Estoński CIT 2.0 – czy teraz warto?

Dodano: 01.02.2022

W 2022 roku, wraz z wejściem w życie Polskiego Ładu, do systemu podatkowego wszedł Estoński CIT 2.0. Przedsiębiorcy zapewne zastanawiają się czy skorzystać z aktualnej wersji tego podatku, czy może poczekać do wersji 5.0 pro maks. Bo przecież w naszym pięknym kraju nie można wprowadzić za pierwszym razem ustawy całościowej, zweryfikowanej, bez luk prawnych, logicznej i przede wszystkim pro-przedsiębiorczej. Po fiasku pierwszej wersji przyszła kolej na łatkę 2.0 systemu podatkowego, który jednak w dalszym ciągu z oryginalnym „Estońskim CITem” ma wspólną chyba tylko nazwę.

Estoński CIT stanowi podatek ryczałtowy od dochodów spółek. W tym modelu podatkowym nie obowiązuje comiesięczny obowiązek odprowadzania zaliczek na CIT. Spółka nie zapłaci podatku jeżeli wypracowany zysk pozostaje w firmie i jest przeznaczy na dalsze inwestycje.

Dopiero gdy przedsiębiorstwo zdecyduje się na wypłacenie dywidend swoim udziałowcom lub akcjonariuszom, będzie obowiązane uiścić CIT. Stawki tego podatku są wyższe, jednakże wspólnik ma prawo odliczyć część opłaconego przez spółkę CIT w swoim zeznaniu dochodowym (PIT).

Estoński CIT jest systemem dobrowolnym, mogą z niego skorzystać spółki, które same o to zawnioskują. Muszą również spełnić szereg wymogów. Jakich? O tym poniżej.

Jak wygląda Estoński CIT w Estonii?

W estońskim prawie podatkowym spółki będące rezydentami płacą podatek od zysków wypłaconych w postaci dywidend lub innych potrąceń z zysków. Stawka podatku dochodowego w przypadku zysków do podziału wynosi 20% od dywidendy.

Z koeli w przypadku zysków zatrzymanych obowiązuje stawka zerowa. W oryginalnym wariancie nie ma podwójnego opodatkowania zysków spółki. Podatek od dywidendy płaci się tylko raz i robi to wyłącznie spółka.

W Estonii w taki sposób opodatkowania dochodu jest powszechny, obejmuje wszystkich podatników CIT. Estońskie spółki nie muszą spełniać specjalnych warunków, aby korzystać z tej formy opodatkowania.

Estoński CIT w Polsce

W Polsce Estoński CIT nie jest powszechny, co więcej – spółki w roku 2021 się go wystrzegały. Rząd ogłaszał szacunki zgodnie z którymi z estońskiego wariantu skorzysta blisko 200 tys. firm. Skorzystało… 360. Czy wersja 2.0 coś w tej kwestii poprawi?

Przejście na estoński ryczałt stanowi decyzję samego podatnika. Aby to zrobić należy złożyć zawiadomienie o wyborze tej formy opodatkowania do właściwego naczelnika urzędu skarbowego. Można tego dokonać w dowolnym momencie.

Należy jednak pamiętać, że przejście na Estoński CIT w trakcie roku podatkowego, zobowiązuje spółkę do rozliczenia CIT za miesiąca sprzed przejścia na dotychczasowych zasadach, zamknąć księgi i sporządzić sprawozdanie finansowe.

Zobacz także: Co składa się na cenę profesjonalnego tłumaczenia prawniczego?

Polski Estoński CIT stanowi ryczałt od dochodów spółek. Korzystając z niego spółka nie ma obowiązku prowadzenia rachunkowości podatkowej, ustalania podatkowych kosztów uzyskania przychodów oraz obliczania podatkowych odpisów amortyzacyjnych. Spółka nie musi również płacić zaliczek na podatek dochodowy.

Płaci go jedynie od zysku, który zdecyduje przenieść poza swój biznes, w szczególności w formie dywidendy. System ten ma na celu niejako zachęcić przedsiębiorców do rozwoju i ciągłego reinwestowania środków uzyskanych w takcie prowadzenia działalności. Od zysków przeznaczonych na dalsze inwestycję spółka nie płaci podatku.

Ile wynosi estoński podatek?

Stawka dla podatników rozpoczynających prowadzenie działalności gospodarczej oraz dla tzw. małych podatników podatek wynosi 10% podstawy opodatkowania. W przypadku pozostałych podatników jest to 20% podstawy opodatkowania.

Małym podatnikiem jest podmiot, u którego wartość przychodu ze sprzedaży – wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług – nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro.

Przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Podstawą opodatkowania jest:

suma dochodu z tytułu podzielonego zysku i dochodu z tytułu zysku przeznaczonego na pokrycie strat – ustalona w miesiącu, w którym podjęto uchwałę o podziale lub pokryciu wyniku finansowego netto;
suma dochodu z tytułu ukrytych zysków i dochodu z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą – ustalona w miesiącu, w którym wykonano świadczenie lub dokonano wypłaty lub wydatku;
dochód z tytułu zmiany wartości składników majątku – osiągnięty w miesiącu, w którym nastąpiło łączenie, podział, przekształcenie podmiotów lub wniesienie wkładu niepieniężnego;
dochód z tytułu zysku netto – osiągnięty w roku podatkowym, w którym zakończono opodatkowanie ryczałtem.

Należy zaznaczyć, że w przypadku Estońskiego CIT-u w polskim wydaniu mamy do czynienia z podwójnym opodatkowaniem. W pierwszej kolejności spółka jest zobowiązana do uiszczenia CIT, a następnie wspólnik lub akcjonariusz, któremu wypłacono dywidendę musi zapłacić PIT.

Jednocześnie istnieje możliwość pomniejszenia podatku dochodowego od osób fizycznych odejmując od niego ten zapłacony przez spółkę.

W przypadku wypłaty ze spółki będącej małym podatnikiem udziałowiec lub akcjonariusz ma prawo do odjęcia 90% kwoty podatku należnego spółki przypadającego na udział wspólnika. W przypadku spółki niebędącej małym podatnikiem będzie to już tylko 70%.

Dla kogo Estoński CIT?

Rząd nie byłby sobą, gdyby nie skomplikował procedury i nie wprowadził ograniczeń. Tak więc nie każda firma może skorzystać z estońskiego modelu podatkowego, mogą to zrobić jedynie spółki prawa handlowego. Przy czym nie każda ze spółek będzie mogła przejść na podatek dochodowy od zysków kapitałowych. Po zaktualizowaniu systemu do wersji 2.0. z Estońskiego CIT-u mogą skorzystać:

spółki z ograniczoną odpowiedzialnością;
proste spółki akcyjne;
spółki akcyjne;
spółki komandytowe;
spółki komandytowo-akcyjne.

Wyżej wspomniane podmioty mogą przejść na system estoński jeżeli:

udziałowcami, akcjonariuszami lub wspólnikami tych spółek są wyłącznie osoby fizyczne;
zatrudniają:
- na podstawie umowy o pracę co najmniej 3 osoby przez okres co najmniej 300 dni w roku podatkowym, a jeżeli rokiem podatkowym nie jest okres kolejnych 12 miesięcy kalendarzowych –
  przez co najmniej 82% dni przypadających w roku podatkowym, lub
- zatrudniają na podstawie innej umowy niż umowa o pracę, przy czym wydatki na wynagrodzenia tych umów stanowią co najmniej 3-krotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw (w roku 2022 będzie to 6 221,04 zł), jeżeli w związku z wypłatą tych wynagrodzeń na podatniku ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych i składek ZUS;
przychody spółek uzyskiwane z wierzytelności, odsetek, pożyczek, opłat leasingowych, poręczeń, gwarancji, praw autorskich, praw własności przemysłowej, ze zbycia instrumentów finansowych oraz z transakcji z podmiotami powiązanymi nie przekraczają 50% wszystkich przychodów spółki;
nie posiadają udziałów lub akcji w kapitale innej spółki, tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym lub w instytucji wspólnego inwestowania, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną;
za okres opodatkowania ryczałtem nie sporządzają sprawozdań finansowych zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości.

Ustawodawca w wersji 2.0 usunął z zasad Estońskiego CIT-u limit przychodów, którego przekroczenie dyskwalifikowało z możliwości przejścia na omawiany model opodatkowania. W 2021 roku limit stanowił 100 mln zł.

Po wyborze Estońskiego CIT-u, jego zasady będą stosowane przez 4 następujące po sobie lata podatkowe. Jeżeli w tym okresie spółka nie zrezygnuje z tego systemu, zostanie on automatycznie przedłużony na kolejne 4 lata podatkowe.

Zrezygnować z estońskiego modelu podatkowego można w każdym roku podatkowym przedkładając informację o rezygnacji w deklaracji podatkowej składanej do końca trzeciego miesiąca następującego po roku podatkowym.

Kto z nie skorzysta z systemu estońskiego?

Powyższe wymogi to za mało. W ustawie musiały się znaleźć również tzw. przesłanki negatywne. Z estońskiego CIT nie skorzystają:

przedsiębiorstwa finansowe (na przykład banki, skok);
instytucje pożyczkowe;
podatnicy prowadzący działalność w specjalnych strefach ekonomicznych;
podatnicy postawieni w stan upadłości lub likwidacji;
podatnicy utworzeni w wyniku połączenia lub podziału albo podzieleni przez wydzielenie.

Co podlega opodatkowaniu?

Wiemy już kto może skorzystać z estońskiego systemu podatkowego. Teraz sprawdźmy od czego będzie musiał zapłacić podatek. Zgodnie z nowelizacją opodatkowaniu podlega dochód ustalony jako zysk netto oraz, tzw. zysk ukryty. Oprócz tego opodatkowane zostały także inne dochody szczegółowo wyliczone przez ustawodawcę.

Zysk netto jest to zysk spółki w części, w jakiej został przeznaczony do wypłaty udziałowcom, akcjonariuszom albo wspólnikom lub na pokrycie strat powstałych w okresie poprzedzającym okres opodatkowania ryczałtem.

Z kolei zyski ukryte stanowią świadczenia pieniężne, niepieniężne, odpłatne, nieodpłatne lub częściowo odpłatne, wykonane na rzecz udziałowców, akcjonariuszy, wspólników lub na rzecz podmiotów bezpośrednio albo pośrednio z nimi powiązanych, w postaci:

kwot pożyczek udzielonych przez spółkę udziałowcowi, akcjonariuszowi lub wspólnikowi wraz z odsetkami, prowizjami, wynagrodzeniami i opłatami od tych pożyczek;
świadczeń wykonanych przez spółkę na rzecz fundacji prywatnej lub rodzinnej;
nadwyżek wartości rynkowej transakcji kontrolowanej ponad ustaloną cenę tej transakcji;
nadwyżek zwróconych kwot dopłaty, wniesionych do spółki zgodnie z odrębnymi przepisami, ponad kwotę wniesionej dopłaty;
wypłaconych z zysku wynagrodzeń z tytułu umorzenia udziału (akcji) lub ze zmniejszenia wartości udziału (akcji), z wystąpienia wspólnika ze spółki, ze zmniejszenia udziału kapitałowego wspólnika w spółce równowartości zysku przeznaczonego na podwyższenie kapitału zakładowego;
darowizn, w tym prezentów i ofiar wszelkiego rodzaju;
wydatków na reprezentację.

Prócz powyższego podatek estoński należy zapłacić także od:

wysokości wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą;
nadwyżki wartości rynkowej składników przejmowanego majątku lub wniesionego w drodze wkładu niepieniężnego ponad wartość podatkową tych składników (dochód z tytułu zmiany wartości składników majątku) – w przypadku łączenia, podziału, przekształcenia podmiotów lub wniesienia w drodze wkładu niepieniężnego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części;
sumy zysków netto osiągniętych w każdym roku podatkowym stosowania opodatkowania ryczałtem w części, w jakiej te zyski nie były zyskami podzielonymi lub nie zostały przeznaczone na pokrycie straty (dochód z tytułu zysku netto) – w przypadku podatnika, który zakończył opodatkowanie ryczałtem;
wartości przychodów i kosztów podlegających zgodnie z przepisami o rachunkowości zarachowaniu w roku podatkowym i uwzględnieniu w zysku (stracie) netto, które nie zostały uwzględnione w tym zysku (stracie) netto (dochód z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych);
dopłat wypłaconych w przypadku połączenia lub podziału podmiotów;
odsetek od udziału kapitałowego, wypłacane na rzecz wspólnika przez spółkę;
zysku przeznaczonego na uzupełnienie udziału kapitałowego wspólnika spółki;
świadczenia pieniężnego i niepieniężnego wypłaconego w przypadku zmniejszenia udziału kapitałowego wspólnika w spółce.

Jak rozliczyć estoński CIT?

Rozliczając się w estońskim systemie podatkowym, spółka ma czas do trzeciego miesiąca roku podatkowego, aby złożyć deklarację o wysokości dochodu osiągniętego za poprzedni rok podatkowy. Deklarację tę składa się elektronicznie na formularzu CIT-8E. Deklaracja ta ma wyłącznie charakter informacyjny. Płatność podatku następuje niezależnie od złożenia deklaracji, a termin zapłaty zależny jest od przedmiotu opodatkowania.

Przy rozliczaniu dochodu od dochodu z tytułu podzielonego zysku i dochodu z tytułu zysku przeznaczonego na pokrycie strat, podatek należy wpłacić do 20. dnia siódmego miesiąca roku podatkowego.

W przypadku podatku od rozdysponowanego dochodu z tytułu zysku netto należy wpłacić do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano w całości lub w części wypłaty tego dochodu lub rozdysponowano nim w jakiejkolwiek innej formie, nie później niż do 20. dnia siódmego miesiąca roku podatkowego, w którym dokonano tej dyspozycji.

Zobowiązanie podatkowe powstałe wskutek dochodu z tytułu nieujawnionych operacji gospodarczych należy wpłacić do końca trzeciego miesiąca roku podatkowego następującego po roku, w którym przychody lub koszty powinny zostać zarachowane.

Ryczałt z tytułu ukrytych zysków i dochodu z tytułu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą należy uiścić do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano wypłaty lub wydatku lub wykonano świadczenie.

Z kolei przy podatku od dochodu z tytułu zmiany wartości składników majątku, daninę należy wpłacić do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu przejęcia, przekształcenia lub wniesienia wkładu niepieniężnego.

Podstawa prawna:

ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800)
ustawa z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, Poz. 2122.

Radosław Pilarski

Adwokat oraz doradca restrukturyzacyjny z wieloletnim doświadczeniem w prawie cywilnym, gospodarczym oraz upadłościowym i restrukturyzacyjnym.

więcej porad

Składka zdrowotna 2022 – inna za styczeń niż za luty

W zależności od wybranej formy opodatkowania, przedsiębiorca przy tych samych realnych dochodach, zapłaci ubezpieczenie w innej wysokości. Składka zdrowotna 2022 przy skali podatkowej wynosi 9% dochodu z poprzedniego miesiąca. [reklama-ads] Dla przedsiębiorców korzystających z podatku liniowego przewidziana została składka w wymiarze 4,9% dochodu. Z kolei przy ryczałcie wyliczenie składki zdrowotnej zależne od osiągniętego przychodu. Przy rocznym przychodzie do 60.000 zł składa wynosi 319,79 zł. Karta podatkowa pozwala natomiast na płacenie minimalnej stawki 270,90 zł. Składka zdrowotna 2022 za styczeń Składka zdrowotna 2022, co do zasady, liczona jest od wysokości osiągniętego dochodu lub przychodu w miesiącu bezpośrednio poprzedzającym miesiąc, za który dokonywane jest rozliczenie. Z racji tego, że prawo nie działa wstecz, regulacja w takiej postaci zaczęła obowiązywać dopiero od stycznia tego roku. W związku z tym przedsiębiorcy nie mają możliwości wyliczenia wymiaru składki zdrowotnej w styczniu od dochodu uzyskanego w poprzednim miesiącu, czyli w grudniu 2021 roku. Dlatego też w tym miesiącu rozliczenie wygląda w inny sposób. Skala podatkowa [reklama-ads] Podstawę wymiaru składki za styczeń 2022 roku oblicza się na zasadach obowiązujących w roku 2021. Należy zatem 75% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku ubiegłego przemnożyć przez 9%. Trzeba przy tym pamiętać, że składka nie będzie wynosić tyle co w roku 2021, tj. 381,81 zł, gdyż wysokość składki w 2021 roku wynikała z przeciętnego wynagrodzenia z roku 2020. Pozostają te same zasady wyliczenia, lecz nie kwota samej składki zdrowotnej. [pomoc]Jak wyliczyć? Przeciętne miesięczne wynagrodzenie w czwartym kwartale 2021 roku wyniosło 6.221,04 zł. Podstawa wymiaru składki za styczeń wynosi zatem - 75% x 6.221,04 zł = 4.665,78 zł. 9% od podstawy – 9% x 4.665,78 = 419,92 zł.[/pomoc] [reklama-ads] Przedsiębiorcy korzystający ze skali podatkowej zapłacą za styczeń 2022 roku składkę w wysokości 419,92 zł. Podatek liniowy Podstawę wymiaru składki wyliczymy analogicznie jak w poprzednim wypadku. Wymiar składki przy podatku liniowym to 4,9%. Pojawił się tu jednak problem z interpretacją przepisów - ZUS stoi na stanowisku, że wysokość stawki przy podatku liniowym za styczeń 2021 roku powinien stanowić 9% podstawy, czyli 419,92 zł. Doradcy podatkowi twierdzą jednak, że powinno to być 4,9% podstawy, czyli 228,62 zł. Z ostrożności zaleca się jednak opłacenie wyższej stawki. Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych W przypadku ryczałtu składkę zdrowotną za styczeń i każdy kolejny miesiąc należy wyliczać już zgodnie z przepisami Polskiego Ładu. Jest to 9% podstawy. Podstawa jest zależna od wysokości rocznych przychodów osiągniętych w roku poprzednim. Składka ta wynosi: [reklama-ads] przy przychodach do 60.000 zł – 335,94 zł; przy przychodach od 60.000 zł do 300.000 zł – 559,89 zł; przy przychodach wyższych niż 300.000 zł – 1.007,81 zł. Istnieje stanowisko, zgodnie z którym przedsiębiorca może za podstawę przyjąć przychód z roku bieżącego. W takim wypadku za styczeń zapłaci 335,94 zł i taką też składkę będzie płacić do osiągnięcia progu 60.000 zł, a dopiero po jej przekroczeniu przejdzie na stawkę w wysokości 559,89 zł. W tym wypadku jednak, na koniec roku będzie musiał uregulować niedopłatę za te miesiące, w którym stosował stawkę niższą. Nie wydaje się to być dobry pomysł, tym bardziej, że interpretacja przepisów Polskiego Ładu dalej jest niejednolita. Karta podatkowa Przy karcie podatkowej sprawa jest o wiele prostsza. Tutaj stawka za każdy miesiąc wynosi 9% minimalnego wynagrodzenia za pracę. W roku 2022 jest to 3.010 zł. Mnożąc 9% x 3.010 zł, otrzymujemy 270,90 zł. Do kiedy opłacić składkę? [reklama-ads] Termin na uiszczenie składek zdrowotnych dla każdej formy opodatkowania stanowi 20. dnia miesiąca następującego po rozliczanym miesiącu. Wyjątkowo, w związku z tym, że 20 lutego wypada w niedzielę, termin płatności składki za styczeń upłynie 21 lutego. Składka zdrowotna 2022 za luty i następne miesiące W przypadku lutego i kolejnych miesięcy rozliczenie będzie odbywało się już zgodnie z zasadami Polskiego Ładu. [rada]Rozliczenie składki zdrowotnej dla przedsiębiorców rozliczających się w formie ryczałtu i karty podatkowej, dla całego roku będzie takie samo jak w styczniu 2022 roku.[/rada] Skala podatkowa Składka zdrowotna wynosi 9% dochodu uzyskanego w miesiącu bezpośrednio poprzedzającym miesiąc, za który dokonywane jest rozliczenie. Składkę należy uiszczać do każdego 20. dnia miesiąca następnego. Wymiar składki jest zależny od osiągniętego dochodu. Składka za luty będzie obliczana na podstawie dochodu za styczeń i płatna do 20. marca. [rada]Składka zdrowotna, nawet przy zerowych dochodach, nie może być niższa niż 270,90 zł.[/rada] Podatek liniowy [reklama-ads] Wymiar składki wynosi 4,9% dochodów z miesiąca bezpośrednio poprzedzającego miesiąc, za który dokonywane jest rozliczenie. Składkę należy opłacać do 20. dnia miesiąca następnego. W związku z powyższym składka za luty będzie obliczana na podstawie dochodu za styczeń i płatna do 20 . marca. [/rada]Tak jak w skali podatkowej, przy podatku liniowym składka minimalna wynosi 270,90 zł[/rada]

Urlop przedsiębiorcy – czy Polski Ład pozwoli im odpocząć?

Zasadą jest, że przedsiębiorca nie ma czasu chorować. W Polsce nie ma również czasu odpoczywać. Mimo ogromnych i rozbuchanych wszędobylskich programów socjalnych, osoby odpowiedzialne przeszło za połowę polskiego PKB nie mogą liczyć na chwilę wytchnienia. [reklama-ads] I nie chodzi tu nawet o wypłacanie ze Skarbu Państwa wynagrodzenia za czas wakacji, ale przynajmniej zwolnienie ze składek ZUS w czasie, kiedy przedsiębiorca nie prowadzi realnie swojej działalności. Poniżej omówimy pokrótce jak wygląda urlop przedsiębiorcy w obowiązującym porządku prawnym. Urlop przedsiębiorcy a wakacje Tutaj nie ma raczej większych zaskoczeń – przedsiębiorcy urlop wypoczynkowy się nie należy. Oczywiście nikt nie zabrania osobie samozatrudnionej zorganizować sobie kilka czy kilkanaście dni wolnego. Jednakże w tym czasie pozostanie ona bez dochodu, lecz z wszelkimi obciążeniami podatkowymi. Powyższe wynika niejako z przepisów prawa pracy. Zgodnie z art. 152 KP pracownikowi przysługuje prawo do corocznego, nieprzerwanego, płatnego urlopu wypoczynkowego. Przedsiębiorcy mimo, iż pracują nie są pracownikami. [reklama-ads] Przy działalności gospodarczej stosunek pracy nie istnieje, zatem nie ma przesłanki pozwalającej nabyć prawo do urlopu. Potwierdził to zresztą Sąd Najwyższy podkreślając, iż „prawo do urlopu przysługuje pracownikowi, a więc osobie świadczącej pracę na podstawie stosunku pracy bez względu na podstawę prawną jej powstania.” (por. wyr. z 29.03.2001r., sygn. I PKN 336/00). Samozatrudnienie ma jeszcze jeden minus w kwestii urlopu wypoczynkowego - czas prowadzenia własnej firmy nie jest zaliczane do stażu pracy wymaganego przy obliczaniu wymiaru urlopowego w pracy na etacie. W zależności od stażu pracy ilość dni płatnego urlopu wypoczynkowego wynosi 20 lub 26 dni. Przechodząc z przedsiębiorczości do pracy na umowie, samozatrudniony nie ma naliczonego stażu pracy potrzebnego do zyskania prawa do wyższego wymiaru urlopowego, tj. 26 dni. Przywilej ten musi wypracować sobie dopiero na umowie o pracę. Zobacz także: Co składa się na cenę profesjonalnego tłumaczenia prawniczego? Urlop przedsiębiorcy w czasie choroby [reklama-ads] Urlop chorobowy przysługuje przedsiębiorcy w przypadku czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby potwierdzonej zaświadczeniem lekarza. Aby jednak móc otrzymywać świadczenie chorobowe, przedsiębiorca musi opłacać dobrowolne składki na ubezpieczenie chorobowe w ZUS. Składki te muszą być opłacane terminowo i nieprzerwanie. Brak terminowości w opłacaniu składek powoduje utratę prawa do zasiłku na okres 3 miesięcy. Warto dodać, że prawo do urlopu uzyskuje się dopiero po 90 dniach systematycznego opłacania składek. Okres ten stanowi tzw. okres wyczekiwania, w czasie którego ZUS nie wypłaci zasiłku w czasie niezdolności do pracy osoby samozatrudnionej. Zasada ta jednak nie obowiązuje, jeśli przedsiębiorca był już wcześniej ubezpieczony z innego tytułu i kontynuuje owe ubezpieczenie w ramach prowadzonej działalności. Przerwa między ubezpieczeniem nie może być jednak dłuższa aniżeli 30 dni. [reklama-ads] [rada]Minimalna wymagana składka chorobowa to 87,05 zł. W przypadku choroby samozatrudniony może liczyć na zasiłek w wysokości około 82 zł dziennie.[/rada] Urlop macierzyński i rodzicielski Urlop macierzyński i rodzicielski dla samozatrudnionych kobiet jako taki nie istnieje. Istnieje jednak zasiłek macierzyński, który obejmuje okres trwania urlopu macierzyńskiego i rodzicielskiego. Tak jak przy urlopie chorobowym, na zasiłek macierzyński mogą liczyć wyłącznie przedsiębiorcy, którzy dobrowolnie opłacali składki na ubezpieczenie chorobowe. W przypadku samozatrudnionych kobiet nie obowiązuje okres wyczekiwania (90 dni). Świadczenie to przysługuje już od pierwszego dnia opłacania składek. Zasiłek macierzyński w części jest świadczeniem obowiązkowym. Obligatoryjny okres trwa 14 tygodni, po nim samozatrudniona kobieta może zrezygnować ze świadczenia przekazując pozostałą część urlopu pracującemu lub prowadzącemu własną działalność ojcu dziecka. [reklama-ads] Przedsiębiorcza matka ma prawo do pobierania zasiłku macierzyńskiego w takim samym zakresie czasowym jak pracownik etatowy. Jest to odpowiednio: 20 tygodni w przypadku urodzenia lub przyjęcia na wychowanie jednego dziecka; 31 tygodni w przypadku urodzenia lub przyjęcia na wychowanie dwojga dzieci; 33 tygodnie w przypadku urodzenia lub przyjęcia na wychowanie trojga dzieci; 35 tygodni w przypadku urodzenia lub przyjęcia na wychowanie czworga dzieci; 37 tygodni w przypadku urodzenia lub przyjęcia na wychowanie pięciorga i więcej dzieci. Po okresie urlopu macierzyńskiego przedsiębiorcom przysługuje urlop rodzicielski, przez który mogą oni w dalszym ciągu pobierać zasiłek macierzyński. Urlop rodzicielki trwa: 32 tygodnie w przypadku urodzenia lub przyjęcia na wychowanie jednego dziecka, lub 34 tygodnie w przypadku urodzenia lub przyjęcia na wychowanie dwojga dzieci. [reklama-ads] Wysokość zasiłku macierzyńskiego i rodzicielskiego zależy od momentu złożenia deklaracji w przedmiocie chęci skorzystania z urlopów: jeżeli w ciągu 21 dni od porodu matka złoży do ZUS deklarację chęci skorzystania od razu z zasiłku przez okres 52 tygodni (urlop macierzyński i rodzicielski) zasiłek będzie wypłacany w wysokości 80% podstawy; z kolei jeżeli w wyżej wskazanym okresie deklaracja ta nie zostanie złożona, to przez okres odpowiadający okresowi urlopu macierzyńskiego kobieta będzie otrzymywać zasiłek w wysokości 100% podstawy, zaś przez okres odpowiadający okresowi urlopu rodzicielskiego zasiłek będzie wynosić 60% podstawy. Urlop ojcowski Przedsiębiorczy ojcowie mają prawo do 14. dni urlopu ojcowskiego. Urlop ten można wykorzystać w ciągu 24 miesięcy od narodzin dziecka. Warunkiem otrzymania zasiłku jest oczywiście regularne odprowadzanie składek na ubezpieczenie chorobowe. W tym wypadku również nie obowiązuje okres wyczekiwania. Urlop wychowawczy [reklama-ads] Urlop wychowawczy to nic innego jak zawieszenie działalności gospodarczej, które przy wychowaniu dziecka może trwać do 3 lat, bez konieczności wykreślenia działalności z rejestru. Okres zawieszenia może być nieprzerwany lub podzielony na części. W czasie jego trwania przedsiębiorca nie otrzymuje żadnego świadczenia, przy czym zawieszony zostaje również jego obowiązek wobec ZUS. Aby skorzystać z urlopu wychowawczego wystarczy, aby osoba samozatrudniona złożyła wniosek na formularzu CEIDG-1, w którym zaznaczy, że zawieszana działalność w celu sprawowania opieki nad dzieckiem. Ulga na wypoczynek Ulga na wypoczynek – taki projekt nowelizacji Prawa przedsiębiorców pojawił się na początku roku 2021. Nie wprowadzono go razem z Polskim Ładem, toteż należy przyjąć, iż „utknął” w zamrażarce sejmowej. [reklama-ads] Wskazana instytucja jest pomysłem senatu, zgodnie z którym samozatrudnieni mieli otrzymać ulgę w postaci możliwości obniżenia do połowy wysokości składek na ubezpieczenie społeczne w okresie 14 dni w roku. Warunkiem skorzystania z ulgi ma być prowadzenie działalności gospodarczej w sposób ciągły przez okres co najmniej 6 miesięcy. W momencie zgłoszenia wniosku przychód z ostatniego półrocza nie mógłby przekraczać 60 tys. zł. Z ulgi nie skorzystają płatnicy KRUS-u. Jest to całkiem dobry pomysł dla samozatrudnionych planujących, choć chwilę odetchnąć od pracy. Czy ulga na wypoczynek wejdzie w życie, czas pokaże. [reklama-ads]