Alimenty na dziecko

Obowiązek alimentacyjny możemy zdefiniować jako regularne i przymusowe świadczenie na rzecz osoby fizycznej, do których zobowiązywane są inne osoby fizyczne na mocy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Zgodnie z art. 128 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (dalej k.r.o.) obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo, natomiast art. 133 § 1 k.r.o. stanowi, iż rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, pod warunkiem, że dziecko nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, zaś ewentualne dochody z majątku dziecka nie wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

Powyższy artykuł nakłada obowiązek alimentacyjny na obojga rodziców. W przypadku śmierci jednego z nich obowiązek ten przechodzi w całości na drugiego rodzica, natomiast w razie śmierci obojga rodziców na dalszych krewnych.

Kto może płacić alimenty?

Obowiązek alimentacyjny jest to ustanowione prawnie zobowiązanie rodzica wobec dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie. Powyższy obowiązek nakładany jest na rodzica w chwili narodzenia się dziecka i trwa do czasu, aż dziecko się usamodzielni.

Ustawodawca przy tym nie wskazał konkretnej granicy wieku, po osiągnięciu którego dziecko automatycznie utraci prawo do alimentów, tj. rodzicie są obowiązani wypłacać świadczenie alimentacyjne na pełnoletnie dziecko, jeżeli to kontynuuje ono naukę, a także w przypadku gdy nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie w związku z poważną chorobą lub niepełnosprawnością.

Niepełnoletnie lub pełnoletnie, ale uczące się dziecko uprawnione jest do świadczeń alimentacyjnych niezależnie od tego, czy znajduje się w niedostatku.

Uchylenie alimentów

Rodzice mogą starać się o uchylenie ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego dopiero w chwili, gdy dziecka osiągnie pełnoletność, tj. ukończy lat 18. Bądź też zawrze wcześniej małżeństwo.

W tym miejscu należy zapamiętać, że zawarcie przez dziecko małżeństwa nie wyłącza samorzutnie obowiązku alimentacyjnego rodziców. Jedynie zmienia kolejność obowiązku alimentacyjnego – w pierwszej kolejności wtedy obciąża on współmałżonka, dopiero w dalszej rodziców.

W doktrynie oraz orzecznictwie sądów ugruntował się pogląd, że dziecko ma pełne prawo do życia na równej stopie co jego rodzice. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 9 czerwca 1976 roku podkreślił, że „małoletnie dzieci mają prawo do równej stopy życiowej z rodzicami, i rodzice muszą podzielić się z dzieckiem nawet najmniejszymi dochodami” (sygn. akt: III CZP 46/75).

Obowiązek alimentacyjny, a stopień wykształcenia

Obowiązek alimentacyjny nie jest związany ze stopniem wykształcenia. Obowiązek nie ustaje z chwilą osiągnięcia przez dziecko określonego stopnia wykształcenia podstawowego, średniego czy też wyższego.

Jedyną okolicznością, od której zależy trwanie bądź ustanie tego obowiązku, jest to, czy dziecko jest w stanie utrzymać się samodzielnie, przy czym nie można tego oczekiwać od dziecka małoletniego. Natomiast w stosunku do dziecka, które osiągnęło pełnoletność, brać należy pod uwagę to, czy wykazuje chęć dalszej nauki oraz czy osobiste zdolności i cechy charakteru pozwalają na rzeczywiste kontynuowanie nauki.

Zwolnienie z obowiązku alimentacyjnego

Zwolnić o obowiązku alimentacyjnego osobę zobowiązaną może jedynie sąd. Rodzice mogą wnieść pozew o zniesienie owego obowiązku w przypadkach, gdy dochody z majątku pełnoletniego dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

Jak również, gdy dziecko jest w stanie zaspokoić swoje uzasadnione potrzeby z innych źródeł, np. z pobieranej renty rodzinnej, z pobieranego stypendium socjalnego i naukowego, z uzyskiwanych zarobków.

Obowiązek alimentacyjny istnieje niezależnie od tego, czy rodzice stanowią lub stanowili związek małżeński. Jeżeli dziecko urodziło się ze związku nieformalnego, obowiązek alimentacyjny istnieje od chwili urodzenia dziecka, nie zaś od jego uznania lub sądowego ustalenia ojcostwa.

Wyjątek stanowi sytuacja, gdy rodzice dziecka, zobowiązani do ponoszenia kosztów jego utrzymania i wychowania, trwają w faktycznej separacji, bądź gdy dziecko pochodzi ze związku pozamałżeńskiego, a jego rodzice nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego.

Wówczas ten z rodziców, u którego dziecko zamieszkuje, ma prawo wnieść do sądu pozew o zobowiązanie drugiego z rodziców do partycypowania w kosztach utrzymania i wychowania dziecka – nawet jeżeli ponosi je dobrowolnie.

W sytuacji natomiast jeżeli rodzice dziecka rozwiedli się, sąd w wyroku rozwodowym obligatoryjnie określa, w jakiej wysokości każde z rodziców jest obowiązane ponosić koszty utrzymania dziecka. Rodzic, u którego dziecko przebywa po rozwodzie, może natomiast żądać, by sąd podwyższył orzeczone alimenty.

Pozew o alimenty

Pozew o alimenty lub ich podwyższenie należy wnieść do sądu rejonowego, w którego obszarze miejsce zamieszkania ma osoba uprawniania (dziecko) lub osoba zobowiązana (rodzic).

Wybór właściwego miejscowo sądu rejonowego należy do rodzica, u którego stale przebywa dziecko. Jeśli miejsce zamieszkania pozwanego rodzica dziecka jest poza granicami kraju, powództwo należy złożyć do sądu rejonowego miejsca zamieszkania powoda (dziecka).

Zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt. 2 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych strona dochodząca roszczeń alimentacyjnych jest zwolniona od kosztów sądowych.

Podstawa prawna:

  • ustawa z dnia 25 lutego 1964 roku Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. 1995 r., Nr 83, poz. 417 ze zmianami).
  • ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 1964 r., Nr 43, poz. 296 ze zmianami).
  • ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2005, Nr 167, poz. 1398).

Podobne wzory pism:

Przemysław Grzegorczyk
Przemysław Grzegorczyk
Adwokat specjalizujący się w prawie rodzinnym, karnym i karnoskarbowym.

więcej porad

Recydywa – powrót do przestępstwa

W polskim porządku prawnym wyróżnić możemy dwa rodzaje recydyw: recydywa podstawowa i wielokrotna. Recydywa podstawowa Recydywa podstawowa, czyli jednokrotna albo inaczej recydywa specjalna zwykła. Zgodnie z art. w art. 64 § 1 k.k. zachodzi ona w sytuacji, gdy sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa. Czyli takie, za które był już skazany. Konsekwencją recydywy podstawowej jest to, że sąd w takim wypadku może wymierzyć sprawcy karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Recydywa wielokrotna Recydywa wielokrotna, tzw. multirecydywa, w myśl art. 64 § 2 k.k. zachodzi, gdy sprawca uprzednio skazany w warunkach określonych w § 1, który odbył łącznie co najmniej rok kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu w całości. Lub po części ostatniej kary popełnia ponownie umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu, przestępstwo zgwałcenia, rozboju, kradzieży z włamaniem lub inne przestępstwo przeciwko mieniu popełnione z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia. W przypadkach wskazanych powyżej sąd ma obowiązek wymierzyć sprawcy karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Natomiast ma możliwość również ją wymierzyć do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Dodatkowo art. 65 k.k. konstytuuje, iż przepisy dotyczące wymiaru kary, środków karnych oraz środków związanych z poddaniem sprawcy próbie, przewidziane wobec multirecydywisty stosuje się także do sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu lub popełnia przestępstwo działając w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa oraz wobec sprawcy [informacja]Podstawa prawna: ustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku – Kodeks karny.[/informacja] Koniecznie sprawdź: Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa wzór

Obowiązkowe wyposażenie auta

Zgodnie z wyżej wymienionym rozporządzeniem do obowiązkowego wyposażenia auta należą: gaśnica typu ABC z homologacją, trójkąt ostrzegawczy ze znakiem homologacji. Apteczka nieobowiązkowa, ale potrzebna Mino że apteczka nie jest obowiązkowa, jednak według polskiego prawa kierowca ma obowiązek udzielić pomocy innym uczestnikom zdarzenia drogowego. Aby spełnić ten warunek, warto posiadać apteczkę w wyposażeniu swojego auta. Jakie kary za niekompletne wyposażenie auta? Jeśli nie posiadamy wymienionych przedmiotów w swoim aucie, lub nie są one umieszczone w dobrze dostępnych miejscach zapłacimy za brak gaśnicy, mandat w kwocie od 20 do 500 zł, natomiast za brak trójkąta ostrzegawczego, mandat w kwocie od 20 do 500 zł. Ponadto za niewystawienie trójkąta w przypadku zdarzenia drogowego zapłacimy mandat w kwocie 150 zł. Jaka gaśnica? Rozporządzenie z 2002 roku nie określa czy data przydatności gaśnicy ma być aktualna. Dlatego też przeterminowana gaśnica nie jest podstawą wystawienia mandatu i nie może podlegać kontroli. Oczywiście w grę wchodzą tu kwestie zdroworozsądkowe.  Warto również (chociaż nieobowiązkowo) posiadać w aucie: kamizelkę odblaskową, zestaw narzędzi naprawczych i rękawiczki, linkę holownicza, kable rozruchowe, dodatkowe żarówki, koło zapasowe, instrukcję udzielania pierwszej pomocy, wzór oświadczenia z kolizji drogowej. Posiadanie tych przedmiotów nie jest obligatoryjne, jednak nie jest kwestią sporną ich użyteczność, w przypadku awarii, wypadku, czy kolizji. A co za granicą? Konwencja wiedeńska o ruchu drogowym, będąca międzynarodowym traktatem określającym ogólne zasady ruchu drogowego obowiązujące w krajach będących jego sygnatariuszami, mówi, że wyposażenie samochodu za granicą, ma być zgodne z obowiązującym wymaganym wyposażeniem w kraju, w którym samochód został zarejestrowany. Może się jednak zdarzyć, że kraj do którego się wybieramy respektuje swoje przepisy także w odniesieniu do cudzoziemców. Warto wiec przed wyjazdem sprawdzić jak kwestia ma się do naszej destynacji. [informacja]Podstawa prawna: Konwencja Międzynarodowa dotycząca ruchu samochodowego, podpisana w Paryżu 24 kwietnia 1926 r. (Dz. U. z 1930 r. Nr 21, poz. 177). rozporządzenie ministra infrastruktury, z dnia 31 grudnia 2002 r., w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia; Na podstawie art. 66 ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.)[/informacja] Polecane wzory pism: Wzór odwołania od zatrzymania prawa jazdy Wzór wniosku o skrócenie zakazu prowadzenia pojazdów