Był czas na zwrot niezapłaconego długu. Teraz przyszła pora na postępowanie egzekucyjne. Komornik ma prawo zająć wszystko co należy do dłużnika, zostawiając mu jedynie rzeczy niezbędne do egzystencji. Co do zasady, zajęcie komornicze obejmuje wszelkie ruchomości, które są we władaniu dłużnika. Toteż nie jest sytuacją rzadką, że komornik zajmuje przedmioty nienależące do dłużnika.
Zajęcie komornicze stanowi pierwszą fazę postępowania egzekucyjnego. Istotą zajęcia jest utrata przez właściciela i posiadacza zajętej rzeczy prawa rozporządzania nią. Dłużnika zostaje pozbawiony prawa sprzedaży czy obciążenia takiego przedmiotu. Dokonanie przez dłużnika którejś z wyżej wskazanych czynności, wbrew zajęciu, jest prawnie bezskuteczne.
Zajęcie komornicze a pojęcie władania
Zajęcie komornicze zostało uregulowane w art. 845 Kodeksu postępowania cywilnego. Prawo komornika do zajęcia rzeczy będących we władaniu dłużnika, a nienależących do niego statuuje § 2 tego przepisu.
art. 845 § 2 KPC:
Zająć można ruchomości dłużnika będące w jego władaniu albo we władaniu samego wierzyciela, który do nich skierował egzekucję. Nie podlegają jednak zajęciu ruchomości, jeżeli z ujawnionych w sprawie okoliczności wynika, że nie stanowią one własności dłużnika.
Ruchomości dłużnika będące we władaniu osoby trzeciej można zająć tylko wówczas, gdy osoba ta zgadza się na ich zajęcie albo przyznaje, że stanowią one własność dłużnika, oraz w przypadkach wskazanych w ustawie. Jednakże w razie zbiegu egzekucji sądowej i administracyjnej dopuszczalne jest zajęcie ruchomości na zasadach przewidzianych w przepisach o egzekucji administracyjnej.
Zgodnie z powyższym przepisem komornik ma prawo zająć ruchomości dłużnika będące w jego władaniu. Nie musi przy tym podejmować czynności prowadzących do ustalenia prawa własności dłużnika do rzeczy. Zasadą jest jedynie, że komornik nie powinien zajmować więcej ruchomości niż te, które są potrzebne do zaspokojenia wierzytelności i kosztów egzekucyjnych.
„Władanie” określane jest jako faktyczna dyspozycja przedmiotem władnym bez względu na stosunek prawny władającego do tego przedmiotu. Władanie określa faktyczne dzierżenie i dysponowanie rzeczy.
Jest ono bowiem związane z jej posiadaniem, w szczególności z posiadaniem samoistnym, gdy podmiot faktycznie włada rzeczą jak właściciel. Domniemywa się jednocześnie, że posiadanie jest zgodne ze stanem prawnym, czyli wynika z prawa własności posiadacza do rzeczy. Oznacza to, że korzystanie przez dłużnika z rzeczy stwarza upoważnienie dla komornika do dokonania zajęcia rzeczy.
Zajęcie komornicze rzeczy nienależących do dłużnika
Komornik jest organem „wykonawczym”, nie rozstrzyga o słuszności czy zasadności egzekucji, nie prowadzi także postępowania dowodowego. Jego zadaniem jest przeprowadzić stosowne czynności egzekucyjne zmierzające do zaspokojenia wierzycieli. Przy zajęciu ruchomości komornika nie bada, czy dłużnik posiada tytuł własności do danej rzeczy.
Podstawą zajęcia komorniczego jest fakt władania rzeczą przez dłużnika. Komornik nie ma obowiązku ustalania stosunków prawnych łączących dłużnika z osobami trzecimi. Jeżeli więc w chwili dokonania zajęcia rzecz pozostaje we władaniu dłużnika, to nie stanowi to przeszkody do jej zajęcia.
Domniemywa się również, iż rzecz znajdująca się we współposiadaniu dłużnika, jeżeli znajduje się w mieszkaniu lub innym miejscu zajmowanym przez dłużnika wspólnie z osobami trzecimi, należy do majątku dłużnika i podlega zajęciu egzekucyjnemu.
Jednocześnie zajęcie komornicze może zostać podważone, w sytuacji przedłożenia komornikowi niebudzącego wątpliwości dowodu, że ruchomości będące we władaniu dłużnika są własnością osoby trzeciej. Sąd Najwyższy stwierdził, że w treści art. 845 § 2 KPC. nie chodzi o zajęcie jakichkolwiek ruchomości będących we władaniu dłużnika, lecz o zajęcie „ruchomości dłużnika”.
Dodatkowo, przy zajęciu dłużnik powinien wymienić komornikowi znajdujące się w jego władaniu ruchomości, do których osobom trzecim przysługuje prawo żądania zwolnienia ich od egzekucji. Komornik ma obowiązek zawiadomić o zajęciu osoby wskazane przez dłużnika, że mają prawa obciążające zajęte ruchomości.
Dłużnik jest zobowiązany także powiadomić komornika o wcześniejszych zajęciach tej samej rzeczy dokonanych przez organy egzekucyjne, z podaniem daty tych zajęć i wysokości należności. Dłużnik ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą w zakresie rzetelności podanych informacji.
Środki obrony osoby trzeciej
Osoba trzecia będąca właścicielem zajętej rzeczy jest upoważniona do złożenia skargi na czynności komornika. Należy jednak pamiętać, że prawo do złożenia skargi przysługuje jedynie, gdy zajęcie zostało dokonane z naruszeniem prawa.
Taka sytuacja będzie miała miejsce m.in. gdy mimo ujawnionych dowodów wskazujących na prawo osoby trzeciej do rzeczy komornika dokonał zajęcia, bądź gdy rzecz nie była we władaniu dłużnika, a mimo to została zajęta.
Jeśli natomiast zajęcie komornicze odbyło się zgodnie z procedurą egzekucyjną, osoba trzecia będąca właścicielem zajętej ruchomości ma prawo do wystąpienia z żądaniem zwolnienia rzeczy spod egzekucji.
Powództwo winno być wytoczone w terminie miesiąca od chwili dowiedzenia się o naruszeniu prawa. Uchybienie terminu spowoduje oddalenie powództwa. Termin nie podlega przywróceniu.
Jeżeli komornik nie stwierdzi zasadności skargi, osoba trzecia ma jeszcze prawo do wystąpienia z żądaniem zwolnienia rzeczy spod egzekucji.
Podstawa prawna:
- ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2020 r. poz. 30).
Polecane wzory pism:
więcej porad
Rękojmia na mieszkanie – ile czasu trwa i co obejmuje?
Rękojmia na mieszkanie (ogólnie - na nieruchomość) została uregulowana w Kodeksie cywilnym w przepisach art. 556 i nast. Rękojmia jest instytucją niezależną od gwarancji deweloperskiej.
[reklama-ads]
Co więcej, uprawnienia z tytułu rękojmi za wady nieruchomości kupujący może wykonywać niezależnie od uprawnień wynikających z gwarancji. Co jednak istotne, w razie wykonywania przez kupującego uprawnień z gwarancji, bieg terminu do wykonania uprawnień z tytułu rękojmi ulega zawieszeniu z dniem zawiadomienia sprzedawcy o wadzie.
Termin ten zaczyna biec dalej dopiero od dnia odmowy przez gwaranta wykonania obowiązków wynikających z gwarancji lub bezskutecznego upływu czasu na ich wykonanie.
Rękojmia na mieszkanie - wady nieruchomości
Rękojmia na mieszkanie jest ustawową, niezależną od woli stron i treści umowy deweloperskiej, instytucją odpowiedzialności sprzedawcy za wady nieruchomości. Wady te mogą przybrać formę wad fizycznych lub wad prawnych. Zgodnie z art. 556[1] KC wada fizyczna mieszkania polega na niezgodności sprzedanej nieruchomości z umową, jeżeli lokal:
nie ma właściwości, które powinien mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia – np. mieszkanie nie posiada systemu wentylacyjnego lub wystarczającego dostępu do światła słonecznego;
nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór - np. nie została wykonana lub została wykonana w sposób nieprawidłowy instalacja elektryczna, przyrzeczona przez dewelopera w umowie;
nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego przeznaczenia;
została kupującemu wydana w stanie niezupełnym – np. kupujący nie otrzymał dostępu do garażu podziemnego, mimo iż w umowie był o tym zapis.
[reklama-ads]
Z kolei wada prawna będzie miała miejsce w przypadku, gdy mieszkanie będzie stanowić własność osoby trzeciej, lub gdy będzie obciążona prawem takiej osoby. Dodatkowo, o odpowiedzialności sprzedawcy z tytułu wady prawnej nieruchomości możemy mówić w przypadku, gdy ograniczenie w korzystaniu lub rozporządzaniu rzeczą wynika z decyzji, lub orzeczenia właściwego organu.
Odpowiedzialność sprzedającego z rękojmi za wady nieruchomości nie powstaje, gdy kupujący poniósł jakąkolwiek szkodę, ale gdy wykryta wada powoduje zmniejszenie wartości lub użyteczności rzeczy. Wadą mieszkania będzie każda niekorzystna właściwość lokalu lub budynku, utrudniająca korzystanie z niego zgodne z jego przeznaczeniem bądź obniżająca jego estetykę oraz komfort użytkowania.
[paragraf]Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 1988 roku, sygn. III CZP 48/88:
„Dla określenia istnienia tej wady nie mają natomiast istotnego znaczenia obowiązujące normy techniczne. Dla ustalenia, czy wady budynku są wadami w rozumieniu art. 556 § 1 KC, nie ma znaczenia to, czy w chwili wybudowania budynku oraz w chwili jego zbycia spełniał on obowiązujące normy techniczne przewidziane dla budynków mieszkalnych. Istotnym jest to, czy wartość lub użyteczność przedmiotowego budynku uległa zmniejszeniu z uwagi na cel wynikający z przeznaczenia tego budynku."[/paragraf]
[reklama-ads]
Roszczenia kupującego z tytułu rękojmi
W przypadku zaistnienia wad mieszkania kupujący ma prawo do szeregu żądań względem dewelopera. Kupujący może domagać się:
usunięcia lub naprawienia wady na koszt dewelopera;
obniżenia ceny mieszkania w kwocie, która odpowiada temu, w jaki sposób wada wpłynęła na rzeczywistą wartość lokalu;
odstąpienia od umowy i zwrócenia wpłaconych środków za jednoczesnym opróżnieniem lokalu. Ta opcja będzie możliwe pod warunkiem, że wady są na tyle istotne, że uniemożliwiają korzystanie z mieszkania, a deweloper nie usunął ich w odpowiednim czasie.
[rada]Wady o charakterze istotnym to taka wada, która utrudnia lub wręcz uniemożliwia prawidłowe użytkowanie zakupionej nieruchomości i obniża jej wartość. Będzie to miało miejsce m.in. w przypadku, gdy brak prac naprawczych spowoduje przyśpieszoną degradację budynku, np. elementy konstrukcyjne budynku nie zostały prawidłowo zaizolowane, w rezultacie ściany i stropy budynku przeciekają powodując silne zawilgocenie ścian wewnętrznych i stropów budynku. [/rada]
[reklama-ads]
Rękojmia na mieszkanie a odpowiedzialność dewelopera
Odpowiedzialność sprzedawcy za wady nieruchomości jest odpowiedzialnością opartą na zasadzie ryzyka, tj. bezwzględną i obiektywną. Sprzedający nie ma możliwości uwolnienia się od niej poprzez wykazanie braku winy w pojawieniu się wady, czy też wykazanie braku wiedzy o jej wystąpieniu.
Co do zasady, przesłanką odpowiedzialności sprzedawcy względem kupującego jest wykazanie, że przedmiot sprzedaży dotknięty jest wadą fizyczną lub prawną. Nie ma przy tym żadnego znaczenia czy sprzedawca ponosi winę za stan mieszkania.
Sprzedawca zostaje zwolniony od odpowiedzialności z tytułu rękojmi, wyłącznie w sytuacji, gdy kupujący wiedział o wadzie w chwili zawarcia umowy. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2000 roku (sygn. V CKN 66/00), aby „nastąpiło zwolnienie sprzedawcy od odpowiedzialności z rękojmi, kupujący musi wiedzieć o wadzie i nie podlega badaniu kwestia, czy powinien był o niej wiedzieć np. dlatego, że wada była jawna”.
Z kolei Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 8 lipca 2016 r. (sygn. I ACa 172/16) uznał, że „jeśli wady nie były widoczne tzw. gołym okiem, to stanowiły zatem wady ukryte.
[reklama-ads]
Nawet dokonanie więc przez kupujących wielokrotnych i szczegółowych oględzin spornej nieruchomości, nie daje podstaw do skonstruowania domniemania faktycznego, że posiadając wiedzę o odstępstwach od projektu budowlanego, posiadali również wiedzę o jego wadach funkcjonalnych”.
Termin rękojmi na mieszkanie
Sprzedawca (deweloper) odpowiada z tytułu rękojmi tylko wtedy, gdy wada fizyczna zostanie stwierdzona przed upływem 5 lat od dnia wydania nieruchomości kupującemu. Termin należy więc liczyć od daty odbioru technicznego mieszkania.
Termin ten znajduje zastosowanie do wad fizycznych nieruchomości, które obejmują wady budynku, gruntu, części składowych nieruchomości itp. Istotne jest, iż wskazany termin jest terminem zawitym, co oznacza, że jego upływ powoduje wygaśnięcie uprawnień kupującego. W przypadku wad prawnych, kupujący nie jest ograniczony żadnym terminem.
Stwierdzenie wady fizycznej we wskazanym wyżej terminie 5 lat nakłada na kupującego roczny termin, w którym kupujący musi zrealizować swoje uprawnienia, tj. wyjść z roszczeniem usunięcia usterek w mieszkaniu bądź złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny lub o odstąpieniu od umowy. Brak reakcji kupującego przez rok od wykrycia wady powoduje wygaśnięcie jego uprawnień z rękojmi.
[reklama-ads]
Terminy do stwierdzenia wady nieruchomości może podlegać umownym modyfikacjom. Nie dotyczy to jednak obrotu konsumenckiego, tj. sytuacji, gdy sprzedającym jest deweloper, a kupującym - osoba fizyczna. Jednocześnie w obrocie konsumenckim terminy do stwierdzenia wady fizycznej mogą być umownie przedłużane.
[rada]W przypadku realizacji przez dewelopera usługi na wykończenie mieszkania prawo rękojmi przysługuje przez okres 2 lat od dnia wykonania tej usługi.[/rada]
Jeżeli sprzedawca podstępnie zataił wadę, jego odpowiedzialność z tytułu rękojmi nie jest ograniczona żadnym terminem. Podstęp ma miejsce wówczas, gdy sprzedawca umyślnie zataja wadę, aby utrudnić kupującemu jej wykrycie.
W takim przypadku kupujący nie traci uprawnień z tytułu rękojmi mimo upływu terminu do stwierdzenia wady. Wskutek tego kupujący będzie mógł korzystać z omawianej instytucji nawet po upływie 5 lat, jeżeli ujawni się wada podstępnie zatajona przez sprzedawcę. Jednocześnie w takiej sytuacji, ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na kupującym.
Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 31 maja 2016 roku (sygn. I ACa 937/15) zgłoszenie wady nieruchomości nie wymaga żadnej szczególnej formy, skuteczne będzie zarówno zgłoszenie ustne, jak i drogą telefoniczną i elektroniczną. Dla celów dowodowych zaleca się jednak zastosowanie formy pisemnej lub mailowej.
[reklama-ads]
Domniemanie uznania rękojmi
Zgodnie z art. 561[5] KC jeżeli kupujący będący konsumentem zażądał wymiany rzeczy lub usunięcia wady albo złożył oświadczenie o obniżeniu ceny, określając kwotę, o którą cena ma być obniżona, a sprzedawca nie ustosunkował się do tego żądania w terminie czternastu dni, uważa się, że żądanie to uznał za uzasadnione.
Powyższe oznacza, że sprzedający ma 14 dni na odniesienie się do żądań konsumenta. Początkiem biegu terminu jest dzień, w którym sprzedający zaznajomił się lub mógł się zaznajomić z żądaniem. Przy czym termin liczy się od dnia następnego.
Bezskuteczny upływ wskazanego terminu oznacza, że sprzedawca uznaje istnienie wady oraz uznaje żądanie konsumenta mające na celu usunięcie wady. Po upłynięciu terminu bez znaczenia pozostaje późniejsze wykazywanie przez sprzedawcę braku wskazanej przez kupującego niezgodności.
A co z rękojmią za mieszkanie z rynku wtórnego?
Kodeks cywilny w kwestii terminów nie różnicuje nieruchomości z rynku pierwotnego i wtórnego. Kupujący również w tym wypadku ma prawo dochodzić swoich roszczeń w terminie 5 lat od daty zakupu, niezależnie czy mieszkanie pochodzi od przedsiębiorcy, czy osoby prywatnej.
[reklama-ads]
[informacja]Podstawa prawna:
ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r. poz. 1740).[/informacja]
Polecane wzory pism:
Zgłoszenie usterki do dewelopera wzór
Pismo do dewelopera o odszkodowanie za opóźnienie
Odszkodowanie od dewelopera za opóźnienie
Wezwanie dewelopera do zapłaty kary umownej
Pismo do dewelopera o odsetki wzór
Pismo do dewelopera o odszkodowanie wzór
Wezwanie do usunięcia wad przez dewelopera wzór
Wezwanie do usunięcia usterek budowlanych w ramach gwarancji wzór
Umowa na czas określony – jaka jest jej maksymalna długość?
Ustawodawca uznał, że umowa na czas określony stwarza stan niepewności pracownika, który, mimo iż w dalszym ciągu chroniony jest przepisami Kodeksu pracy, to w praktyce nie ma gwarancji zatrudnienia. Ten rodzaj umowy zawierany jest na krótkie okresy, 6 – 12 miesięcy.
[reklama-ads]
Pracownik będący w takiej sytuacji do końca nie wie, czy za chwilę nie będzie musiał szukać nowego zatrudnia oraz czy może pozwolić sobie na długookresowe zobowiązania (np. kredyt hipoteczny).
Maksymalny okres zatrudnienia na umowie na czas określony to 33 miesiące. W jaki sposób liczyć okres zatrudnienia? Czy są limity ilościowe umów? Oraz czy istnieją wyjątki od powyższej zasady? O tym w niniejszym artykule.
Umowa na czas określony - limity kodeksowe
Kwestię limitowania umowy zawieranej na czas określony reguluje art. 25 [1] KP. Zgodnie z § 1 tego przepisu zatrudnienie na podstawie jednej umowy na czas określony lub na podstawie kilku umów na czas określony zawartych pomiędzy tym samym pracodawcą oraz tym samym pracownikiem nie może przekroczyć łącznie 33 miesięcy.
Z kolei maksymalna liczba zawartych umów na czas określony pomiędzy tymi samymi stronami wynosi trzy umowy. Nie ma przy tym znaczenia długość przerw pomiędzy nawiązaniem kolejnych umów o pracę.
Po umowie lub umowach trwających 33 miesiące, kolejna musi być już umową zawartą na czas nieokreślony. Jeżeli umowa na czas określony przekracza ustawowy limit, przyjmuje się, że pracownik od dnia następującego po upływie 33 miesięcy jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.
[rada]Kodeks pracy jest ustawą nieprecyzyjną, przez co dopuszczalne jest zawarcie z tym samym pracownikiem pierwszej umowy na okres próbny, następnie pierwszej umowy na czas określony np. na 12 miesięcy, potem drugiej umowy na okres próbny na inny rodzaj pracy niż praca wykonywana na podstawie pierwszej umowy na okres próbny oraz pierwszej umowy na czas określony, następnie zaś drugiej umowy na czas określony np. na 12 miesięcy, następnie umowy na zastępstwo oraz trzeciej umowy na czas określony na 9 miesięcy. Dopiero po takiej „kombinacji” pracodawca będzie musiał zaproponować umowę na czas nieokreślony.[/rada]
[reklama-ads]
Z racji tego, że omawiany przepis wszedł w życie 22 lutego 2016 roku, przyjmuje się, że do dopuszczalnego 33-miesięcznego okresu zatrudnienia na umowie na czas określony zawieranej przed wejściem w życie nowelizacji, nie wlicza się okresu wcześniejszego zatrudnienia na podstawie tego rodzaju umowy.
To samo dotyczy okresów wypowiedzenia - od 22 lutego 2016 roku, do okresu zatrudnienia, od którego zależy okres wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony, wliczany będzie łączny okres zatrudnienia u pracodawcy, niezależnie od przerw między kolejnymi zatrudnieniami pracownika oraz niezależnie od rodzaju umowy o pracę, na podstawie której pracownik wcześniej świadczył pracę u tego pracodawcy a uwzględnieniu będą podlegały wszystkie dotychczasowe okresy zatrudnienia pracownika u danego pracodawcy, także okresy zatrudnienia przypadające przed zmianami.
[uwaga]Czytaj też: Umowa na okres próbny wzór[/uwaga]
Jakie są wyjątki od zasady?
Od generalnej zasady wynikającej z art. 25[1] § 1 KP istnieje szereg wyjątków. Do przedmiotowego limitu nie wlicza się okresów trwania umów na czas określony zawartych:
w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy;
w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym;
w celu wykonywania pracy przez okres kadencji;
w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie;
- jeżeli ich zawarcie jest niezbędne i służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania personalnego.
Z powyższego wynika, że stosowanie wyjątków jest możliwe pod warunkiem, że zapotrzebowanie na pracowników jest wyłącznie okresowe, a nie trwałe. W innym wypadku zawieranie powyższych umów będzie stanowiło bezprawne obchodzenie prawa.
[reklama-ads]
Ustawodawca dopuszcza również możliwość zawarcie przez te same strony większej liczby umów na czas określony niż trzy lub umów trwających dłużej aniżeli 33 miesiące, jeśli pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie.
Obiektywny charakter wskazuje, iż przyczyny wskazane przez pracodawcę muszą wynikać z okoliczności od niego niezależnych, m.in. powodów technologicznych czy atmosferycznych (szczególnie jeżeli chodzi o zlecenia czasowe takie jak budowa).
Zawarcie czwartej i kolejnej umowy o pracę na czas określony lub na zatrudnienie przekraczające okres 33 miesięcy zobowiązuje pracodawcę do zawiadomienia właściwego okręgowego inspektora pracy o zawarciu takiej umowy wraz ze wskazaniem przyczyn jej zawarcia, w terminie 5 dni roboczych od dnia jej zawarcia. Nie dochowanie tego obowiązku wiąże się z możliwością otrzymania kary grzywny od 1 tys. do 30 tys. zł.
[rada]Omawianych limitów zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony nie stosuje się do osób zatrudnionych na podstawie umów o pracę na czas określony, które zostały uregulowane w Karcie Nauczyciela.[/rada]
[reklama-ads]
Umowa na czas określony – zakaz obchodzenia prawa!
Omawiany przepis Kodeksu pracy dotyczy także aneksów do umowy, które są częstą praktyką, mającą na celu obejście prawa. Zawarcie umowy aneksującej na gruncie prawa pracy uważa się za zawarcie, od dnia następującego po dniu, w którym miało nastąpić rozwiązanie umowy pierwotnej, nowej umowy o pracę na czas określony.
Jeżeli jednak strony podczas trwania umowy ustalą inne warunki zatrudnienia niż dotychczasowe, ale nie będą one dotyczyć wydłużenia okresu zatrudnienia (np. nowy wymiar czasu pracy lub wynagrodzenia), to takie uzgodnienie nie będzie traktowane jako zawarcie nowej umowy na czas określony.
Nowa umowa będzie powstawała wówczas, gdy strony uzgodnią dłuższy czas trwania zawartej umowy na czas określony.
[paragraf]Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2000 roku, sygn. I PKN 155/00:
"zawarcie aneksu do terminowej umowy o pracę, przedłużającego jej trwanie w celu zatwierdzenia awansu zawodowego pracownika, nie jest obejściem art. 25[1] KP. W celu uniknięcia wątpliwości, rekomendowane jest dokonywanie uzgodnień w trakcie trwania umowy na czas określony dotyczących wszelkich innych warunków zatrudnienia niż wydłużenie okresu jego trwania, zaś w przypadku zgodnej woli stron w zakresie wydłużenia okresu wykonywania pracy na podstawie umowy na czas określony – zawieranie kolejnej, nowej umowy na czas określony, z zachowaniem zasad i konsekwencji wskazanych w § 1 i 3 komentowanego przepisu. Strony mogą zawrzeć porozumienie zmieniające warunki pracy i (lub) płacy łączącej je drugiej umowy o pracę na czas określony (oprócz przedłużenia czasu jej trwania – 25[1] § 2 KP), ale też nie ma przeszkód, aby za porozumieniem rozwiązały łączącą je umowę o pracę a następnie (choćby tego samego dnia) zawarły nową umowę o pracę, co może spowodować skutek z art. 25[1] § 1 KP." [/paragraf]
[reklama-ads]
[informacja]Podstaw prawna:
ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2020 r. poz. 1320).[/informacja]
