Darowizna w najbliższej rodzinie

Podkreślić należy, że windykacja nie jest egzekucją komorniczą, z którą często jest mylona. Firmy windykacyjne nie mogą prowadzić egzekucji. Może prowadzić ją jedynie komornik i tylko na podstawie prawomocnego wyroku sądu. Firma windykacyjna nie ma zatem prawa i możliwość do zajęcia ruchomości czy rachunku  bankowego dłużnika. W praktyce stosowane są dwa rodzaje windykacji: windykacja polubowna – firma windykacyjna dokonuje wszelkich czynności pozasądowych (polubownych), w celu nakłonienia dłużnika do spłaty zadłużenia. Firma najczęściej regularnie wysyła wezwania do zapłaty przypominania dłużnikowi o istniejącym zobowiązaniu pieniężnym; windykacja sądowa – w sytuacji, kiedy czynności polubowne nie odnoszą spodziewanych skutków, wtedy firma windykacyjna może skierować sprawę do sądu. Jakie uprawnienia mają firmy windykacyjne? Firmy windykacyjne mogą działać na podstawie konkretnego tytułu prawnego i w zakresie obowiązującego prawa. Windykator może: przesyłać dłużnikowi wezwania do zapłaty; prowadzić negocjacje, mające na celu doprowadzenie do spłaty zadłużenia lub rozłożenia go na raty; wystąpić do sądu z pozwem o zapłatę długu w imieniu wierzyciela, pod warunkiem że posiada stosowne pełnomocnictwo. Z kolei windykatorowi bezwzględnie nie wolno: domagać się wyjawienia majątku; nachodzić dłużnika w jego domu lub miejscu pracy (stalking jest przestępstwem opisanym w Kodeksie karnym); uporczywie dzwonić i wysyłać e-maile lub listy do dłużnika; zastraszać dłużnika; rozmawiać z osobami trzecimi o problemach dłużnika; wprowadzać dłużnika w błąd. Jakie prawa przysługują dłużnikowi? Aby było można mówić, że firma windykacyjna działa w oparciu o przepisy prawne, wraz z wezwaniem do zapłaty przedstawić powinna właściwe dokumenty. W praktyce firmy te kierują do dłużników monity, z których wynika jedynie kwota rzekomego długu. W takiej sytuacji dłużnik powinien sam zadbać o swój interes i skierować pismo do firmy windykacyjnej z żądaniem wskazania: stosunku prawnego, z którego dochodzona wierzytelność wynika; dokumentu potwierdzającego fakt istnienia zobowiązania np. umowa pożyczki, faktura VAT; dokumentu potwierdzającego nabycie (cesję) dochodzonej wierzytelność; pełnomocnictwa wierzyciela udzielonego osobie, której podpis widnieje na wezwaniu do zapłaty. Co ważne, windykator nie ma prawa nachodzić dłużnika w jego domu, a dłużnik nie ma obowiązku wpuszczać windykatora do domu. W sytuacji łamania prawa przez windykatora możemy: powiadomić policję lub prokuraturę o możliwości popełnienia przestępstwa; złożyć skargę na windykatora do firmy, w której on pracuje; wystosować skargę do Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumenta. A co z przedawnieniem długu? Firmy windykacyjne, aby zarobić, muszą kupić wierzytelności w cenie poniżej jej rzeczywistej wartości. Instytucje finansowe np. banki nie pozbywałyby się swoich długów, jeżeli te nie posiadałyby „mankamentów”. Bankom przysługuje przywilej dochodzenia swoich należności w uproszczonym trybie i wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego. Wynika z tego, że instytucje finansowe (głównie banki) najczęściej sprzedają długi, w sytuacji, kiedy te dawno są już przedawnione albo kiedy dłużnik stał się niewypłacalny. Czy możliwe jest dochodzenie przedawnionego długu? Przedawnianie jest instytucją, dzięki której po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Przedawnienie nie oznacza więc, że dług wygasa. Roszczenie nadal istnieje i może być dochodzone przed sądem. Dopiero zgłoszenie zarzutu przedawnienia przez dłużnika sprawia, że sąd odrzuci pozew o zapłatę. Co do zasady, abyśmy mogli mówić o przedawnieniu - musi upłynąć 10 lat dla wszelkich roszczeń majątkowych lub roszczeń stwierdzonych prawomocnym wyrokiem sądu; oraz 3 lata dla roszczeń z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, oraz oświadczeń okresowych. Reasumując, jeżeli dłużnik nie zgłosi zarzutu przedawnienia, sąd może zasądzić roszczenie przedawnione. Powyższe oznacza więc, że firma windykacyjna może uzyskać nakaz zapłaty nawet od przedawnionego roszczenia. [informacja]Podstawa prawna: ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów. ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego. ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.[/informacja] Podobne wzory pism: Wniosek do komornika o zwrot pieniędzy wzór Wniosek o zwolnienie spod egzekucji wynagrodzenia za pracę wzór Wniosek o wszczęcie egzekucji z nieruchomości wzór Wniosek o wszczęcie egzekucji wzór Pismo do komornika że pracownik już nie pracuje wzór

15.02.2018 - Przemysław Grzegorczyk

Uprawnienie do zatrzymania pojazdu do kontroli, funkcjonariuszom policji daje przepis art. 129 ust.1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. Zgodnie z nim policjant jest upoważniony do przeprowadzenia kontroli drogowej wobec kierowców poruszających się na drogach publicznych, w strefach zamieszkania oraz strefach ruchu. Szczegółowa regulacja sposobu przeprowadzenia kontroli drogowej, uprawnienia funkcjonariuszy oraz również prawa przysługujące osobom kontrolowanym znajdują się w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego. [rada]Umundurowani policjanci mają prawo zatrzymać pojazd zarówno w terenie zabudowanym jak i po za nim. Natomiast nieumundurowani funkcjonariusze poruszający się nieoznakowanym samochodem nie mogą dokonywać zatrzymania poza terenem zabudowanym. Wyjątkiem są działania pościgowe, uzasadnione podejrzenie, że poruszający się pojazd pochodzi z przestępstwa lub, że znajdują się w nim osoby, które popełniły przestępstwo.[/rada] Jak powinna wyglądać procedura zatrzymania kontrolowanego pojazdu? Policjant do zatrzymania pojazdu powinien podawać sygnały tarczą tzw. "lizakiem" lub ręką, zaś w warunkach niedostatecznej widoczności, latarką ze światłem czerwonym albo tarczą do zatrzymywania pojazdów ze światłem odblaskowym lub światłem czerwonym. Funkcjonariusz jadący pojazdem samochodowym może podawać kontrolowanemu polecenia do określonego zachowania się za pomocą urządzeń nagłaśniających, sygnalizacyjnych lub świetlnych. [rada]Kierujący jest zobowiązany do zatrzymania pojazdu, położenia rąk na kierownicy i pozostawania w pojeździe w oczekiwaniu na nadejście funkcjonariusza.[/rada] Co do zasady osoby znajdujące się w kontrolowanym pojeździe powinny przez cały okres kontroli przebywać w samochodzie. Jeżeli jednak ktoś z pasażerów nie czuje się najlepiej, można prosić funkcjonariusza o przyzwolenie na opuszczenie pojazdu. Pojazd powinien być zatrzymany do kontroli w miejscu nie utrudniającym ruchu innych pojazdów oraz nie stwarzającym zagrożenia dla innych uczestników ruchu. W przypadku zatrzymania w nieodpowiednim miejscu policjant ma prawo wskazać miejsce odpowiednie do przeprowadzenia kontroli, a osoba kontrolowana ma obowiązek udać się za policyjnym radiowozem w miejsce dogodne do przeprowadzenie kontroli. Przed przystąpieniem do kontroli kierującego oraz sprawdzenia dokumentów, ładunku lub stanu technicznego pojazdu policjant powinien wydać polecenia: unieruchomienia silnika pojazdu; oraz wyjęcia kluczyków ze stacyjki. W sytuacji kontroli na jezdni lub poboczu, należy włączyć światła awaryjne o każdej porze doby. [rada]W czasie interwencji obowiązkiem funkcjonariusza jest podanie kierującemu swojego stopnia, imienia i nazwiska oraz przyczyny zatrzymania. Na żądanie osoby kontrolowanej funkcjonariusz ma obowiązek pokazania również legitymacji służbowej. Policjant nieumundurowany powinien okazać legitymację służbową bez wezwania. Sposób okazania musi umożliwiać odczytanie i zanotowanie danych pozwalających na identyfikację policjanta.[/rada] [uwaga]Czytaj też: Obowiązkowe wyposażenie auta.[/uwaga] Prawa kontrolowanego Zatrzymany do kontroli ma prawo do: odmówienia złożenia wyjaśnień w czasie kontroli; obrony – zatrzymany ma prawo do milczenia bądź kłamania (nikt nie musi samemu siebie obciążać); nie zgadzania się ze stanowiskiem kontrolującego funkcjonariusza; nie przyjęcia mandatu; żądania pokwitowania, jeżeli zatrzymano prawo jazdy lub dowód rejestracyjny; rejestrowania obrazu i dźwięk oraz wizerunku funkcjonariusza, nawet bez jego zgody; zatrzymany ma również prawo publikować zarejestrowany przebieg kontroli oraz wizerunek funkcjonariusza bez uzyskania jego zgody; domagania się imienia i nazwiska, numeru służbowego funkcjonariusza oraz podania jego jednostki; złożenia skargi na funkcjonariusza do komendanta jego jednostki; Kontrolowany, który uzna że, czynności zostały przeprowadzone nieprawidłowo ma prawo do złożenia zażalenia do właściwego miejscowo prokuratora. [rada]Policjant nie może bez uzasadnienia przeszukiwać samochodu, kierowcy czy pasażerów.[/rada] Prawo do przeszukania ma funkcjonariusz który, ma uzasadnione podejrzenie, że popełniony został czyn zabroniony. Jeśli dojdzie do przeszukania, przeszukiwany ma prawo żądać od policjanta wydania protokołu z dokonanej czynności. Co do zasady funkcjonariusze nie powinni nakazywać kierowcy opuszczenia samochodu, gdy nie jest to bezwzględnie konieczne. Konieczność taka może się pojawić, jeśli urządzenie do badania trzeźwości jest zainstalowane w radiowozie, albo jeśli policjanci chcą pokazać kierowcy wykroczenie zarejestrowane videoradarem. Inne zachowanie funkcjonariuszy uznać należy za bezprawne. Czy kontrole rutynowe kontrole trzeźwości są legalne? [rada]Po wejściu w życie w dniu 1 czerwca 2017 r. noweli przepisów ustawy prawo o ruchu drogowym nie można odmówić badania podczas przesiewowej rutynowej kontroli. Zgodnie nowymi przepisami art. 129ja powyższej ustawy: „W toku kontroli ruchu drogowego uprawniony organ kontroli może poddać kierującego pojazdem lub inną osobę, w  stosunku, do której zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem, badaniu w celu ustalenia w organizmie zawartości alkoholu lub obecności środka działającego podobnie do alkoholu.”[/rada] Obecnie policja podczas kontroli drogowej może przeprowadzić badanie trzeźwości kierowcy w każdej sytuacji i bez podania przyczyny   [informacja]Podstawa prawna: ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. 1997 Nr 98 poz. 602). rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego.[/informacja]  

7.02.2018 - Bartosz Piech