albo w celu uniknięcia przymusu lub w wykonaniu nieważnej czynności prawnej. Spełnienie świadczenia czyni zadość zasadom współżycia społecznego. Świadczenie zostało spełnione w celu zadośćuczynienia przedawnionemu roszczeniu. Świadczenie zostało spełnione, zanim wierzytelność stała się wymagalna. Sąd może orzec przepadek świadczenia na rzecz Skarbu Państwa, jeżeli świadczenie to zostało świadomie spełnione w zamian za dokonanie czynu zabronionego przez ustawę lub w celu niegodziwym. Jeżeli przedmiot świadczenia został zużyty lub utracony, przepadkowi może ulec jego wartość.   [informacja]Podstawa prawna: ustawa z dnia 23 czerwca 1964 roku – Kodeks cywilny.[/informacja]

24.10.2017 - Radosław Pilarski