Główną funkcją znaku towarowego jest jego funkcja odróżniająca. Niejednokrotnie na logotypie budowany jest cały marketing marki. Dany znak towarowy może urosnąć do miana kultowego, być utożsamiany z prestiżem i elegancją. Nie dziwi więc, że przedsiębiorstwa częstokrotnie bardzo rygorystycznie podchodzą do ochrony swojego logo, kategorycznie zabraniając nawet wspominania swojej marki innym przedsiębiorstwom. Jednakże są sytuację w których legalnie możemy posługiwać się cudzym znakiem towarowym bez zgody właściciela. Kiedy i w jaki sposób możemy to czynić?
Znak towarowy (inaczej logotyp) został zdefiniowany w art. 120 Ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli nadaje się ono do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego.
Logotyp firmy podlega ścisłej ochronie prawnej. Znakiem tym może posługiwać się jedynie jego właściciel. Osoba trzecia, aby móc używać cudzego logo potrzebuje specjalnej zgody właściciela. Zgoda musi mieć postać umowy licencyjnej zawartej w formie pisemnej pod rygorem nieważności.
Co jeżeli nie uzyskamy zgody właściciela?
Przyjmijmy że jesteśmy usługodawcą, który chciałby „pochwalić” się współpracą z jakąś znaną marką. Aby udostępnić na swojej stronie internetowej logotyp tego przedsiębiorstwa potrzebowali będziemy jego zgody. Zgoda ta związana będzie z wysoką opłatą lub innymi wymaganiami, których nie będziemy w stanie spełnić. Co wtedy?
W takiej sytuacji możemy wykorzystać nazwę słowną naszego klienta, bez posługiwania się jego logiem. Powołanie się na współpracę z daną firmą poprzez podanie jej nazwy – o ile informacją ta będzie prawdziwa – nie narusza praw do znaku towarowego. Do wykorzystania słownej nazwy przedsiębiorstwa nie będziemy potrzebowali jakiejkolwiek zgody, tym uchronimy się przed wysokimi kosztami uzyskania licencji.
Posługiwanie się cudzym znaku towarowym bez zgody właściciela. Czy to jest legalne?
Ustawa – Prawo własności przemysłowej daje możliwość wykorzystywania cudzego znaku towarowego, bez zgody jego właściciela. Chodzi tu o art. 156 ust. 1 pkt 3 p.w.p.
Przepis ten wskazuje, że ochrona znaku towarowego nie daje właścicielowi znaku możliwości zakazania używania przez inne osoby tego znaku w obrocie zarejestrowanego oznaczenia lub oznaczenia podobnego, jeżeli jest to konieczne dla wskazania przeznaczenia towaru. Dotyczy to w szczególności oferowania części zamiennych, akcesoriów lub usług.
Właściciel chronionego znaku towarowego nie może zakazać innemu podmiotowi używania jego znaku towarowego, jeśli jego użycie jest konieczne do wskazania cech charakterystycznych towarów. Musimy jednak pamiętać, że wykorzystanie cudzego znaku towarowego, musi być niezbędne, aby należycie poinformować swoich klientów o cechach danego towaru.
Jeżeli więc prowadzimy sklep internetowy, w którym posiadamy towary zakupione bezpośrednio od producenta lub dystrybutora, możemy bez obaw używać ich logotypów w celach informacyjnych. Należy pamiętać przy tym, że zbyt ekspresyjne wykorzystywanie cudzego logo może być już uznane za naruszenie prawa.
Eksponowanie logo w taki sposób, który będzie sprawiał wrażenie, że przedsiębiorca utożsamia się z tą marką lub się nią reklamuje, jest działaniem, które nie może korzystać z ochrony art. 156 ust. 1 pkt 3 p.w.p.
Znak towarowy – wnioski
Biorąc powyższe pod uwagę, można dojść do wniosków, że legalność wykorzystywania cudzego znaku towarowego jest zależna od konkretnej sytuacji.
Przy korzystaniu z cudzego logotypu należy się kierować wyczuciem dobrego smaku oraz interesem właściciela logo. Informacyjne użycie znaku towarowego jest dopuszczalne, jednakże tylko gdy odpowiada usprawiedliwionym potrzebom używającego oraz jego klientów. Jest więc zgodne z uczciwymi praktykami handlowymi.
Pamiętajmy, że co do zasady posługiwanie się znakiem towarowym, bez zgody jego właściciela, jest niezgodne z prawem. Konsekwencją takiego zachowania mogą być bardzo dotkliwe sankcje finansowe.
Podstawa prawna:
- ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (U. 2001 nr 49 poz. 508).
Polecane wzory pism:
Polecane wzory pism:
Radosław Pilarski
Adwokat oraz doradca restrukturyzacyjny z wieloletnim doświadczeniem w prawie cywilnym, gospodarczym oraz upadłościowym i restrukturyzacyjnym.
więcej porad
Jednorazowe odszkodowanie z ZUS z tytułu wypadku przy pracy – kwoty odszkodowań
Kiedy dochodzi do wypadku przy pracy?
Przepis art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych za wypadek przy pracy definiuje wypadek przy pracy jako nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło:
podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;
podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;
w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.
Jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy
W przypadku gdy zdarzenie zostało uznane za wypadek przy pracy, ubezpieczony w ZUS ma prawo do zasiłku chorobowego płatnego w wysokości 100% podstawy wymiaru tego zasiłku. Natomiast gdy wypadek spowoduje stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu, wtedy ubezpieczony ma również prawo do jednorazowego odszkodowanie.
Stały uszczerbek a długotrwały uszczerbek na zdrowiu
Stały uszczerbek na zdrowiu to naruszenie sprawności organizmu, powodujące upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy. Z kolei długotrwały uszczerbek na zdrowiu jest naruszeniem sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy. Przy czym uszkodzenie to może ulec poprawie w przyszłości.
Dokumenty niezbędne do wypłaty odszkodowania
Aby starać się o jednorazowe odszkodowanie przedłożyć należy szereg dokumentów. Wraz z pisemnym wnioskiem o ustalenie uszczerbku na zdrowiu oraz wypłatę świadczenia należy doręczyć do ZUS:
zaświadczenie o stanie zdrowia OL-9 zawierające m.in. informacje o zakończonym procesie leczenia i rehabilitacji, wystawione nie wcześniej niż na miesiąc przed złożeniem wniosku oraz ewentualnie dokumentacja medyczna;
protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy, sporządzony przez pracodawcę lub karta wypadku;
prawomocny wyrok sądu pracy;
decyzja o stwierdzeniu choroby zawodowej wydana przez państwowego inspektora sanitarnego.
Aktualne stawki przy jednorazowych odszkodowaniach
Stawki te obowiązują w okresie od 1 kwietnia 2018 roku do 31 marca 2019 roku i wynoszą:
854 zł za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
854 zł za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, z tytułu zwiększenia tego uszczerbku co najmniej o 10 punktów procentowych;
14 950 zł z tytułu orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji ubezpieczonego;
14 950 zł z tytułu orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji wskutek pogorszenia się stanu zdrowia rencisty;
76 887 zł, gdy do jednorazowego odszkodowania uprawniony jest małżonek lub dziecko zmarłego ubezpieczonego lub rencisty;
38 444 zł, gdy do jednorazowego odszkodowania uprawniony jest członek rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty inny niż małżonek lub dziecko;
76 887 zł, gdy do jednorazowego odszkodowania uprawnieni są równocześnie małżonek i jedno lub więcej dzieci zmarłego ubezpieczonego lub rencisty oraz 14 950 zł z tytułu zwiększenia tego odszkodowania przysługującego na każde z tych dzieci;
76 887 zł, gdy do jednorazowego odszkodowania uprawnionych jest równocześnie dwoje lub więcej dzieci zmarłego ubezpieczonego lub rencisty oraz 14 950 zł z tytułu zwiększenia tego odszkodowania przysługującego na drugie i każde następne dziecko;
14 950 zł, gdy obok małżonka lub dzieci do jednorazowego odszkodowania uprawnieni są równocześnie inni członkowie rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty; każdemu z nich przysługuje ta kwota, niezależnie od odszkodowania przysługującego małżonkowi lub dzieciom;
38 444 zł, gdy do jednorazowego odszkodowania uprawnieni są tylko członkowie rodziny inni niż małżonek lub dzieci zmarłego ubezpieczonego lub rencisty; oraz 14 950 zł z tytułu zwiększenia tego odszkodowania przysługującego na drugiego i każdego następnego uprawnionego.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (U. 2002 nr 199 poz. 1673).[/informacja]
Polecane wzory pism:
Wniosek o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy
Wzór pisma o odszkodowanie za złamanie
Pozew o odszkodowanie w związku ze śmiercią poszkodowanego
Kara łączna – zasady łączenia kar
Kara łączna w polskim systemie prawnym przyjęła system mieszany. Kodeks karny przewiduje zasadę absorpcji, polegającą na pochłanianiu przez karę najsurowszą innych lżejszych kar; oraz zasadę kumulacji polegająca na sumowaniu kar za poszczególne przestępstwa.
Ustawodawca za cel kary łącznej uznał przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
Kary oraz środki karne podlegające łączeniu:
kary tego samego rodzaju podlegające stopniowaniu, tj. kara grzywny, kara ograniczenia wolności i kara pozbawienia wolności;
kara ograniczenia wolności i kara pozbawienia wolności;
kara 25 lat pozbawienia wolności z innymi karami;
kara dożywotniego pozbawienia wolności z innymi karami;
terminowe środki karne tego samego rodzaju.
Nie podlegają natomiast łączeniu kary zastępcze orzeczone w miejsce pierwotnie orzeczonych kar zasadniczych - np. zastępcza kara pozbawienia wolności orzeczona w miejsce grzywny.
Zasady łączenia kar
Przyjęta przez ustawodawcę nowela z dnia 20 lutego 2015 roku oraz II nowela z dnia 11 marca 2016 roku rozwija rozwiązanie prawa karnego materialnego z lat poprzednich odnoszące się do przypadków popełnienia przez tego samego sprawcę wielu przestępstw pozostających w realnym zbiegu, w celu zastępowania jednostkowych kar wymierzonych za zbiegające się przestępstwa jedną karą orzekaną na podstawie wszystkich orzeczonych kar jednostkowych.
Obecny przepis artykułu 85 k.k. dodatkowo daje możliwość łączenia za sobą wcześniej orzeczonych kar łącznych.
Od powyżej opisanej instytucji kary łącznej istnieją dwa wyjątki:
85 § 3 k.k., który stanowi, iż „podstawą orzeczenia jednej kary łącznej nie może być kara wymierzona za przestępstwo popełnione po rozpoczęciu, a przed zakończeniem wykonywania innej kary podlegającej łączeniu z karą wykonywaną w chwili popełnienia przestępstwa, lub karą łączną, w skład której wchodzi kara, która była wykonywana w chwili popełnienia czynu”. Co oznacza, że do kary łącznej nie możemy wliczyć kary popełnionej podczas wykonywania reszty kar .
nie podlega łączeniu kara orzeczona przez inne państwo Unii Europejskiej.
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku – Kodeks Karny.[/informacja]
Polecane wzory pism:
Łączenie kar wniosek
