Sport to zdrowie. Wiele osób wybiera rower jako rodzaj całorocznej aktywności. Jedni jeżdżą zawodowo, inni dla przyjemności, jeszcze inni używają roweru jako środka transportu do pracy. W jakim celu byśmy go nie używali zawsze obowiązują nas przepisy drogowe, których nieprzestrzeganie może skończyć się mandatem, lub gorzej – wypadkiem.
Rower jest środkiem lokomocji dostępnym dla każdego. Osoby pełnoletnie nie potrzebują żadnych dokumentów potwierdzających ich umiejętności (prawo jazdy, karta rower), aby wsiąść na rower. Dzieci natomiast po skończeniu 10 lat mogą postarać się o wyrobienie karty rowerowej.
Dokument ten wydaje nieodpłatnie dyrektor szkoły, po zakończeniu kuru i zdaniu egzaminu. Karta rowerowa jest ważna, aż do skończenia przez dziecko 18. roku życia.
Do jazdy na rowerze należy przygotować się jeszcze przed jego użyciem
Rower, aby był przygotowany do ruchu drogowego musi posiadać niezbędne elementy wyposażenia.
Niezbędnym wyposażeniem każdego pojazdu są światła. W przypadku rowerzysty, światła te muszą być włączone podczas jazdy w czasie od zmierzchu do świtu, w warunkach złej widoczności, oraz w tunelu. Światło nie może być zamontowane powyżej 1,5 m ponad drogą (obowiązuje bezwzględny zakaz używania lamp czołowych montowanych na kasku lub bezpośrednio na głowie kierowcy).
Pojazd cyklisty powinien być wyposażony w:
- lampkę przednią białą lub żółtą o świetle ciągłym lub migającym;
- światło tylne czerwone lub czerwony odblask.
Co ważne, na stałe do roweru przymocowane musi być jedynie tylne czerwone światło odblaskowe. Inne wymagane lampy, jeżeli nie są wymagane (np. w czasie dnia) nie muszą być zamontowane.
Poza światłami przepisy wymagają wyposażenia roweru w:
- co najmniej jeden sprawny hamulec;
- sygnalizator ostrzegawczy (np. dzwonek, trąbka rowerowa) o nieprzeraźliwym dźwięku.
Najprawdopodobniej od 2019 roku rząd wprowadzi obowiązek jazdy na rowerze w kasku dla dzieci do ukończenia 14 roku życia.
Bezpieczna jazda, czyli jaka?
Przepisy o ruchu drogowym zabraniają jazdy na rowerze bez trzymania rąk na kierownicy, czyli tzw. „jazdy bez trzymaki”. Kierownicę należy trzymać co najmniej jedną ręką (np. w czasie sygnalizowania skrętu).
Co więcej rowerzysta obowiązany jest do stałego trzymania nóg na pedałach. Podczas jazdy nie wolno korzystać z absorbujących uwagę urządzeń elektronicznych. Możemy rozmawiać przez telefon wyłącznie za pomocą zestawu głośnomówiącego.
Na rower z małym dzieckiem
Rowerzyście wolno przewozić dziecko do lat 7 na dwa sposoby. Pierwszym z nich jest przewożenia pociechy w specjalnym foteliku. Fotelik można zamontować z przodu, tj. między kierownicą a siodełkiem lub z tyłu, tj. na bagażniku.
Drugim sposobem jest dołączenie do roweru przyczepki, w której można umieścić dziecko. Należy jednak pamiętać, że długość roweru z przyczepką nie może przekraczać 4 metrów. Co więcej przewożąc dziecko w przyczepce możemy korzystać jedynie ze ścieżki rowerowej lub jezdni. Jazda po chodniku jest zabroniona i zagrożona mandatem.
Na rower po piwku
Obowiązuje bezwzględny zakaz jazdy rowerem w stanie nietrzeźwości. Rowerzystów obowiązują takie same normy jak kierowców pojazdów mechanicznych. Zgodnie z definicją Kodeksu karnego, stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:
- stężenia we krwi powyżej 0,5‰ alkoholu albo;
- obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.
Natomiast stan wskazujący na użycie alkoholu, zgodnie ustawą o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, to stan kiedy:
- stężenie alkoholu we krwi wynosi od 0,2‰ do 0,5‰ albo;
- obecność alkoholu w wydychanym powietrzu wynosi od 0,1 mg do 0,25 mg w 1 dm3.
Wsiadając na rower po pijaku ryzykujemy ukaraniem nas mandatem lub grzywną. Natomiast jeżeli w stanie nietrzeźwości spowodujemy wypadek, możemy zostać ukarani nawet karą pozbawienia wolności.
W obecnym stanie prawnym jazda po alkoholu na rowerze nie jest jednoznaczna z utratą prawa jazdy. Jednakże jeżeli sąd uzna to za właściwe, może nam je odebrać.
Gdzie możemy poruszać się rowerem?
Na wstępie należy sobie przyswoić, że rowerzystów obowiązuje ściśle określona hierarchia dróg, którymi mogą się poruszać. Jeżeli istnieje wybór, pierwszym wyborem rowerzysty powinna być droga dla rowerów. Jeżeli jej nie ma, następną jest droga dla rowerów i pieszych. Kolejno wybieramy pobocze, a dopiero na końcu jezdnie.
Jazda jezdnią jest możliwa wyłącznie w przypadku gdy wcześniej wymienione trasy są niedostępne. Trzeba więc pamiętać, że niebieski znak drogowy z białym rowerem nakazuje – a nie sugeruje – poruszanie się konkretnie częścią drogi.
Droga rowerowa
Jak to zostało wyżej wskazane, pierwszym możliwym wyborem powinna być zawsze droga rowerowa (czy też ścieżka rowerowa). Na ścieżki te nie mają wstępu pojazdy silnikowe, natomiast piesi tylko w przypadku gdy przy drodze nie ma chodnika lub pobocza.
Na drodze przeznaczonej dla rowerzystów, to rowery mają pierwszeństwo. Wyjątek stanowią osoby niepełnosprawne, które poruszają się na wózkach po drogach dla rowerów – osoby te mają zawsze pierwszeństwo i należy na nich szczególnie uważać.
Drogi łączone dla pieszych i rowerów, jak je rozpoznać?
Coraz częściej w dużych miastach pojawiają się drogi łączone – dla pieszych i rowerzystów. Drogi te najczęściej oznaczone są znakiem łączonym „droga dla pieszych” i „droga dla rowerów”.
Jeżeli symbole pieszego i roweru oddzielone są poziomą kreską, oznacza to, że jedni i drudzy mogą poruszać się na całej szerokości drogi. W tym wypadku zawsze to piesi mają pierwszeństwo i jadąc rowerem należy zachować ostrożność oraz nie rozpędzać się do znaczonych prędkości.
Na drogach dla rowerów i dla pieszych, to piesi maja pierwszeństwo.
Jeśli natomiast symbole oddzielone są kreską pionową, oznacza to droga została podzielona na oddzielne ścieżki dla rowerów i pieszych. W takiej sytuacji każdy z uczestników powinien poruszać się po swojej stronie.
Co, kiedy ścieżka rowerowa przebiega przez skrzyżowanie dla pojazdów mechanicznych?
Kierowca samochodu (lub motocykla) zbliżający się do przejazdu dla rowerzystów (np. skręcając w ulicę przez którą przebiega ścieżka rowerowa) musi ustąpić pierwszeństwa rowerzystom znajdującym się na ścieżce. Analogicznie jak w przypadku pasów, na przejeździe dla rowerów kierowcom nie wolno wyprzedzać innych pojazdów.
Jezdnia
Kiedy nie ma ścieżki rowerowej, rowerzysta ma obowiązek poruszania się po poboczu drogi. Jeżeli owego pobocza również nie ma, cyklista może włączyć się do ruchu na jezdni. Jadąc po ulicy, należy trzymać się blisko prawej krawędzi pasa ruchu. Po zasygnalizowaniu chęci skrętu w lewo, możemy dopiero zjechać do osi jezdni.
Aktualne przepisy pozwalają na jazdę dwóch rowerzystów obok siebie, o ile taka jazda nie utrudnia ruchu innym pojazdom.
Zorganizowane grupy kolarzy powinny natomiast pamiętać, że kolumna nie może posiadać więcej niż 15 rowerzystów. Samochody wyprzedzając rowerzystów muszą zachować odległość nie mniejszą niż 1 m. Nie wolno też wjeżdżać między jadące w kolumnie rowery.
Rowerzyści z racji gabarytów swoich pojazdów, otrzymali znaczne przywileje w stosunku do kierujących pojazdami mechanicznymi. Cyklistom wolno wyprzedzać inne pojazdy z ich prawej strony. Co więcej cyklistom, o ile znajduje się stosowne wyłącznie (biały prostokątny znak z napisem „nie dotyczy” i symbolem roweru), wolno jeździć pod prąd na drogach jednokierunkowych.
Chodnik
Jazda po chodniku jest zakazana. Jednakże od tego zakazu istnieją wyjątki. Kodeks drogowy dopuszcza korzystanie z chodnika w przypadku kiedy:
- dorosłemu rowerzyście towarzyszy dziecko do 10 roku życia na własnym rowerze;
- jeśli na jezdni, wzdłuż której się porusza się rowerzysta dopuszczono prędkość większą niż 50 km na godzinę (znak ograniczenia wskazuje na prędkość wyższą niż 50). Dodatkowo chodnik musi być szeroki na co najmniej dwa metry;
- pogoda ogranicza widoczność (mgła) lub utrudnia poruszanie się (śnieg, deszcz).
Przejście dla pieszych
Jeżeli wzdłuż przejścia dla pieszych nie znajduje się wyznaczona ścieżka rowerowa, cyklista nie może przejeżdżać przez jezdnię. Korzystając z pasów rowerzysta powinien zsiąść z roweru i przeprowadzić pieszo pojazd na drugą stronę.
Parkowanie roweru
Chcąc zaparkować nasz dwukołowiec, możemy to zrobić na chodniku, o ile szerokość pozostawiona dla pieszych wynosi co najmniej 1,5 metra i nie utrudnia im ruchu (należy pamiętać o wózkach inwalidzkich i dziecięcych).
Parkowanie na drogach rowerowych jest całkowicie zabronione.
Kary dla rowerzystów nie stosujących się do przepisów
Podkreślenia wymaga fakt, że interwencji wobec naruszających przepisy mogą podejmować się nie tylko policjanci, ale także strażnicy miejscy.
- za brak uprawnień do kierowania rowerem grozi nam mandat w wysokości 100 zł. Jednocześnie trzeba zaznaczyć, że odpowiedzialności za wykroczenia nie ponoszą osoby, które nie ukończyły 17 lat – tak więc mandat grozi jedynie 17-latkom;
- za nieuzasadnioną jazdę rowerem po chodniku możemy otrzymać mandat w wysokości 50 zł;
- za przejazd rowerem po przejściu dla pieszych grozi mandat do 200 zł;
- za jazdę w stanie spożycia alkoholu (od 0,2‰ do 5‰) grozi mandat w kwocie od 300 zł do 500 zł;
- z kolei za jazdę w stanie nietrzeźwości (powyżej 0,5‰) mandat wyniesie bezwzględnie 500 zł;
- za brak przedniego światła pozycyjnego (po zmroku) i tylnego odblaskowego otrzymamy mandat w wysokości 50 zł;
- za brak przynajmniej jednego sprawnego hamulca i dzwonka zapłacimy karę 50 zł;
- za naruszenie obowiązku przewożenia dziecka do lat 7 na specjalnym siodełku grozi mandat 50 zł;
- za jazdę poza drogą dla rowerów lub wyznaczonym pasem dla rowerów, jeśli taki jest w kierunku jazdy kierowcy kara to 50 zł;
- za nieustąpienie miejsca pieszym na drodze dla rowerów i pieszych grozi mandat 50 zł;
- za nieopuszczenie śluzy rowerowej, kiedy zaistnieje możliwość kontynuowania jazdy w zamierzonym kierunku, otrzymamy mandat w wysokości 50 zł;
- za jazdę poza drogą dla rowerów lub wyznaczonym pasem dla rowerów, jeśli taki jest w kierunku jazdy kierowcy, otrzymamy karę 50 zł;
- za jazdę rowerem obok innego uczestnika ruchu utrudniającą poruszanie się innym uczestnikom ruchu, zostaniemy ukarani mandatem w wysokości 200 zł;
- za trzymanie telefonu komórkowego w ręce w czasie jazdy, otrzymamy karę w kwocie 200 zł;
- za czepianie się innych pojazdów podczas jazdy rowerem grozi mandat 100 zł;
- za zaparkowanie roweru w niedozwolonym miejscu – usuniecie roweru wynosi 100 zł, zaś każda doba przechowywania to 15 zł.
Podstawa prawna:
- ustawa z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (U.2017.0.1260).
- rozporządzenie ministra infrastruktury w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (U. 2003 nr 32 poz. 262).
- ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz.U.2017.0.2204).
- ustawa z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz.U.2018.0.618).
- ustawa z dnia 26 października 1992 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U.2016.0.487).
więcej porad
Renta i dożywocie – istota umów
Renta polega na odpłatnym przeniesieniu prawa własności do nieruchomości w zamian za comiesięczne świadczenia pieniężne. Dożywocie natomiast to przyjęcie tzw. dożywotnika jako domownika, przy jednoczesnym (fakultatywnym) zobowiązaniu się do wykonywania szeregu świadczeń na jego rzecz. Świadczenia te mogą przyjąć również formę comiesięcznej wypłaty pewnej kwoty pieniędzy dożywotnikowi.
Renta
Przepis art. 903 mówi wprost, że przez umowę renty jedna ze stron zobowiązuje się względem drugiej do określonych świadczeń okresowych w pieniądzu lub w rzeczach oznaczonych tylko co do gatunku.
[reklama-ads]
Renta jest więc umową pełniącą funkcję niejako alimentacyjną. Renta charakteryzuje się trwałością stosunków, jakie łączą strony, przy czym może być odpłatna lub nieodpłatna. Jeżeli renta jest odpłatna, stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Natomiast w przypadku umowy nieodpłatnej stosujemy przepisy o darowiźnie.
Czas trwania umowy oraz jej forma
Okres trwania umowy zostaje ustalana przez same strony. Strony mogą wskazać konkretny termin wygaśnięcia lub wskazać konkretne zdarzenie, które skończy stosunek zobowiązaniowy. Takim zdarzeniem może być także śmierć uprawnionej strony.
Umowa renty powinna być stwierdzona pismem. Oznacza to, że forma pisemna umowy renty została zastrzeżona ad probationem. Konsekwencją jej niedochowania będzie ograniczenie dowodowe określone w art. 74 § 1 k.c. W razie procesu sąd nie przeprowadzi dowodu ze świadków lub z przesłuchania stron na fakt zawarcia umowy.
Terminy
Jeżeli nie oznaczono terminów inaczej, płatności renty należy płacić comiesięcznie z góry. Natomiast rentę polegającą na świadczeniach w rzeczach oznaczonych tylko co do gatunku należy uiszczać w terminach wynikających z właściwości świadczenia i celu renty.
Co więcej, jeżeli uprawniony dożył dnia płatności renty płatnej z góry, należy mu się całe świadczenie przypadające za ten okres. Renta płatna z dołu powinna natomiast zostać zapłacona za czas do dnia, w którym obowiązek ustał.
Obowiązek płacenia renty
[reklama-ads]
Jeżeli obowiązek płacenia renty wynika z ustawy, w przeciwieństwie do umowy renty zawartej swobodnie, każda ze stron może w razie zmiany stosunków żądać zmiany wysokości lub czasu trwania renty. Ma do tego prawo, nawet jeżeli wysokość renty i czas jej trwania były ustalone w orzeczeniu sądowym lub w umowie.
[uwaga]Czytaj też: Świadczenie rehabilitacyjne[/uwaga]
Dożywocie
Dożywocie polega na przekazaniu własności nieruchomości mieszkalnej w zamian za prawo do dożywotniego w nim mieszkania i do opieki lub wypłaty oznaczonej kwoty pieniędzy przez nowego właściciela owej nieruchomości.
Przepisy art. 908 k.c. mówią, że jeżeli w zamian za prawo własności do nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie, powinien on przyjąć zbywcę jako domownika. Co więcej powinien dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie. Przepisy nakładają także obowiązek sprawienia uprawnionemu własnym kosztem pogrzebu odpowiadającego zwyczajom miejscowym.
Nabywca nieruchomości w zamian za przeniesienie prawa do nieruchomości może także zobowiązać się do obciążenia jej na rzecz zbywcy użytkowaniem, służebnością mieszkania lub inną służebnością osobistą. Może również spełnić świadczenie w pieniądzach lub w rzeczach oznaczonych co do gatunku.
[reklama-ads]
Przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie następuje z jednoczesnym obciążeniem nieruchomości prawem dożywocia. Do takiego obciążenia należy stosować odpowiednio przepisy o prawach rzeczowych ograniczonych.
Natomiast w razie zbycia nieruchomości obciążonej, nabywca ponosi także osobistą odpowiedzialność za świadczenia tym prawem objęte. Osobista odpowiedzialność współwłaścicieli jest solidarna.
Jeżeli prawo dożywocia zostało ustanowione na rzecz kilku osób, i jedna z nich umiera, świadczenie ulega odpowiedniemu zmniejszeniu.
Forma umowy dożywocia
Umowa dożywocia wiąże się z przeniesieniem nieruchomości, to też zgodnie z art. 158 k.c. umowa dożywocia powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Niedochowanie formy aktu notarialnego powoduje bezskuteczność tej czynności prawnej i jej nieważność tj. nieruchomość nie przechodzi na nabywcę.
Zmiana dożywocia na rentę
Prawo dożywocia jest niezbywalne. Jeżeli jednak z jakichkolwiek powodów między stronami umowy dojdzie do scysji i zerwania wcześniejszych więzi, na żądanie jednej ze stron sąd może zamienić dożywocie na rentę. Zamienić można wszystkie lub tylko niektóre uprawnienia objęte treścią prawa dożywocia.
[reklama-ads]
W wyjątkowych okolicznościach na żądanie jednej ze stron, jeżeli dożywotnik jest zbywcą nieruchomości, sąd może rozwiązać umowę o dożywocie.
Jeżeli zobowiązany zbył otrzymaną nieruchomość, dożywotnik może żądać zamiany prawa dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tego prawa.
Przesłanki uznania umowy za bezskuteczną
Osoba, względem której ciąży dożywotni obowiązek alimentacyjny, może żądać uznania umowy za bezskuteczną, jeżeli wskutek tej umowy dożywotnik stał się niewypłacalny. Uprawnienie to przysługuje bez względu na to, czy dożywotnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, oraz bez względu na czas zawarcia umowy.
[rada]Umowa o dożywocie nie może zostać uznana za bezskuteczną po upływie pięciu lat od jej zawarcia.[/rada]
[informacja]Podstawa prawna:
ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U.2018.0.1025).[/informacja]
[reklama-ads]
Jednolity Plik Kontrolny – wszystko co powinieneś o nim wiedzieć
Jednolity Plik Kontrolny jest odpowiedzią MF wobec dotychczasowych praktyk nieuczciwych przedsiębiorców. Ministerstwo chcąc uszczelnić polski system podatkowy od początku bieżącego roku wprowadziło obowiązek składania JPK VAT również dla tych najmniejszych firm (w tym jednoosobowe działalności gospodarcze).
Czym dokładnie jest Jednolity Plik Kontrolny? Jaka jest jego struktura? Kto i od kiedy jest zobowiązany do jego przekazywania? W końcu jakie są kary za nieprzestrzeganie obowiązków z nim związanych? Wyjaśniamy poniżej.
[reklama-ads]
Czym jest Jednolity Plik Kontrolny?
JPK reguluje art. 193a §1 Ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (dalej jako o.p.). Przepisy te zaczęły obowiązywać od 1 lipca 2016 roku, jednakże obejmowały tylko część czynnych podatników VAT. Od 1 stycznia 2018 roku dotyczą wszystkie podmioty.
Jednolity Plik Kontrolny to plik zawierający informacje z ksiąg i dokumentów księgowych prowadzonych za pomocą programów komputerowych, przekazywany do odpowiedniego Urzędu Skarbowego. Obowiązek przygotowania ksiąg i dowodów księgowych w postaci JPK tyczy się tych podmiotów, które prowadzą szeroko rozumianą księgowość przy użyciu programu komputerowego.
[uwaga] Czytaj też: Ważne terminy podatkowe dla przedsiębiorcy[/uwaga]
Jaki jest cel wprowadzenia Jednolitego Pliku Kontrolnego?
Zasadniczym celem JPK jest usprawnienie działania organów podatkowych, skrócenie kontroli podatkowej oraz zapobieganie wyłudzeniom VAT oraz innym oszustwom podatkowym. Dzięki JPK organy podatkowe mogą w szybki sposób przeprowadzić czynności sprawdzające i kontrolne.
Dostęp do uporządkowanych danych pozwala łatwiej ustalić nieprawidłowości. JKP przyśpiesza również potwierdzanie prawidłowości rozliczeń.
Wprowadzenie Jednolitego Pliku Kontrolnego nie jest wyłącznie usprawnieniem działania fiskusa. Ma także działać na korzyść przedsiębiorców. JKP skraca czas kontroli skarbowej, dzięki czemu przedsiębiorcy mogą zmniejszyć koszty związane z taką kontrolą.
[reklama-ads]
Dodatkowo przedsiębiorcy mogą odejść od prowadzenia księgowości w formie papierowej. Jednocześnie dostęp do danych w formie wirtualnej umożliwia szybką analizę działalności firmy.
Struktury i terminy do złożenia Jednolitego Pliku Kontrolnego
Jednolity Plik Kontrolny ma postać pliku XML i składa się ze struktur logicznych postaci elektronicznej ksiąg podatkowych oraz dowodów księgowych.
Aktualnie JPK składa się z siedmiu struktur:
*Podane terminy dotyczą mikro, małych i średnich przedsiębiorców. Duży przedsiębiorca ma obowiązek składania wszystkich rodzajów JPK regularnie co miesiąc.
JPK_VAT dot. ewidencji zakupu i sprzedaży VAT - przedsiębiorcy mają obowiązek złożyć do 25. dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni;
JPK_KR dot. ksiąg rachunkowych - przedsiębiorcy mają obowiązek złożyć na żądanie urzędu skarbowego w terminie wyznaczonym w wezwaniu. Termin nie może być krótszy niż 3 dni liczony od dnia doręczenia wezwania;
JPK_WB dot. wyciągów bankowych - przedsiębiorcy mają obowiązek złożyć na żądanie urzędu skarbowego w terminie wyznaczonym w wezwaniu. Termin nie może być krótszy niż 3 dni liczony od dnia doręczenia wezwania;
JPK_MAG dot. stanu magazynowego - przedsiębiorcy mają obowiązek złożyć na żądanie urzędu skarbowego w terminie wyznaczonym w wezwaniu. Termin nie może być krótszy niż 3 dni liczony od dnia doręczenia wezwania;
[reklama-ads]
JPK_FA dot. faktur VAT - przedsiębiorcy mają obowiązek złożyć na żądanie urzędu skarbowego w terminie wyznaczonym w wezwaniu. Termin nie może być krótszy niż 3 dni liczony od dnia doręczenia wezwania;
JPK_PKPiR dot. podatkowych ksiąg przychodów i rozchodów - przedsiębiorcy mają obowiązek złożyć na żądanie urzędu skarbowego w terminie wyznaczonym w wezwaniu. Termin nie może być krótszy niż 3 dni liczony od dnia doręczenia wezwania;
JPK_EWP dot. ewidencji przychodów przedsiębiorców korzystających z ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych - przedsiębiorcy mają obowiązek złożyć na żądanie urzędu skarbowego w terminie wyznaczonym w wezwaniu. Termin nie może być krótszy niż 3 dni liczony od dnia doręczenia wezwania;
Struktury każdego z takich plików posiada obligatoryjne elementy, takie jak:
nagłówek, tj. dane identyfikacyjne przedsiębiorcy;
część merytoryczna – zawiera informacje dot. zdarzeń gospodarczych;
część weryfikacyjna – obszar bliku posiadający informację podlegające kontroli;
część ewidencyjna sprzedaży/zakupu VAT;
numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej;
dane kontrahenta;
numery dowodów sprzedaży/zakupu;
data wystawienia dowodu sprzedaży/zakupu;
data sprzedaży – jest to część obligatoryjna, o ile różni się od daty wystawienia dowodu sprzedaży;
[uwaga]Czytaj też: Nadpłata VAT[/uwaga]
Informacje praktyczne
[reklama-ads]
Jednolity Plik Kontrolny można przekazać do Urzędu Skarbowego za pomocą rządowych systemów informatycznych (https://e-dokumenty.mf.gov.pl/index.html) przy użyciu podpisu elektronicznego lub Elektronicznej skrzynki podawczej tzw. ePUAP, a także w biurze podawczym na pendrivie, karcie pamięci, płycie CD/DVD lub innym nośniku danych.
Należy pamiętać, że informatyczne nośników danych muszą być zgodne z przepisami Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 czerwca 2016 r. w sprawie sposobu przesyłania za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Zgodnie z §3 ust. 1 Rozporządzenia nośnik danych powinien:
być oznakowany w sposób pozwalający na jednoznaczną jego identyfikację;
być przystosowany do przenoszenia pomiędzy powszechnie dostępnymi urządzeniami odczytującymi;
być dostosowany do przechowywania w temperaturze 18–22oC przy wilgotności względnej 40–50%;
zapewniać możliwość wiernego odczytywania danych w urządzeniach produkowanych przez różnych producentów, właściwych dla danego typu nośnika.
Jaka kara grozi za niezłożenie JPK w terminie?
Nieuzasadnione niezłożenie Jednolitego Pliku Kontronego do organu podatkowego, mimo obowiązkowi podatkowemu lub wezwaniu, może zostać potraktowane jako naruszenie obowiązków podatkowych.
Podatnik, który nie złożył w terminie we właściwym urzędzie właściwego pliku podlega karze grzywny do 120 stawek dziennych (aktualnie kwota do 4 200 zł).
Niezłożenie JPK w prawidłowej formie, terminie bądź zawarcie w nim danych niezgodnych ze stanem faktycznym może zostać potraktowane nawet jako wykroczenie skarbowe (kara do 42 000 zł) lub przestępstwo skarbowe (kara nawet do 20 160 000 zł).
[reklama-ads]
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U.2018.0.800).
rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 czerwca 2016 r. w sprawie sposobu przesyłania za pomocą środków komunikacji elektronicznej ksiąg podatkowych oraz wymagań technicznych dla informatycznych nośników danych, na których te księgi mogą być zapisane i przekazywane (Dz.U. 2016 poz. 932).[/informacja]
