Niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę

Ustawa - Kodeks pracy reguluje zagadnienie uprawnień pracownika w razie niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia. Jakich roszczeń może się domagać pracownik?

Niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę – roszczenie o przywrócenie do pracy lub odszkodowanie

Według obowiązującego prawa pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O tym, jak zostanie rozwiązana ta kwestia, decyduje sąd pracy.

Niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę – wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Maksymalnie może otrzymać wynagrodzenie nie więcej niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc.

Zwolnienie w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego

W przypadku, gdy umowę o pracę rozwiązano z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy. Takie same zasady stosuje się w stosunku do ojca wychowującego dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.

Wysokość odszkodowania

Pracownikowi, który znalazł się w wyżej opisywanej sytuacji, przysługuje wynagrodzenie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać. Maksymalnie jak za okres wypowiedzenia.

Niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę – odszkodowanie

Jeśli upłynął już termin, do którego umowa miała trwać, lub gdy przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu, w razie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę zawartej na czas określony z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie.

Rozwiązanie umowy o pracę w okresie wypowiedzenia

W przypadku, gdy pracodawca rozwiązał umowę o pracę w okresie wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia.

Podstawa prawna:

  • ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.

Podobne wzory pism:

Przemysław Grzegorczyk
Przemysław Grzegorczyk
Adwokat specjalizujący się w prawie rodzinnym, karnym i karnoskarbowym.

więcej porad

Odszkodowanie za uszkodzenie ciała w wyniku wypadku na drodze lub chodniku

Często pomimo posiadania przez nas świadomości zagrożenia, jakie niesie za sobą marsz przez oblodzony bądź nierówny chodnik nie jesteśmy w stanie zapanować nad naszą równowagą. Chociażby nie wiadomo jak pewnym i starannym krokiem byśmy szli i tak jesteśmy narażeni na upadek. Oczywiście wypadek na drodze, daje pieszemu takie samo prawo do odszkodowania jak w przypadku chodnika.  Do jakich, w takim razie, działań i roszczeń mamy prawo? Uszkodzenie ciała uprawnia nas do odszkodowania czy zadośćuczynienia? Odpowiedź poniżej. Kto odpowiada za utrzymanie drogi i chodnika? Obowiązek utrzymanie porządku na drodze, w tym chodniku, określony jest przez ustawę z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Zgodnie z nią obowiązek utrzymania porządku na drodze, chodniku oraz poboczu spoczywa na zarządcy drogi. Przepisy powyższej ustawy w sposób szczegółowy określają podmioty, które zarządzają danymi rodzajami dróg. Tak więc za drogi krajowe i autostrady odpowiada Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad. Za drogi wojewódzkie odpowiada zarząd województwa; za drogi powiatowe – zarząd powiatu; natomiast za drogi gminne - wójt (burmistrz lub prezydent miasta). Za uliczki i dróżki osiedlowe najczęściej odpowiadają spółdzielnie mieszkaniowe lub wspólnoty mieszkaniowe. Są oczywiście miejsca publiczne, których nie możemy zaliczyć do powyższych kategorii. Są to m.in., perony kolejowe, przystanki autobusowe czy pętle tramwajowe. Odpowiedzialność za nie ponoszą podmioty zarządzające terenem, na którym miejsca te są położone. Szukając odpowiedzialnych za stan drogi, musimy również wziąć pod uwagę treść ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Zgodnie z wyżej wspomnianym aktem prawnym to właściciel nieruchomości zobowiązany jest do pozbycia się błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z chodnika, jeśli ten jest położony wzdłuż jego nieruchomości. Jeżeli na nieodśnieżonym chodniku pieszy ulegnie wypadkowi, to właściciel nieruchomości będzie pociągnięty do odpowiedzialności. Pamiętajmy przy tym, że właściciel nieruchomości nie ma obowiązku usuwania śniegu z chodnika, na którym gmina pobiera opłaty za parkowanie. Za ten obszar odpowiada gmina. Kolejno, uprzątnięcie zanieczyszczeń z wydzielonych krawężnikiem lub oznakowaniem poziomym torowisk pojazdów szynowych, znajdujących się na terenie gminy, należy do obowiązków przedsiębiorców użytkujących te torowiska. Podobnie sytuacja ma się przy usuwaniu błota i śniegu z przystanków komunikacyjnych Jakie prawa nam przysługują? Kiedy już ustalimy podmiot odpowiedzialny za wypadek na drodze lub chodniku, należy określić to, czego możemy dochodzić. W przypadku, w którym dojdzie do wypadku na drodze lub chodniku, w wyniku zaniedbań po stronie zarządzających drogą, którego następstwem będzie uszkodzenie ciała, poszkodowany ma prawo do szeregu roszczeń odszkodowawczych. [paragraf]W wyżej wymienionych przypadkach Kodeks cywilny przewiduje: 444 § 1 k.c. - możliwość domagania się zwrotu kosztów poniesionych w wyniku leczenia, rehabilitacji, jak i płatnej hospitalizacji. Zwrot kosztów dotyczy również wszelkich wydatków poniesionych w związku z wypadkiem, m.in. zakupu lekarstw, bandaży, ortezy, stabilizatora itd. 444 § 1 i 2 k.c. - możliwość żądania zasądzenia sumy potrzebnej na koszty przygotowania do innego zawodu w przypadku kiedy poszkodowany stał się inwalidą. Jeżeli natomiast poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby, lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. 447 k.c. – możliwość domagania się jednorazowego odszkodowania (instytucja kapitalizacji renty). Dotyczy w szczególności sytuacji, kiedy poszkodowany stał się inwalidą, a przyznanie jednorazowego odszkodowania ułatwi mu wykonywanie nowego zawodu. 445 k.c. – możliwość dochodzenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, przybierającą postać jednorazowego świadczenia pieniężnego. Chodzi o rekompensatę za cierpienia psychiczne poszkodowanego.[/paragraf] Granice finansowe roszczenia Poszkodowany może liczyć na odszkodowanie w granicach zawinionego działania osoby odpowiedzialnej do właściwego dbania o drogę. W pozwie przeciwko podmiotowi odpowiedzialnemu za stan drogi należy wykazać, że doszło do wypadku (np. dowód z zaświadczenia lekarskiego czy zdjęcia rentgenowskiego). Następnie wskazać podmiot odpowiedzialny za utrzymanie drogi. Istotne jest również udowodnienie adekwatnego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy nienależytym uprzątnięciem bądź niezadbaniem o właściwy stan drogi (chodnika), a uszkodzeniem ciała. Sąd każdą sprawę będzie oceniał indywidualnie, dlatego też trudno wskazać z góry, jaką kwotę może zasądzić na naszą korzyść. Jednakże zgodnie z artykułem zamieszczonym na portalu gazetaprawna.pl, za złamanie nogi na oblodzonym chodniku można otrzymać nawet 30 tys. zł odszkodowania. Warto więc zadbać o swój interes i dochodzić swoich praw. [informacja]Podstawa prawna: ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 Nr 16 poz. 93). ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. 1985 Nr 14 poz. 60). ustawa z dnia 13 września 1996 r. (Dz.U. 1996 Nr 132 poz. 622).[/informacja] Polecane wzory pism: Wzór pozwu o zapłatę zadośćuczynienia

Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze w miejscu pracy

Bezpłatne środki ochrony indywidualnej - odzież i obuwie robocze Według wyżej wymienionej ustawy każdy pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami. Ponadto pracodawca jest obowiązany dostarczać pracownikowi środki ochrony indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach. Nieodpłatna odzież i obuwie robocze Według polskiego prawa pracodawca musi dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze. Muszą one spełniać wymagania określone w stosownych normach. Odzież musi zostać zapewniona jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu. Drugą przesłanką są wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy. Środki ochrony indywidualnej - odzież i obuwie robocze - odstępstwa Pracodawca może wskazać stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, jednak te też muszą spełniać wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. Warto jednak dodać, że nie dotyczy to stanowisk, na których są wykonywane prace związane z bezpośrednią obsługą maszyn i innych urządzeń technicznych. Albo prace powodujące intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia roboczego środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi. Ważne: Pracownik, który używa własnej odzieży i obuwia roboczego pracodawca musi wypłacić ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny. Środki ochrony indywidualnej – rodzaje Pracodawca ma obowiązek ustalić rodzaje środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne, a także przewidywane okresy użytkowania tej odzieży i obuwia. Środki ochrony indywidualnej – obowiązek pracodawcy Pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, przewidzianych do stosowania na danym stanowisku pracy. Jest on również obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie. Jeśli nie jest w stanie czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.   [informacja]Podstawa prawna: ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.[/informacja]