Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego i macierzyńskiego

Zasiłek chorobowy i macierzyński jest świadczeniem pieniężnym, finansowanym przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego będzie określała wysokość otrzymywanego zasiłku. Podstawę wylicza się zgodnie z obowiązującą ustawą o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (dalej jako ustawa o zasiłkach).
Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego

Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego i macierzyńskiego pracownika obliczana jest przez ustalenie podstawy brutto. Następnie z podstawy brutto wylicza się podstawę netto.

Mając ustaloną podstawę netto zasiłku, można ustalić ilość dni, za jaką zasiłek chorobowy się należy. Mimo iż schemat ten w teorii jest bardzo prosty, w praktyce potrafi sprawić wiele problemów. W artykule poniżej postaramy się wyjaśnić najważniejsze kwestie.

Składniki wynagrodzenia branego pod uwagę przy wyliczaniu podstawy

W skład wynagrodzenia pracownika mogą wchodzić różne elementy. Przychód  obejmuje nie tylko wynagrodzenie zasadnicze, ale również różnego rodzaju premie, prowizje, dodatki za prace w porze nocnej, dodatki za nadgodziny itd.

Przy ustalaniu podstawy zasiłku chorobowego uwzględnia się wszystkie  składniki, od których naliczona została składka chorobowa. Oznacza to, że do podstawy będą wliczane m.in.:

  • wynagrodzenie zasadnicze;
  • wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy;
  • premia;
  • prowizja;
  • wynagrodzenie za godziny nadliczbowe;
  • refundacja;
  • dodatek nocny;
  • wynagrodzenie za czas przestoju.

Z kolei dodatki w postaci np. nagrody jubileuszowej, nagrody uznaniowej, ekwiwalentu za odzież, nie wlicza się do podstawy, gdyż nie nalicza się od nich składki na ubezpieczenie chorobowe.

Zgodnie z art. 41 ustawy o zasiłkach do podstawy nie wlicza się tych składników wynagrodzenia, do których pracownik zachowuje prawo w okresie pobierania zasiłku.

Przykładowo, jeżeli pracownik otrzymuje dodatek stażowy, który nie jest pomniejszany za czas nieobecności w pracy, tylko zawsze wypłacany w pełnej wysokości, to przy obliczaniu podstawy zasiłku chorobowego pomija się taki składnika wynagrodzenia.

Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego i macierzyńskiego

Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego jest tożsama z tą obowiązującą przy pobieraniu zasiłku macierzyńskiego. Zgodnie z art. 36 § 1 ustawy o zasiłkach podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego pracownikowi stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacane za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.

Tak wyliczoną podstawę pomniejsza się o składki ZUS, obecnie wynoszące 13,71 proc. przychodu pracownika. Należy jednak pamiętać, że podstawa nie może być niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia po pomniejszeniu o kwotę odpowiadającą 13,71 proc.

W 2018 roku wysokość minimalnego wynagrodzenia wynosi 2 100 zł, co oznacza, że najniższa podstawa w 2018 roku wyniesie 1 812,09 zł (2100 – 2100 x 13,71% = 1812,09).

Zmiana wysokości wynagrodzenia w okresie, z którego jest ustalana podstawa wymiaru zasiłku (np. wskutek zmiany warunków wynagradzania) ustalonych w umowie lub aneksie do umowy o pracę, nie ma wpływu na sposób ustalenia tej podstawy.

Podstawę wymiaru ustala się, uwzględniając wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy poprzedzających miesiąc wystąpienia niezdolności do pracy, zarówno z okresu przed zmianą wynagrodzenia jak i po tej zmianie.

Choroba pracownika przed upływem 12 miesięcy kalendarzowych pracy

Jeżeli niezdolność do pracy ubezpieczonego powstała jeszcze przed upływem 12 miesięcy kalendarzowych zatrudnienia, wówczas podstawę wymiaru zasiłku chorobowego ustala się, przyjmując przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe tego zatrudnienia. Pomija się miesiące niepełne.

Przykład:

Pracownik został zatrudniony w dniu 7 maja. Zachorował 13 października. Podstawę wymiaru zasiłku wylicza się  przyjmując przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe zatrudnienia. W tym przypadku będą to miesiące czerwiec, lipiec, sierpień i wrzesień.

Należy pamiętać, że liczy się pierwszy roboczy dzień miesiąca, w którym pracownik został zatrudniony. Oznacza to, że jeżeli pracownik został zatrudniony np. 2 marca, przy czym 1 marca był niedzielą i dniem wolnym od pracy, wynagrodzenie za ten miesiąc wlicza się do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego.

Choroba pracownika w  następnym miesiącu po miesiącu zatrudnienia

Jeżeli pracownik rozpoczął pracę w trakcie miesiąca, a jego niezdolność do pracy powstała w miesiącu następnym, wówczas podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie pracownika za miesiąc, w którym przebywał on na zwolnieniu.

Podstawę tę uzupełnia się do pełnego miesiąca zatrudnienia. Zasada ta jest stosowana również wówczas, gdy umowa o pracę została zawarta w trakcie miesiąca, a zakończyła się w trakcie miesiąca następnego.

Przykład:

Pracownik został zatrudniony 7 maja, a zachorował 19 czerwca. Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi uzupełnione wynagrodzenie pracownika za czerwiec. Przychód pracownika jest określony w stałej miesięcznej kwocie wynoszącej 5000 zł – tyle pracownik by otrzymał, gdyby przepracował cały miesiąc.

Przychód ten należy pomniejszyć o pełną miesięczną składkę, którą pracodawca by potrącił, gdyby pracownik przepracował pełny miesiąc, czyli 13,71 proc. (13,71 proc x 5000 = 685,5). Po odjęciu składek na ubezpieczenie ZUS, wynagrodzenie za czerwiec wyniosłoby 4 314,50 zł – taka też będzie podstaw wymiaru zasiłku.

Choroba w pierwszym miesiącu zatrudnienia

Jeżeli niezdolność pracownika powstała w pierwszym miesiącu zatrudnienia, podstawa wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie, które pracownik uzyskałby za cały przepracowany miesiąc (pomniejszone o składki ZUS – 13,71 proc.).

Jednakże, aby pracownik mógł uzyskać zasiłek już w pierwszym miesiącu zatrudnienia, musi spełniać określone kryteria:

  • przed zatrudnieniem podlegał ubezpieczeniu chorobowemu z innego tytułu, a przerwa między ustaniem tego ubezpieczenia, a aktualnym zatrudnieniem trwała nie dłużej niż 30 dni lub była spowodowana urlopem bezpłatnym, wychowawczym lub odbywaniem czynnej służby wojskowej;
  • posiada przynajmniej 10 lat staż pracy, w którym podlegał obowiązkowemu ubezpieczeniu chorobowemu.

Niezależnie od powyższego, pełne prawo do wynagrodzenia przysługuje:

  • posłom i senatorom, którzy przystąpili do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od daty ukończenia kadencji;
  • gdy niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem w pracy, w drodze do lub z pracy albo chorobą zawodową;
  • jeżeli niezdolność do pracy wynika z następstw wcześniejszego wypadku w drodze do pracy lub z pracy;
  • absolwentom szkół, w tym szkół wyższych, którzy zostali objęci ubezpieczeniem chorobowym lub przystąpili do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od dnia ukończenia szkoły od daty podanej w świadectwie lub od dnia uzyskania dyplomu studiów wyższych, czyli dnia złożenia egzaminu dyplomowego.

Zasady włączania niepełnych przepracowanych miesięcy do podstawy

W sytuacji gdy, w miesiącach z których wynagrodzenie przyjmowane jest do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku, ubezpieczony nie osiągnął pełnego wynagrodzenia z przyczyn usprawiedliwionych, przy obliczaniu podstawy wymiaru zasiłku:

  • nie wlicza się wynagrodzenie za miesiące, w których pracownik przepracował mniej niż połowę obowiązującego go w tym miesiącu czasu pracy;
  • przyjmuje się – po uzupełnieniu – wynagrodzenie za miesiące, w których pracownik przepracował co najmniej połowę obowiązującego go w tym miesiącu czasu pracy.

Jeżeli pracownik w każdym miesiącu z przyczyn usprawiedliwionych przepracował mniej niż połowę obowiązującego go czasu pracy, wówczas uwzględnia się wynagrodzenie za wszystkie miesiące, uzupełnione do pełnej wysokości. Podstawę wymiaru zasiłku stanowi wynagrodzenie, które ubezpieczony osiągnąłby, gdyby pracował pełny miesiąc kalendarzowy.

Pojęcie „usprawiedliwiona nieobecność ” oznacza okresy absencji chorobowej i pobierania świadczeń chorobowych oraz okresy urlopu bezpłatnego. Nie uzupełnia się wynagrodzenia pracownika o dni nieobecności pracy, których nie usprawiedliwił.

Uzupełnianie zmiennych składników

Jeżeli ubezpieczony nie osiągnął w żadnym miesiącu żadnego wynagrodzenia, wówczas podstawę wymiaru zasiłku będzie stanowiła kwota zmiennych składników wynagrodzenia w przeciętnej miesięcznej wysokości, wypłacona za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, pracownikom zatrudnionym na takim samym lub podobnym stanowisku pracy u pracodawcy.

Dodatkowe zmienne składniki wynagrodzenia należy uzupełnić, jeśli są one proporcjonalnie zmniejszane za okres niezdolności do pracy. Jeżeli składniki wynagrodzenia są zmniejszane w inny sposób niż proporcjonalnie, wówczas nie należy uzupełniać takiego składnika wynagrodzenia.

Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego za 1 dzień niezdolności do pracy

Wysokość zasiłku chorobowego przysługującego pracownikowi za 1 dzień niezdolności do pracy wynosi zawsze 1/30 część wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru zasiłku.

Przykład:

Jeżeli pracownik w miesiącu lutym (28 dni) przebywał na zwolnieniu chorobowym 2 dni, a jego podstawa wymiaru zasiłku została wyliczona na 3000 zł, to za wskazane dwa dni absencji w pracy otrzyma on 200 zł (2/30 x 3000).

Podstawa prawna:

  • ustawa z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.
Radosław Pilarski
Radosław Pilarski
Adwokat oraz doradca restrukturyzacyjny z wieloletnim doświadczeniem w prawie cywilnym, gospodarczym oraz upadłościowym i restrukturyzacyjnym.

więcej porad

Zasiłek chorobowy – kiedy przeliczamy go ponownie

Zasiłek chorobowy jest zależny od podstawy wymiaru zasiłku chorobowego. Podstawa wymiaru nie zawsze jest tożsama z realnym wynagrodzeniem otrzymywanym przez pracownika. Zasadą jest, iż wysokość zasiłku chorobowego jest uzależniony od przychodów uzyskanych przez ubezpieczonego w ciągu 12 miesięcy kalendarzowych  przed chorobą. Nie oznacza to jednak, że każda niezdolność do pracy będzie oznaczała obowiązek wyliczania podstawy wymiaru świadczenia na nowo. [reklama-ads] Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego wyliczana jest na podstawie art. 36 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (dalej jako ustawa o zasiłkach).  Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego pracownikowi stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacane za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Tak wyliczoną podstawę pomniejsza się o składki ZUS, obecnie wynoszące 13,71 proc. przychodu pracownika. Więcej na ten temat pisaliśmy w artykule Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego i macierzyńskiego. Kiedy nie ustalamy podstawy wymiaru zasiłku na nowo? Zgodnie z art. 43 ustawy o zasiłkach, jeżeli między okresami pobierania zasiłków – mogą to być zasiłki również innego rodzaju, np. macierzyński – nie było przerwy, albo przerwa ta była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe, to podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo. [rada]Przerwy w „okresach pobierania zasiłków” użyte przez prawodawcę w art. 43 ustawy o zasiłkach dotyczą nie tylko zasiłku chorobowego, ale również zasiłku opiekuńczego, zasiłku macierzyńskiego, świadczenia rehabilitacyjnego oraz zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego.[/rada] [reklama-ads] [uwaga]Czytaj też: Rezygnacja z urlopu macierzyńskiego[/uwaga] Jak liczyć owe 3 miesiące kalendarzowe Należy mieć na uwadze, że podstawa świadczenia zostanie ustalona na nowo, jeżeli upłyną pełne 3 miesiące kalendarzowe. Przy czym słowo „kalendarzowe” ma tutaj istotne znaczenie. Zgodnie z wyrkiem Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2005 roku (sygn. akt: I UK 372/04), trzymiesięczny termin, o którym mowa w art. 43 ustawy o zasiłkach obejmuje pełne miesiące kalendarzowe i do jego obliczania nie ma zastosowania art. 112 Kodeksu cywilnego. Oznacza to, że jeżeli pracownik chorował od 5 do 7 stycznia 2018 roku, to jego podstawa wymiaru zasiłku została wyliczona za okres  styczeń – grudzień 2017 roku. Aby podstawa mogła być wyliczona na nowo pracownik musi przepracować pełne 3 miesiące kalendarzowe, tj. luty, marzec, kwiecień. Jeżeli jednak ponownie zachorował np. 25 kwietnia, wówczas wysokość podstawy zasiłku będzie taka sama jak w styczniu, bez względu na to jaki wynagrodzenie pracownik osiągnął w miesiącu, lutym, marcu i kwietniu. Wynagrodzenie to  nie będzie miało znaczenia dla jego podstawy zasiłku. Wyjątek od zasady 3 miesięcy [reklama-ads] Od zasady określonej w art. 43 ustawy o zasiłkach istnieją wyjątki. Pomimo krótszego niż 3 miesiące okresu przerwy między zasiłkami, podstawa wymiaru zasiłku powinna być przeliczona na nowo, jeżeli: pomiędzy okresami pobierania poszczególnych zasiłków nastąpiła zmiana wymiaru czasu pracownika; zgodnie z przepisami płacowymi dany składnik wynagrodzenia ulega zmniejszeniu tylko za okres pobierania niektórych zasiłków (art. 41 ust. 1 ustawy o zasiłkach); pracownikowi przysługiwał składnik wynagrodzenia do określonego terminu, a ten termin upłynął jeszcze przed okresem, za który przysługuje pracownikowi kolejny zasiłek. Waloryzacja zasiłku Waloryzacja polega na podwyższeniu wysokości podstawy wymiaru zasiłku o dany wskaźnik. Waloryzacja jest uzależniona od tego, kiedy przypada pierwszy dzień okresu, na który przyznano świadczenie chorobowe. Zależy też od przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłaszanego dla celów emerytalnych. Wskaźnik waloryzacji zasiłku chorobowego jest ustalany na każdy kwartał danego roku i ogłaszany w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", przez Prezesa ZUS w terminie do ostatniego dnia każdego kwartału kalendarzowego. [reklama-ads] Jeżeli podstawa wymiaru poprzednio pobieranego zasiłku podlegała waloryzacji, podstawę wymiaru kolejnego zasiłku stanowi kwota przyjęta jako podstawa wymiaru poprzednio pobieranego zasiłku, po waloryzacji. Zasada ta nie ma jednak zastosowania w przypadku zmiany wymiaru czasu pracy – w takiej sytuacji podstawa wymiaru jest obliczana z miesięcy uwzględnianych po zmianie wymiaru czasu pracy. [pomoc]Przykład: Pracownik był niezdolny do pracy z powodu choroby od 5 stycznia do 3 kwietnia 2018 i pobierał zasiłek chorobowy. Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego została ustalona z uwzględnieniem wynagrodzenia za okres od stycznia do grudnia 2017 roku. Od 1 czerwca przyznano pracownikowi świadczenie rehabilitacyjne na okres 3 miesięcy – do 30 sierpnia. Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego podlegała waloryzacji wskaźnikiem waloryzacji obowiązującym w II kwartale roku 2018.[/pomoc] [informacja]Podstawa prawna: ustawa z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny.[/informacja] [reklama-ads]

Błąd w sztuce lekarskiej – jak dochodzić swoich praw

Błąd w sztuce lekarskiej to najogólniej ujmując rażące naruszenie reguł postępowania zawodowego, które w konkretnym przypadku, na podstawie doświadczeń nauki i praktyki, nakazują konkretne zachowanie lekarza. Czym jest błąd w sztuce lekarskiej? [reklama-ads] Błąd w sztuce lekarskiej, jak również błąd lekarski czy medyczny, nie został zdefiniowany ustawowo. Jednakże ustawa z dnia 6 listopada 2008 roku o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta posługuje się sformułowaniem „zdarzenie medyczne”, które możemy interpretować jako właśnie błąd lekarski. Zdarzenie medyczne odnosi się do zakażenia pacjenta biologicznym czynnikiem chorobotwórczym, uszkodzenia jego ciała, rozstroju zdrowia bądź śmierci – w wyniku błędnego leczenia lub postawienia diagnozy. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 lutego 2013 roku (sygn. akt: II KK 124/12) określił błąd medyczny jako czynność leczniczą wykonaną niezgodnie z zasadami wiedzy i sztuki medycznej. Rozumieć go należy w szerokim znaczeniu. Obejmuje zarówno terapię, jak i diagnozę oraz profilaktykę chorób, jeśli zachowanie lekarza naruszyło obiektywny obowiązek ostrożności i doprowadziło do negatywnych dla pacjenta skutków. Najczęstszymi przykładami sytuacji skutkującymi wszczęcie spraw przeciwko lekarzom jest: śmierć pacjenta wskutek rutynowego zabiegu; ciężkie powikłania w przebiegu schorzeń, niemieszczące się w granicach ryzyka związanego z daną chorobą; postawienie nieprawidłowej diagnozy; odmowa przyjęcia do placówki leczniczej; brak zainteresowania personelu szpitala stanem zdrowia pacjenta; brak zgody pacjenta na zabieg, wykonanego przez lekarza. [reklama-ads] Charakter odpowiedzialności  Zasadą jest, iż lekarz za błąd w sztuce lekarskiej może odpowiadać jedynie w wypadku zawinionego działania. Oznacza to, że lekarz będzie mógł być pociągnięty do odpowiedzialności jedynie w wypadku, gdy jego postępowanie będzie charakteryzowało się zarówno obiektywną, jak i subiektywną niewłaściwością postępowania. Element obiektywny występuje w sytuacji naruszenia zasad wiedzy i doświadczenia medycznego, natomiast element subiektywny odnosi się do niezachowania przez lekarza staranności, ocenianej przy przyjęciu kryterium wysokiego poziomu przeciętnej staranności zawodowej. Odpowiedzialność za błąd medyczny [rada]Lekarz za błąd w sztuce medycznej może odpowiadać zarówno cywilnie, jak i karnie.[/rada] Odpowiedzialność cywilna jest związana z odpowiedzialnością majątkową. Osoba poszkodowana ma prawo domagać się odszkodowania oraz zadośćuczynienia. Odszkodowanie przysługuje osobie, która w wyniku niewłaściwej praktyki lekarskiej doznała szkód i cierpień fizycznych. [reklama-ads] W sytuacji natomiast jeżeli poszkodowany doznał uszczerbku lub cierpienia psychicznego bądź innej szkody niematerialnej, może domagać się zadośćuczynienia. Co więcej, jeżeli poszkodowany doznał długotrwałych szkód na zdrowiu, zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoku na przyszłość, może żądać zasądzenia renty. Częstokrotnie zdarza się, iż w wyniku błędu lekarskiego, poszkodowany pacjent musi przechodzić dodatkowe zabiegi czy rehabilitację, mające na celu zminimalizowanie efektów wcześniejszego błędnego leczenia. W takiej sytuacji poszkodowany ma prawo wnosić o zwrot kosztów leczenia i rehabilitacji. Dochodząc swoich roszczeń pieniężnych, pacjenci zobowiązani są określić wysokość roszczeń, a także wykazać, że jest ona uzasadniona w świetle okoliczności ich sprawy. [rada]Roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej błędem lekarskim ulega przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.[/rada] Odpowiedzialność karna grozi pracownikowi służby muzycznej w sytuacji, kiedy popełniony przez niego błąd medyczny wypełnia znamiona przestępstwa narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia bądź ciężkiego uszczerbku na zdrowiu; spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu; naruszenia czynności narządu lub rozstrój zdrowia lub nieumyślnego spowodowania śmierci. [rada]Roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej błędem lekarskim, będącym uznanym za zbrodnie lub występek, ulega przedawnieniu z upływem dwudziestu lat.[/rada] Sprawa cywilna czy karna? [reklama-ads] Poszkodowany może dochodzić swoich praw w obu trybach. Jednakże należy pamiętać, że w procesie karnym, zasadniczo sąd orzeka jedynie co do winy za popełnione przestępstwo. Nawet w przypadku wszczęcia sprawy karnej, roszczenia odszkodowawcze zazwyczaj muszą być dochodzone dodatkowo w procesie cywilnym. Ważny dla poszkodowanego zapewne jest fakt, iż przeprowadzanie dowodów z opinii biegłych w procesie karnym nie obciąża go finansowo, w cywilnym na czas rozprawy musi pokryć je samodzielnie. Co więcej, wyrok skazujący w sprawie karnej jest wiążący dla sądu cywilnego w przyszłej sprawie odszkodowawczej. W takiej sytuacji poszkodowany, przed sądem cywilnym, nie musi już udowadniać winy sprawcy. Wystarczy wskazać szkodę i związek przyczynowy z zawinionym działaniem lub zaniechaniem pracownika służby medycznej. Udowodnienie błędu medycznego Zasadą jest, iż to na poszkodowanym ciąży obowiązek wykazania, że w trakcie leczenia doszło do rażących nieprawidłowości lub zaniedbań. Analizując sprawę pod kontem wyszukania i udowodnienia błędu w sztuce lekarskiej,  należy zwrócić uwagę na: sposób przeprowadzenia analizy objawów; czas i prawidłowość postawienia diagnozy; wykorzystanie wszystkich niezbędnych sposobów diagnozy; czas reagowania na pojawiające się nieprawidłowości; przeprowadzenie wstępnej analizy na alergie lub nietolerancje na dane zabiegi lub lekarstwa; nieprawidłowości w leczeniu farmakologicznym (nieprawidłowo przypisane lekarstwa, błędne leczenie ze sobą lekarstw); posiadanie przez personel odpowiednich kompetencji. [reklama-ads] Należy pamiętać, że oprócz ustalenia wielkości doznanej szkody oraz udowodnienia winy sprawcy, poszkodowany musi dodatkowo wykazać związek przyczynowo-skutkowy między powstaniem szkody a winą lekarza. Oznacza to, że na sali sądowej poszkodowany będzie musiał uzasadnić, że powstała szkoda na zdrowiu jest ścisłym następstwem czynu, bądź zaniechania lekarza. [informacja]Podstawa prawna: ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r., Kodeks karny. ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.[/informacja] Podobne wzory pism: Skarga na lekarza wzór Skarga na przychodnię wzór Wzór skargi na pielęgniarkę