Umowa o wykonanie dzieła jest jedną z form zatrudnienia. Jest bardzo często zawierana przez firmy z osobami wykonującymi wolne zawody oraz z m.in. dziennikarzami, grafikami czy programistami.
Umowa o wykonanie dzieła jest umową cywilnoprawną, która zobowiązuje wykonawcę do stworzenia konkretnego materialnego lub niematerialnego wytworu. Zapłata, którą otrzymuje wykonawca, jest rodzajem wynagrodzenia za wypracowany rezultat i stanowi przychód podlegający opodatkowaniu. Jak należy rozliczyć przychód z umowy o dzieło? O tym w niniejszym artykule.
Podstawowe zasady rozliczania
Jeżeli wykonawca jest osobą fizyczną, zamawiający nie ma obowiązku płacenia składek ZUS. Dotyczy to zarówno ubezpieczenia społecznego, jak i zdrowotnego. Wykonawca w takiej sytuacji może ubezpieczyć się samodzielnie.
Obowiązkiem zamawiającego jest natomiast wpłacanie zaliczki na poczet podatku dochodowego wykonawcy. Przychody z umowy o dzieło podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych – podatkiem 18 proc. oraz 32 proc. po przekroczeniu określonego progu.
Zasady opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu wykonywania umowy o dzieło określa Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako Ustawa o PIT). Sposób rozliczania przychodu zależy od:
- statusu podmiotów będących stronami umowy;
- wysokości należności określonej w umowie o dzieło.
Umowa pomiędzy zamawiającym przedsiębiorcą a osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej będącym wykonawcą
W sytuacji, gdy umowa zawierana jest pomiędzy osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, a przedsiębiorcą, to zamawiający ma obowiązek pobrać i odprowadzić podatek lub zaliczkę na podatek dochodowy od wynagrodzenia przewidzianego w umowie.
Zgodnie z Ustawą PIT mamy dwie procedury rozliczania wynagrodzenia. Progiem, od którego uzależniony jest wybór jednej ze ścieżek jest kwota 200 zł.
Poniżej 200 zł
Jeżeli wynagrodzenie z umowy o dzieło nie przekracza 200 zł (a umowa nie jest zawarta z pracownikiem) zamawiający odprowadza podatek zryczałtowany w wysokości 18 proc. odliczony od przychodu (art. 30 ust. 1 pkt 5a Ustawy o PIT).
Zamawiający jest zobowiązany do przekazania wykonawcy umowy o dzieło oraz urzędowi skarbowemu imiennej informacji PIT-11. Musi to uczynić do końca lutego następnego roku podatkowego.
Wykonawca natomiast ma obowiązek ujęcia tych kwot w swoim zeznaniu rocznym, jako przychodu z działalności wykonywanej osobiście.
Powyżej 200 zł
W sytuacji jeżeli wynagrodzenie z umowy o dzieło przekracza 200 zł, wtedy zamawiający zobowiązany jest do wpłacenia do urzędu skarbowego zaliczki w wysokości 18 proc. kwoty dochodu uzyskanego przez wykonawcę (art. 41 ust. 1 ustawy o PIT).
Dochód to różnica między przychodem (z wyłączeniem odliczeń zwolnionych z opodatkowania) a kosztami uzyskania przychodu. Koszty te mają postać zryczałtowaną – 20 proc. przychodu. Z kolei w branży kreatywnej będzie to 50%. Wtenczas tak otrzymaną kwotę mnożymy przez 18%. Jeżeli wykonawca dzieła udowodni, że faktycznie poniesione koszty były wyższe niż wynikające z ryczałtu, wówczas do podstawy wymiaru podatku dochodowego stosuje się koszty rzeczywiste.
Wykonawca dzieła otrzymuje wynagrodzenie netto (pomniejszone o obliczony podatek/zaliczkę na podatek). Mimo to ma obowiązek uwzględnić je w zeznaniu rocznym PIT. Z kolei zamawiający do końca lutego następnego roku ma obowiązek przekazać wykonawcy imienną informację PIT-11, która posłuży mu do wypełnienia zeznania.
Przykład: Jan Zamawiający zawarł z Mikołajem Wykonawcą umowę o dzieło w postaci wykonania schodów do siedziby firmy Zamawiającego. Strony umówiły się na wynagrodzenie w wysokości 10 000 zł brutto. Mikołaj Wykonawca po wykonaniu dzieła otrzyma kwotę 8 560 zł. Stanie się tak, gdyż wynagrodzenie brutto wynosi 10 000 zł, zamawiający odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 1440 zł (10 000 zł x 80% [20% to koszty uzyskania dochodu] = 8 000; 8 000 x 18% = 1440; 10 000 – 1440 = 8 560 ). W zeznaniu rocznym Wykonawca wykaże jako przychód 10 000 zł, jako zapłaconą zaliczkę 1440 zł.
Umowa o wykonanie dzieła zawarta pomiędzy przedsiębiorcami
W przypadku gdy umowa o wykonanie dzieła zostanie zawarta pomiędzy przedsiębiorcami, wykonawca zostanie zobowiązany złożyć deklarację, iż wykonanie dzieła mieści się w zakresie wykonywanej przez niego działalności. Może to zrobić w treści umowy albo w oddzielnym oświadczeniu.
Zamawiający jest zwolniony z obowiązku pobierania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy. Z kolei wykonawca jest zobowiązany rozliczyć je w ramach przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Dochody rozlicza się w zeznaniu rocznym PIT jako przychód z innych źródeł, zgodnie z wybraną dla swojej działalności gospodarczej formą opodatkowania.
Przykład: Jan Zamawiający, prowadzący działalność gospodarczą, zawarł z Mikołajem Wykonawcą prowadzącym działalność gospodarczą, umowę o dzieło w postaci wykonania schodów do siedziby firmy Zamawiającego. Strony umówiły się na wynagrodzenie w wysokości 10 000 zł. Wykonawca po wykonaniu dzieła otrzyma wynagrodzenie brutto 10 000 zł. Rozliczy się on na zasadach ogólnych, a więc musi rozliczyć swój przychód razem z pozostałymi przychodami i od całości przychodów odliczyć zaliczkę na podatek dochodowy.
Umowa między osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej
W sytuacji, kiedy umowa o wykonanie dzieła zawierana jest pomiędzy osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, rozliczenie podatku jest obowiązkiem wykonawcy. Zamawiający w takiej sytuacji wypłaca wynagrodzenie brutto. Nie jest zobowiązany odprowadzać żadnych zaliczek na podatek dochodowy.
Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 oraz art. 20 ust. 1 Ustawy o PIT wykonawca powinien uzyskany przychód z umowy wykazać w rocznym zeznaniu podatkowym PIT jako przychód z innych źródeł. Jeżeli natomiast umowa przewiduje przeniesienie autorskich praw majątkowych wtedy wykonawca powinien otrzymane wynagrodzenie wykazać jako przychód z praw majątkowych.
W przypadku przeniesienia autorskich praw majątkowych, wykonawca ma prawo zastosować 50% koszty uzyskania przychodu.
Przykład: Jan Zamawiający zawarł z Mikołajem Wykonawcą umowę o dzieło w postaci projektu sklepu internetowego wraz z przeniesieniem praw autorskich. Umówione wynagrodzenie brutto wnosi 1 200 zł. Mikołajem Wykonawca przygotowuje projekt i otrzymuje umówione wynagrodzenie. W zeznaniu rocznym wykazuje on przychód z praw majątkowych w kwocie 1 200 zł. Jako koszt uzyskania przychodu Mikołaj Wykonawca ma prawo wpisać 600 zł, tj. 50% kwoty wynagrodzenia brutto.
Polecane wzory pism:
więcej porad
Błąd w sztuce lekarskiej – jak dochodzić swoich praw
Błąd w sztuce lekarskiej to najogólniej ujmując rażące naruszenie reguł postępowania zawodowego, które w konkretnym przypadku, na podstawie doświadczeń nauki i praktyki, nakazują konkretne zachowanie lekarza.
Czym jest błąd w sztuce lekarskiej?
[reklama-ads]
Błąd w sztuce lekarskiej, jak również błąd lekarski czy medyczny, nie został zdefiniowany ustawowo. Jednakże ustawa z dnia 6 listopada 2008 roku o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta posługuje się sformułowaniem „zdarzenie medyczne”, które możemy interpretować jako właśnie błąd lekarski.
Zdarzenie medyczne odnosi się do zakażenia pacjenta biologicznym czynnikiem chorobotwórczym, uszkodzenia jego ciała, rozstroju zdrowia bądź śmierci – w wyniku błędnego leczenia lub postawienia diagnozy.
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 lutego 2013 roku (sygn. akt: II KK 124/12) określił błąd medyczny jako czynność leczniczą wykonaną niezgodnie z zasadami wiedzy i sztuki medycznej.
Rozumieć go należy w szerokim znaczeniu. Obejmuje zarówno terapię, jak i diagnozę oraz profilaktykę chorób, jeśli zachowanie lekarza naruszyło obiektywny obowiązek ostrożności i doprowadziło do negatywnych dla pacjenta skutków.
Najczęstszymi przykładami sytuacji skutkującymi wszczęcie spraw przeciwko lekarzom jest:
śmierć pacjenta wskutek rutynowego zabiegu;
ciężkie powikłania w przebiegu schorzeń, niemieszczące się w granicach ryzyka związanego z daną chorobą;
postawienie nieprawidłowej diagnozy;
odmowa przyjęcia do placówki leczniczej;
brak zainteresowania personelu szpitala stanem zdrowia pacjenta;
brak zgody pacjenta na zabieg, wykonanego przez lekarza.
[reklama-ads]
Charakter odpowiedzialności
Zasadą jest, iż lekarz za błąd w sztuce lekarskiej może odpowiadać jedynie w wypadku zawinionego działania. Oznacza to, że lekarz będzie mógł być pociągnięty do odpowiedzialności jedynie w wypadku, gdy jego postępowanie będzie charakteryzowało się zarówno obiektywną, jak i subiektywną niewłaściwością postępowania.
Element obiektywny występuje w sytuacji naruszenia zasad wiedzy i doświadczenia medycznego, natomiast element subiektywny odnosi się do niezachowania przez lekarza staranności, ocenianej przy przyjęciu kryterium wysokiego poziomu przeciętnej staranności zawodowej.
Odpowiedzialność za błąd medyczny
[rada]Lekarz za błąd w sztuce medycznej może odpowiadać zarówno cywilnie, jak i karnie.[/rada]
Odpowiedzialność cywilna jest związana z odpowiedzialnością majątkową. Osoba poszkodowana ma prawo domagać się odszkodowania oraz zadośćuczynienia. Odszkodowanie przysługuje osobie, która w wyniku niewłaściwej praktyki lekarskiej doznała szkód i cierpień fizycznych.
[reklama-ads]
W sytuacji natomiast jeżeli poszkodowany doznał uszczerbku lub cierpienia psychicznego bądź innej szkody niematerialnej, może domagać się zadośćuczynienia. Co więcej, jeżeli poszkodowany doznał długotrwałych szkód na zdrowiu, zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoku na przyszłość, może żądać zasądzenia renty.
Częstokrotnie zdarza się, iż w wyniku błędu lekarskiego, poszkodowany pacjent musi przechodzić dodatkowe zabiegi czy rehabilitację, mające na celu zminimalizowanie efektów wcześniejszego błędnego leczenia. W takiej sytuacji poszkodowany ma prawo wnosić o zwrot kosztów leczenia i rehabilitacji.
Dochodząc swoich roszczeń pieniężnych, pacjenci zobowiązani są określić wysokość roszczeń, a także wykazać, że jest ona uzasadniona w świetle okoliczności ich sprawy.
[rada]Roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej błędem lekarskim ulega przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.[/rada]
Odpowiedzialność karna grozi pracownikowi służby muzycznej w sytuacji, kiedy popełniony przez niego błąd medyczny wypełnia znamiona przestępstwa narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia bądź ciężkiego uszczerbku na zdrowiu; spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu; naruszenia czynności narządu lub rozstrój zdrowia lub nieumyślnego spowodowania śmierci.
[rada]Roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej błędem lekarskim, będącym uznanym za zbrodnie lub występek, ulega przedawnieniu z upływem dwudziestu lat.[/rada]
Sprawa cywilna czy karna?
[reklama-ads]
Poszkodowany może dochodzić swoich praw w obu trybach. Jednakże należy pamiętać, że w procesie karnym, zasadniczo sąd orzeka jedynie co do winy za popełnione przestępstwo. Nawet w przypadku wszczęcia sprawy karnej, roszczenia odszkodowawcze zazwyczaj muszą być dochodzone dodatkowo w procesie cywilnym.
Ważny dla poszkodowanego zapewne jest fakt, iż przeprowadzanie dowodów z opinii biegłych w procesie karnym nie obciąża go finansowo, w cywilnym na czas rozprawy musi pokryć je samodzielnie.
Co więcej, wyrok skazujący w sprawie karnej jest wiążący dla sądu cywilnego w przyszłej sprawie odszkodowawczej. W takiej sytuacji poszkodowany, przed sądem cywilnym, nie musi już udowadniać winy sprawcy. Wystarczy wskazać szkodę i związek przyczynowy z zawinionym działaniem lub zaniechaniem pracownika służby medycznej.
Udowodnienie błędu medycznego
Zasadą jest, iż to na poszkodowanym ciąży obowiązek wykazania, że w trakcie leczenia doszło do rażących nieprawidłowości lub zaniedbań.
Analizując sprawę pod kontem wyszukania i udowodnienia błędu w sztuce lekarskiej, należy zwrócić uwagę na:
sposób przeprowadzenia analizy objawów;
czas i prawidłowość postawienia diagnozy;
wykorzystanie wszystkich niezbędnych sposobów diagnozy;
czas reagowania na pojawiające się nieprawidłowości;
przeprowadzenie wstępnej analizy na alergie lub nietolerancje na dane zabiegi lub lekarstwa;
nieprawidłowości w leczeniu farmakologicznym (nieprawidłowo przypisane lekarstwa, błędne leczenie ze sobą lekarstw);
posiadanie przez personel odpowiednich kompetencji.
[reklama-ads]
Należy pamiętać, że oprócz ustalenia wielkości doznanej szkody oraz udowodnienia winy sprawcy, poszkodowany musi dodatkowo wykazać związek przyczynowo-skutkowy między powstaniem szkody a winą lekarza.
Oznacza to, że na sali sądowej poszkodowany będzie musiał uzasadnić, że powstała szkoda na zdrowiu jest ścisłym następstwem czynu, bądź zaniechania lekarza.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny.
ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r., Kodeks karny.
ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.[/informacja]
Podobne wzory pism:
Skarga na lekarza wzór
Skarga na przychodnię wzór
Wzór skargi na pielęgniarkę
Formy opodatkowania przy działalności gospodarczej
Wybór formy opodatkowania może zależeć od wielu czynników. Może to być m.in. rodzaj wykonywanej działalności (niektóre rodzaje działalności wymagają określonej formy opodatkowania); prognoza kosztów ponoszonych w trakcie działalności; planowana wielkość przychodów, a także chęć skorzystania z ulg podatkowych.
Przedsiębiorcy mogą wybierać spośród czterech form opodatkowania:
[reklama-ads]
podatek według skali podatkowej – podatek 18 i 32 proc.;
podatek liniowy – podatek 19 proc.;
ryczałt od przychodów ewidencjonowanych;
karta podatkowa.
[rada]W trakcie prowadzenia działalności możliwa jest zmiana formy opodatkowania.[/rada]
Podatek według skali podatkowej
Skala podatkowa jest metodą opodatkowania PIT, przy której stosujemy tzw. progresję podatkową. Stawka opodatkowania rośnie po przekroczeniu ustawowo ustalonego progu.
Progi podatkowe obowiązujące w 2018 roku:
18 proc. do kwoty 85.528 zł podstawy obliczenia podatku;
32 proc. powyżej kwoty 85.528 zł podstawy obliczenia podatku – przy wyliczaniu podatku stosujemy wzór: 15.395 zł 04 gr + 32 proc. x kwota ponad 85.528 zł.
Najistotniejszą zaletą tej formy opodatkowania jest możliwość obniżenia przychodów przedsiębiorcy o koszty poniesione w celu ich uzyskania, straty poniesione w latach ubiegłych oraz składki odprowadzane do ZUS.
Osoby korzystające z podatku progresywnego mogą także skorzystać z wielu ulg podatkowych, m.in. mają prawo rozliczać się wspólnie z małżonkiem oraz skorzystać z preferencyjnego rozliczania przewidzianego dla osób samotnie wychowujących dzieci.
[reklama-ads]
[rada]Przy wspólnym rozliczaniu się małżonków w pierwszej kolejności należy sprawdzić, czy wspólny dochód małżeństwa nie przekroczy kwoty 85.528 zł. Taka sytuacja spowoduje wzrost stawki z 18 na 32 proc.[/rada]
[uwaga]Czytaj też: Podatek od dochodu uzyskanego za granicą[/uwaga]
Podatek liniowy
Podatek liniowy 19 proc. jest przeznaczony głównie dla podatników, którzy samodzielnie prowadzą działalność gospodarczą. Podatek liniowy nie posiada skali, dlatego cały osiągnięty dochód mnożymy razy ustalone 19 proc. Przy tej formie podatek wpłaca się do Urzędy Skarbowego comiesięcznie lub co kwartał.
Z zalet opodatkowania liniowego możemy wymienić możliwość rozliczenia strat z lat ubiegłych oraz obniżenia przychodów o składki odprowadzane do ZUS. Jednakże nie może już skorzystać z ulg podatkowych takich jak wspólne rozliczanie się z małżonkiem czy preferencyjne rozliczenie przewidziane dla osób samotnie wychowujących dzieci.
Należy jednak pamiętać, że z opodatkowania liniowego nie mogą skorzystać przedsiębiorcy, którzy wykonują usługi na rzecz byłych lub obecnych pracodawców, jakie odpowiadają czynnościom, które wykonywali lub wykonują w roku podatkowym w ramach stosunku pracy na rzecz tych pracodawców.
Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych
[reklama-ads]
Ta forma opodatkowania jest przeznaczona wyłącznie dla pewnej grupy przedsiębiorców. Mogą z niej skorzystać osoby fizyczne prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą, działalność w formie spółki cywilnej lub jawnej.
Dodatkowo przedsiębiorca chcący skorzystać z ryczałtu w roku poprzedzającym rok podatkowy nie może osiągnąć przychodów z jednoosobowej działalności albo działalności w spółce w wysokości przekraczającej 250 000 euro;
[rada] Jeżeli w roku podatkowym podatnik prowadził równocześnie działalność samodzielną i działalność w formie spółki, przychodów się nie sumuje. Limity dla działalności samodzielnej oraz działalności spółki są określone odrębnymi przepisami.[/rada]
Co więcej, pomimo spełnienia powyższych wymagań, nie każdy rodzaj działalności może skorzystać z ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Takimi rodzajami działalności będą:
działalność farmaceutyczna (apteki);
działalność w zakresie kupna i sprzedaży wartości dewizowych;
prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie wolnych zawodów, za wyjątkiem zawodu lekarza, technika dentystycznego, felczera, położnej, pielęgniarki, tłumacza oraz nauczyciela;
działalność reklamowa;
pośrednictwo finansowe;
działalność detektywistyczna i ochroniarska;
działalność w zakresie handlu częściami i akcesoriami do pojazdów mechanicznych;
wytwarzanie wyrobów opodatkowanych podatkiem akcyzowym.
W tej formie opodatkowania przedsiębiorcy płacą podatek wyłącznie od osiągniętego przychodu. Nie mogą pomniejszyć go o koszty jego uzyskania. W zależności od rodzaju wykonywanej działalności stawka ryczałtu może wynosić 3 proc., 5,5 proc., 8,5 proc., 17 proc. lub 20 proc..
Poza tym wyłączenie ma również zastosowanie w odniesieniu do podmiotów rozpoczynających działalność samodzielnie lub w formie spółki, jeżeli podatnik lub co najmniej jeden ze wspólników, przed rozpoczęciem działalności w roku podatkowym lub w roku poprzedzającym rok podatkowy, wykonywał w ramach stosunku pracy lub spółdzielczego stosunku pracy czynności wchodzące w zakres działalności podatnika, lub spółki.
[reklama-ads]
[uwaga]Czytaj też: Działalność nierejestrowana – kogo dotyczy i co ułatwia?[/uwaga]
Karta podatkowa
Karta podatkowa jest najprostszą formą opodatkowania. Przedsiębiorca korzystający z karty nie jest zobowiązany do prowadzenia księgowości, zaś należny podatek nie jest zależny od wysokości dochodów.
Kwota podatku zależy jedynie od:
rodzaju prowadzonej działalności;
liczby mieszkańców gminy, na której terenie jest prowadzona działalność;
liczby zatrudnionych pracowników.
Jednocześnie należy zaznaczyć, iż wyliczony podatek zazwyczaj jest niższy, aniżeli podatek jaki zostałby naliczony przy innych formach opodatkowania.
Przedsiębiorca rozliczający się w formie karty podatkowej nie ma obowiązku składania deklaracji PIT.
Nie wszyscy przedsiębiorcy mogą jednak skorzystać z omawianej formy opodatkowania. Kartę podatkową mogą wybrać podatnicy, który prowadzą działalność:
[reklama-ads]
usługową lub wytwórczo-usługową;
usługową z zakresie handlu detalicznego żywnością, napojami (z wyjątkiem napojów alkoholowych powyżej 1,5 proc.), wyrobami tytoniowymi oraz kwiatami;
usługową w zakresie handlu detalicznego artykułami nieżywnościowymi, za wyjątkiem handlu paliwami silnikowymi, środkami transportu samochodowego, częściami i akcesoriami do pojazdów mechanicznych, ciągnikami rolniczymi i motocyklami oraz handlu objętego koncesjonowaniem;
gastronomiczną, o ile nie jest prowadzona sprzedaż napojów alkoholowych posiadających zawartość alkoholu powyżej 1,5%;
w zakresie usług transportowych wykonywanych przy użyciu jednego pojazdu;
w zakresie usług rozrywkowych.
Co więcej przedsiębiorca musi spełniać także inne wymagania przewidziane ustawą, m.in.:
nie może prowadzić innej pozarolniczej działalności gospodarczej;
jego małżonek nie może prowadzić działalności gospodarczej w tym samym zakresie;
nie może korzystać z usług osób zatrudnionych włącznie przez siebie, z wyjątkiem usług specjalistycznych;
nie może wytwarzać wyrobów opodatkowanych na podstawie odrębnych przepisów akcyzą;
musi funkcjonować na terytorium państwa polskiego.
Wybór formy opodatkowania
[reklama-ads]
Przedsiębiorcy, wybierając jedną z omówionych form opodatkowania, muszą to zrobić w odpowiednim terminie. Przy podatku progresywnym, liniowym oraz ryczałcie należy to uczynić nie później niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu.
Z kolei karty podatkowej przed rozpoczęciem działalności. W sytuacji, kiedy przedsiębiorcy zmieniają formę w trackie prowadzenia działalności muszą to uczynić do 20 stycznia kolejnego roku.
Przedsiębiorcy rozliczający się podatkiem progresywnym, liniowym czy ryczałtem powinni złożyć wniosek do naczelnika właściwego urzędu skarbowego. Natomiast przy karcie podatkowej naczelnika urzędu skarbowego należy zawiadomić za pomocą formularza PIT-16.
