Nabycie nieruchomości przez zasiedzenie określa na jakich zasadach osoba nie będąca właścicielem nieruchomości, może stać się jej posiadaczem. Brzmi dość skomplikowanie, ale jest to jednak możliwe.
Zasiedzenie to jedna z form nabycia własności. Zasiedzenie następuje w monecie usunięcia długo trwającej sprzeczności między faktycznym władaniem nieruchomością przez daną osobę a istniejącym stanem prawnym własności.
Często zdarza się bowiem, że osoba, która nieruchomością włada, nie jest jej formalnym właścicielem lub nie jest w stanie wykazać własności. Zwykle taka sytuacja wynika z zaniedbań osoby będącej prawym właścicielem nieruchomości. Wniosek o zasiedzenie nieruchomości <– pobierzesz tutaj.
Nabycie własności a zasiedzenie nieruchomości
Kodeks cywilny określa, że do nabycia własności konieczne jest:
• dopuszczalność zasiedzenia,
• samoistne i nieprzerwane posiadanie dokonującego zasiedzenia,
• upływ oznaczonego terminu oraz,
• uwzględnienie przeszkód powodujących wydłużenie terminu.
Po jakim czasie następuje zasiedzenie nieruchomości?
Osoba, która posiada nieruchomość, jednakże nie jest jej właścicielem, nabywa własność, według polskiego prawa, jeśli posiada tę nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacz samoistny. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy uzyskał posiadanie w złej wierze.
W złej wierze
Nawet jeśli osoba uzyskała nieruchomość w złej wierze, po upływie trzydziestu lat posiadacz nieruchomości nabywa jej własność.
Nieruchomość rolna
Z kolei zasady nabycia nieruchomości rolnej, w rozumieniu przepisów ustawy, przez zasiedzenie może jedynie rolnik indywidualny w rozumieniu przepisów tej ustawy, jeżeli dowody potwierdzają osobiste prowadzenie gospodarstwa rolnego, zamieszkanie, powierzchnię użytków rolnych i kwalifikacji rolniczych, a ponadto powierzchnia nabywanej nieruchomości rolnej wraz z nieruchomościami rolnymi stanowiącymi jego własność nie przekroczy 300 ha użytków rolnych.
A gdy już zasiedzicie nieruchomość warto się zameldować – jak? O tym
tutaj
Podstawa prawna:
- ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny – art. 172.
Polecane wzory pism: Odpowiedź na wniosek o zasiedzenie
Bartosz Piech
Prawnik specjalizujący się w prawie korporacyjnym oraz prawie zamówień publicznych.
więcej porad
Przysposobienie dziecka – na czym polega?
Przysposobienie dziecka - warunki:
Przysposabiający muszą posiadać pełną zdolność do czynności prawnych.
Kwalifikacje osobiste przysposabiającego utrwalają w przekonaniu, że będzie on należycie wywiązywał się z obowiązków przysposabiającego.
Przysposabiający otrzymał pozytywną opinię kwalifikacyjną oraz świadectwo ukończenia szkolenia organizowanego przez ośrodek adopcyjny, obowiązek ten nie dotyczy osoby spokrewnionej, spowinowaconej z dzieckiem oraz sprawującej nad nim rodzinną pieczę zastępczą.
W przypadku jeżeli małoletni ukończył lat 13 konieczne jest uzyskanie zgody małoletniego. W wyjątkowych sytuacjach sąd opiekuńczy może orzec przysposobienie bez przyjmowania zgody przysposabianego - np. gdy małoletni nie jest zdolny do wyrażenia swojej woli.
Jeżeli znani są rodzice biologiczni dziecka które ma być przysposobione to konieczna jest również ich zgoda, wyrażona przed orzeczeniem przysposobienia. Zgoda ta nie jest konieczna, jeżeli zostali oni pozbawieni władzy rodzicielskiej bądź porozumienie z nimi napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody. Sąd opiekuńczy również może ze względu na wyjątkowe okoliczności orzec przysposobienie mimo braku zgody rodziców, których zdolność do czynności prawnych jest ograniczona, jeżeli ich odmowa na przysposobienie jest oczywiście sprzeczna z dobrem dziecka.
Jeżeli dziecko ma ustanowionego opiekuna to do przysposobienia konieczna jest także jego zgoda, gdyż działa on jako przedstawiciel ustawowy dziecka.
Przysposobienie może być dokonane przez obojga małżonków (przysposobienie wspólne) lub tylko przez jednego z nich. W drugim przypadku, konieczne jest uzyskanie zgody współmałżonka.
Między przysposabiającym, a przysposabianym musi istnieć odpowiednia różnica wieku. Prawodawca nie wskazał dokładnej różnicy wieku, jednakże z praktyki sądów i ośrodków adopcyjnych wynika, iż różnica ta powinna mieć przynajmniej ok. 16 lat.
Przysposobienie dziecka przez swoją rodzinę
Dziecko może być przysposobione także przez swoją rodzinę. Możliwe jest przysposobienie krewnego w linii bocznej w pierwszym stopniu, tj. siostry lub brata. Dotyczy to także rodzeństwa przyrodniego, czyli pochodzącego od innej matki lub innego ojca. Możliwe jest także przysposobienie dziecka spokrewnionego lub spowinowaconego.
Przysposobienie dziecka przez sąd
Ustawodawca dopuszcza również rozwiązanie stosunku przysposobienia przez sąd. Z ważnych powodów zarówno dziecko, jak i przysposabiający mogą wysunąć takie żądanie.
Rozwiązanie przysposobienia nie jest dopuszczalne, jeżeli wskutek niego miałoby ucierpieć dobro małoletniego dziecka. Orzekając rozwiązanie przysposobienia sąd opiekuńczy może orzec obowiązki alimentacyjne wobec przysposabiającego, jeżeli wymagają tego zasady życia społecznego.
Postanowienia w przedmiocie przysposobienia orzekają w trybie postępowania nieprocesowego sądy opiekuńcze, którymi są wydziały rodzinne i nieletnich w sądach rodzinnych. Uprawnionymi do wszczęcia procedury adopcyjnej są wyłącznie przysposabiający. Właściwym miejscowo jest sąd opiekuńczy znajdujący się w obszarze zamieszkania osoby przysposabiającej lub mającej być przysposobioną.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 25 lutego 1964 roku Kodeks rodzinny i opiekuńczy.[/informacja]
Obowiązek meldunkowy – zgłoszenie wymeldowania
Wymeldowania z miejsce pobytu stałego lub czasowego, dokonujemy w organie gminy, właściwym ze względu na dotychczasowe miejsce zamieszkania. Obowiązek ten musimy dochować najpóźniej w dniu opuszczenia naszego miejsca pobytu. Jeżeli jednak zmieniamy miejsce zamieszkania w obrębie Rzeczypospolitej Polski możemy tego dokonać w urzędzie gminy właściwym ze względu na nowe miejsce zamieszkania.
Wymeldowanie a pełnomocnictwo
Wymeldowania, możemy dokonać tego osobiście, albo możemy również załatwić to przy pomocy pełnomocnika. Zgodnie z art. 33 §1 i §2 kodeksu postępowania cywilnego pełnomocnikiem może być jedynie osoba fizyczna posiadająca pełną zdolność do czynności prawnych. Natomiast pełnomocnictwo powinno być udzielone na piśmie, w formie dokumentu elektronicznego lub zgłoszone do protokołu. Za osobę nieposiadającą pełnej zdolności do czynności prawnych obowiązek meldunkowy wykonuje jej przedstawiciel ustawowy lub inna osoba sprawująca nad nią faktyczną opiekę.
W przypadku obowiązku zgłoszenia wniosku o wymeldowanie osoby zmarłej, dokonać tego należy w urzędzie stanu cywilnego zgodnie z przepisami prawa o aktach stanu cywilnego.
Wymeldowanie podczas zameldowania w nowym miejscu
Wymeldowania z dotychczasowego miejsca pobytu można dokonać podczas zameldowania w nowym miejscu, wskazując adres dotychczasowego miejsca pobytu, z którego ma nastąpić wymeldowanie lub zgłaszając wyjazd za granicę na pobyt stały, natomiast wyjazd na okres dłuższy niż 6 miesięcy, nawet bez zamiaru stałego pobytu za granicą skutkuje wymeldowaniem z miejsca pobytu czasowego.
Z tytułu wymeldowania nie jest pobierana żadna opłata
Zgodnie z art. 35 ustawy o ewidencji ludności, organ gminy, właściwy ze względu na położenie nieruchomości, w której zamieszkuje osoba zameldowana, wydaje z urzędu lub na wniosek właściciela lub podmiotu dysponującego tytułem prawnym do lokalu tego właściciela lub podmiotu, decyzję w sprawie wymeldowania obywatela polskiego, który opuścił miejsce pobytu stałego albo opuścił miejsce pobytu czasowego przed upływem deklarowanego okresu pobytu i nie dopełnił obowiązku wymeldowania się. Opłata obowiązująca przy złożeniu wniosku wynosi 10,00 zł, odwołanie się o decyzji organu I instancji jest już zwolnione od opłaty skarbowej.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego;
ustawa z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności.[/informacja]
