Ulgi podatkowe PIT 2018-2019

Porzucenie psa traktowane jest na równi ze znęcaniem się nad nim. Porzucenia czworonoga, w żadnym wypadku nie można traktować jako zwrócenie zwierzęciu wolności i wydanie go na „łono natury”. Bez wyjątku, porzucenie psa to wyrządzenie mu krzywdy. Należy pamiętać, że udomowione zwierzę przyzwyczajone jest do opieki, spania w domu oraz regularnych posiłków. Zwierzę wypuszczone na „wolność” nie poradzi sobie i będzie skazane na śmierć. [reklama-ads] Porzucenie psa a przepisy Porzucanie zwierzęcia w doktrynie i judykaturze traktowane jest jako znęcanie się oraz okrutne działanie. Materię tą reguluje ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (dalej jako UOZ). Znęcanie się nad zwierzętami zostało unormowane w art. 6 UOZ. [rada]Przepisy: Art. 6 ust. 1a. - Zabrania się znęcania nad zwierzętami. Art. 6 ust. 2. pkt. 11. - Przez znęcanie się nad zwierzętami należy rozumieć zadawanie albo świadome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień, a w szczególności: porzucanie zwierzęcia, a w szczególności psa lub kota, przez właściciela bądź przez inną osobę, pod której opieką zwierzę pozostaje.[/rada] Porzucenie psa (lub innego zwierzęcia) to również działanie okrutne. Tak właśnie UOZ nazywa wszelkie przypadki znęcania się, w tym także, porzucenie (art. 4 pkt. 8 UOZ). [rada]Przepisy: Art. 4 pkt. 8 - „okrutne traktowanie” – rozumie się przez to wymienione w ustawie przypadki znęcania się nad zwierzętami oraz inne postępowanie właściciela bądź innej osoby, prowadzące do skutków porównywalnych ze skutkami znęcania się.[/rada] Co więcej, znaczenie ma również „sposób porzucenia”. Oddanie psa do schroniska (co również jest porzuceniem) będzie traktowane inaczej, aniżeli przywiązane psa w lesie do drzewa, pozostawiając go na pewną śmierć. W tym drugim przypadku takie zachowanie będzie poczytywane jako traktowanie zwierzęcia ze szczególnym okrucieństwem (Art. 4. pkt 12 UOZ). [reklama-ads] [rada]Przepisy: Art. 4. pkt 12 - „szczególne okrucieństwo” – rozumie się przez to przedsiębranie przez sprawcę działań charakteryzujących się drastycznością form i metod, a zwłaszcza działanie w sposób wyszukany lub powolny, obliczony z premedytacją na zwiększenie rozmiaru cierpień i czasu ich trwania.[/rada] Czy każdy przypadek porzucenia psa będzie przestępstwem? Tutaj pole do polemiki jest niewielkie. Przepis art. 35 UOZ mówi jednoznacznie, że każdy kto zabija, uśmierca zwierzę albo dokonuje uboju zwierzęcia z naruszeniem przepisów podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Tej samej karze podlega ten, kto znęca się nad zwierzęciem. Co więcej, jeżeli sprawca działa ze szczególnym okrucieństwem podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Dodatkowo sąd może orzec tytułem środka karnego zakaz posiadania wszelkich zwierząt albo określonej kategorii zwierząt. A także ma możliwość orzeczenia nawiązki w wysokości od 1000 zł do 100 000 zł na wskazany cel związany z ochroną zwierząt. Nawet, jeśli w sytuacji szczególnej sąd odstąpi od postępowania karnego, nadal może utrzymać w mocy zakaz posiadania zwierząt. [uwaga]Czytaj też: Znęcanie się nad zwierzętami[/uwaga] Oddanie do schroniska a porzucenie psa Schronisko jako instytucja służy do opieki nad bezdomnymi zwierzętami. Z kolei zwierzę, posiadające właściciela nie ma statusu „bezdomnego”. Mówi o tym art. 4 pkt 16 UOZ, wyjaśniając, iż przez zwierzęta bezdomne rozumieć należy zwierzęta domowe lub gospodarskie, które uciekły, zabłąkały się lub zostały porzucone przez człowieka, a nie ma możliwości ustalenia ich właściciela lub innej osoby, pod której opieką trwale dotąd pozostawały. Oznacza to, że oddanie psa do schroniska należy poczytywać jako uczynienie go bezdomnym, a co za tym idzie porzucenie go. [rada]Oddanie psa do schroniska, może odbyć się bez przykrych konsekwencji karnych, jeżeli właściciel, w uzasadnionych okolicznościach, wyczerpie inne możliwości znalezienia opieki dla zwierzęcia.[/rada] Co jeżeli rzeczywiście nie mamy możliwości opiekowania się czworonogiem? [reklama-ads] Jeżeli znaleźliśmy się w sytuacji w której, z powodów obiektywnych, nie mamy możliwości sprawowania nad nim opieki, np. w wyniku śmierci jednego z opiekunów przy jednoczesnej niepełnosprawności drugiego opiekuna, alergii u dziecka potwierdzonej wynikami badań lekarskich, to powinniśmy poszukać rozwiązań, które nie pociągnął negatywnych skutków dla naszego pupila i zarazem uchronią nas przed konsekwencjami prawnymi. W tym miejscu należy podkreślić, że oddanie zwierzęcia do schroniska nie jest dobrym wyjściem, zarówno od strony moralnej, jak i prawnej. O wiele lepszą opcją jest poszukanie psu opiekuna wśród rodziny czy znajomych, tj. osób, które znamy i którym ufamy. Dzięki temu będziemy mieli pewność, że oddajemy zwierzę w dobre ręce. Jeżeli powyższe okaże się niemożliwe, najlepszym wyjściem będzie skontaktowanie się z organizacjami zajmującymi się zwierzętami. Dodatkowo, jeżeli pies jest rasowy, można skontaktować się ze stowarzyszeniami adopcji czworonogów konkretnej rasy, np. "Charty w Potrzebie", "Akity w Potrzebie", "SOS Boksery", czy "S.O.S. Bullteriery".   Jeżeli takie działanie również okaże się bezskuteczne, pozostaje próba znalezienia nowego właściciela w inny sposób - najczęściej za pomocą Internetu. W takiej sytuacji powinno się jednak zachować wszelką ostrożność przed oddaniem psa w ręce nieznajomego. Przed przekazaniem opieki zaleca się spotkanie z kandydatem na nowego opiekuna i wypytanie go o wszelkie ważne z punktu widzenia psa kwestie, tj. czy miał wcześniej czworonoga, czy jest świadomy odpowiedzialności i kosztów utrzymania zwierzęcia, ile godzin pracuje, a także kto właściwie  zajmowałby się psem itd. [reklama-ads] [rada]Pamiętaj, nigdy nie porzucaj psa (oraz każdego innego zwierzęcia) w lesie, pod śmietnikiem czy nawet w schronisku. Jest to skrajnie bezduszne i nieodpowiedzialne zachowanie, przy tym bardzo surowo karane. Jesteś odpowiedzialny za swojego czworonoga, a chcąc go oddać w inne ręce, musisz liczyć się z wieloma przeciwnościami i uzbroić się cierpliwość![/rada] [informacja]Podstawa prawna: ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t.j. Dz.U.2017.0.1840).[/informacja]

20.12.2018 - Radosław Pilarski

Pozew zbiorowy ma zastosowanie w sprawach o ochronę konsumentów. Stworzono go na wzór rozwiązań znanych z takich państwa jak Francja, Wielka Brytania, Niemcy, Włochy czy Szwecja. W przypadku walki z przedsiębiorstwami, pozew zbiorowy umacnia wiarygodność poszkodowanych konsumentów, zwiększa ich szanse na uzyskanie odszkodowania, a także zmniejsza koszty samego postępowania sądowego. [reklama-ads] Wydawać by się mogło, że pozew zbiorowy jest idealną konstrukcją dla stale wzrastających grup niezadowolonych klientów wielkich firm. Mimo to jest instytucją, z której w Polsce korzysta się bardzo rzadko. W niniejszym artykule postaramy się opisać najważniejsze kwestie związane z pozwami zbiorowymi. Kto może złożyć pozew zbiorowy? Pozew zbiorowy może do sądu zgłosić grupa co najmniej 10 osób. Powodami mogą być zarówno konsumenci, jak również przedsiębiorcy (jeżeli np. chcą zaskarżyć działanie nieuczciwej konkurencji). Istotny jest fakt, że zgodnie z ustawą z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, grupą jest grono 10 osób, które zostały uznane przez sąd. Oznacza to, że w sytuacji kiedy pozwany przedsiębiorca prawidłowo zakwestionuje prawo niektórych z członków grupy (uszczuplając grupę) pozew może zostać odrzucony z powodów formalnych. Dobrze jest więc zadbać o to by grupa składała się z większej ilości niż 10 osób. W jakich sprawach można złożyć pozew zbiorowy? [reklama-ads] Pozew zbiorowy może zostać złożony w sprawie, która obejmuje roszczenie związane z naruszeniem praw konsumentów, szkodą wyrządzoną przez produkt niebezpieczny oraz czynami niedozwolonymi. Wyjątkiem są  naruszenia dóbr osobistych (np. naruszenia dobrego imienia) – w tych przypadkach pozew zbiorowy jest wykluczony.   Obowiązek opublikowania informacji o pozwie zbiorowym Oprócz złożenia pozwu powodowie są zobowiązani również opublikować (na swój koszt), w ogólnopolskiej gazecie, informację o toczącym się postępowaniu. W ogłoszeniu powinny znaleźć się takie informacje jak: nazwa sądu, w którym toczy się postępowanie; określenie stron postępowania; opis przedmiotu sporu; wskazanie możliwości przystąpienia do grupy w określonym terminie, nie dłuższym jednak niż trzy miesiące od daty ukazania się ogłoszenia. [uwaga]Czytaj też: Polubowny Sąd Konsumencki – w jaki sposób może Ci pomóc?[/uwaga] Wspólne roszczenie Aby grupa była uznana przez sąd za prawidłową, wszystkich jej członków musi łączyć jednakowe roszczenie. Np. skargę na wycieczkę na Malediwy, mogą złożyć wspólnie jedynie klienci tego samego biura podróży, określając identyczny zakres przedmiotu sporu, np. niezgodne z umową warunki zakwaterowania w hotelu. [reklama-ads] Warunkiem koniecznym jest ujednolicenie wysokości roszczeń finansowych. Pozywający, muszą wspólnie ustalić, w jakiej wysokości odszkodowania się domagają. Przy czym nie oznacza to, że wszyscy członkowie grupy muszą domagać się identycznych jednostkowych kwot odszkodowania. Można również podzielić grupę na - co najmniej dwuosobowe - podgrupy. W zależności od stopnia poszkodowania, członkowie poszczególnych podgrup mogą domagać się zaspokojenia roszczeń o tej samej wysokości. Reprezentant grupy Grupa pozywających ma obowiązek ustanowienia reprezentanta. Może to być adwokat lub radca prawny, ale może to być również jeden z członków – o ile posiada potrzebne kwalifikacje. Reprezentantem może być również powiatowy lub miejski rzecznik konsumentów. Ale tylko w odniesieniu do spraw, które leżą w jego kompetencjach. Koszt postępowania Koszt złożenia pozwu wynosi 2 proc. wartości przedmiotu sporu. Przy czym nie może być niższy niż 30 zł i wyższy niż 100 tys. zł. [reklama-ads] Sąd na wniosek pozwanego może również orzec kaucję na poczet kosztów postępowania sądowego. Jej wysokość nie może być jednak wyższa niż 20 proc. wartości sporu. Jeżeli sąd ustanowi kaucję, powodowie będą zobligowani do zdeponowania orzeczonej kwoty w gotówce. Ustawa o pozwach zbiorowych wprowadza nowy mechanizm, który pozwala uzależnić wynagrodzenia pełnomocnika grupy od wysokości wywalczonego odszkodowania. Wynagrodzenie nie może być jednak wyższe niż 20 proc. orzeczonej kwoty. [rada]Ustawa o pozwach zbiorowych nie przewiduje zwolnienia od kosztów sądowych. Oznacza to, ze osoby najuboższe, które w indywidualnym procesie mogą zostać zwolnione przez sąd od ponoszenia kosztów sądowych, w procesie zbiorowym nie mają takiej możliwości.[/rada] Polubowne rozwiązanie W każdym momencie procesu sąd może nakazać polubowne rozwiązanie sprawy. Co więcej, za zgodą co najmniej połowy członków grupy, może nastąpić wycofanie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia bądź zawarcie ugody. Jednocześnie sąd ma możliwość sprzeciwienia się temu, jeżeli uzna takie działanie za sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego. [reklama-ads] [informacja]Podstawa prawna: ustawa 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym (Dz.U. z 2018 r. poz. 573).[/informacja]

11.12.2018 - Radosław Pilarski