Właściwość sądowa w postępowaniu cywilnym

Właściwość sądowa to nic innego jak kompetencja danego sądu do rozpoznania określonej sprawy. Właściwość sądów powszechnych zajmujących się sprawami cywilnymi określają art. 16 do art. 46 Kodeksu postępowania cywilnego (dalej k.p.c.).
Właściwość sądowa w postępowaniu cywilnym

Właściwość sądowa dzieli się na dwie podstawowe właściwości: miejscową oraz rzeczową. Dodatkowo w obrębie właściwości rzeczowej wyróżniamy właściwość funkcjonalną, inaczej – instancyjną. Natomiast we właściwości miejscowej prócz właściwości ogólnej wyróżniamy również: właściwość przemienną oraz właściwość wyłączną.

Sąd ma obowiązek z urzędu badać swoją właściwość. Powyższe wynika z art. 200 §1 k.p.c., który mówi wprost, że ”Sąd, który stwierdzi swą niewłaściwość, przekaże sprawę sądowi właściwemu.” Oznacza to, że nawet w przypadku błędnego określenia sądu przez nadawcę pisma, sąd ma obowiązek przesłać takie pismo sądowi właściwemu, bez wzywania do tego nadawcy.

Właściwość rzeczowa sądu

Właściwość rzeczowa sądu wskazuje, który sąd jest właściwy do rozstrzygnięcia merytorycznego w danej instancji – sąd rejonowy lub okręgowy. Przepis art. 16 k.p.c. mówi, że do zakresu sądów rejonowych należą wszystkie sprawy cywilne, z wyjątkiem spraw, dla których została przewidziana właściwość sądu okręgowego.

Z kolei art. 17 k.p.c., wymienia szczegółowo zakres rozpatrywanych spraw przez sądy okręgowe. Do ich właściwości  należą sprawy:

  • o prawa niemajątkowe i łącznie z nimi dochodzone roszczenia majątkowe, prócz spraw o ustalenie lub zaprzeczenie pochodzenia dziecka, ustalenie bezskuteczności ojcostwa oraz rozwiązania przysposobienia;
  • ochrony praw autorskich i im pokrewnych oraz wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych, a także ochronę innych praw na dobrach niematerialnych;
  • o sprawy z zakresu prawa prasowego;
  • o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu sporu przekracza 75.000,00 zł,
    a w sprawach gospodarczych 100.000,00 zł, z wyjątkiem spraw o alimenty,
    o naruszenie posiadania, o ustanowienie rozdzielczości majątkowej między małżonkami, o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym oraz spraw rozpoznawanych w elektronicznym postępowaniu upominawczym;
  • o wydanie orzeczenia zastępującego uchwałę o podziale spółdzielni;
  • o uchylenie, stwierdzenie nieważności lub ustalenie nieistnienia uchwał organów osób prawnych, lub jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną;
  • o zapobieganie i zwalczanie nieuczciwej konkurencji;
  • o odszkodowanie z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem.

Należy pamiętać, iż ustawodawca bardzo rygorystycznie podszedł do zagadnienia właściwości sądów, i tak sądy rejonowe nie są uprawnione do rozpatrywania spraw, które podlegają wyłącznie sądom okręgowym. Zgodnie z art. 379 pkt 6 k.p.c. wyrok wydany przez sąd rejonowy w sprawach, których właściwy jest sąd okręgowy, stanowi bezwzględną  przyczynę nieważności postępowania.

Wyjątek stanowi rozpoznanie sprawy majątkowej przez sąd rejonowy w wypadku gdy rozpatrzy sprawę o zapłatę, której wartość przedmiotu sporu wynosi więcej niż limit zakreślony ustawą. Nie będzie to już przyczyna nieważności postępowania, a jedynie uchybienie procesowe.

Właściwość funkcjonalna/instancyjna

Właściwość instancyjna wynika bezpośrednio z właściwości rzeczowej sądu. Polega ona na ustanowieniu przez art. 176 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w polskiej procedurze sądowej zasady dwuinstancyjności postępowania sądowego.

Powyższa zasada polega na weryfikacji rozpoznania merytorycznego sprawy I instancji przez sąd odwoławczy i ma na celu wspomożenie bezstronności sądów w Polsce. W polskiej procedurze sądowej organami I instancji są sądy rejonowe oraz okręgowe, natomiast II instancje stanowią sądy okręgowe dla sądów rejonowych oraz sądy apelacyjne dla sądów okręgowych.

Właściwość miejscowa

Zgodnie z art. 27 k.p.c. właściwość ogólna sądów cywilnych określa, iż powództwo należy wytoczyć przed sąd I instancji, w okręgu którego pozwany ma miejsce zamieszkania. Określa się je według przepisów kodeksu cywilnego. Oznacza to, że powództwo kierujemy do sądu rejonowego lub okręgowego najbliższego miejscu stałego pobytu pozwanego.

Jeżeli pozwany nie ma miejsca zamieszkania w Polsce, ogólną właściwość oznacza się według miejsca jego pobytu w Polsce, a gdy nie jest ono znane lub nie leży w Polsce – według ostatniego miejsca zamieszkania pozwanego w Polsce.

Powództwo wobec Skarbowi Państwa wytacza się według siedziby państwowej jednostki organizacyjnej, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie. Natomiast jeżeli stroną pozwaną jest osoba prawna np. spółka osobowa lub kapitałowa, lub innym podmiotem nie będącym osobą fizyczną np. wspólnota mieszkaniowa, powództwo wytacza się według miejsca siedziby danego podmiotu.

We właściwości miejscowej prócz właściwości ogólnej wyróżniamy również: właściwość przemienną oraz właściwość wyłączną.

Przemienna właściwość miejscowa

Przemienna właściwość miejscowa oznacza, iż w określonych przez ustawę sprawach mamy możliwość  wyboru między właściwością ogólną sądu a właściwością opisaną w przepisie.

Artykuły od 32 do 371 k.p.c. normują takie możliwości jak:

  • w przypadku roszczeń o alimenty oraz powództw o ustalenie pochodzenie pochodzenia dziecka wytoczyć możemy je według miejsca zamieszkania osoby uprawnionej;
  • w przypadku roszczeń majątkowych przeciwko przedsiębiorcy, powództwo możemy wytoczyć przed sąd, w którego okręgu znajduje się zakład główny lub oddział, o ile roszczenie pozostaje w związku z działalnością tego zakładu lub oddziału;
  • w przypadku powództwa o ustalenie istnienia umowy, jej wykonania, rozwiązania lub unieważnienia, także o odszkodowanie z powodu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy – właściwym będzie miejsce wykonania umowy;
  • w przypadku roszczenia z czynu niedozwolonego – powództwo możemy wytoczyć według miejsca, gdzie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę;
  • w przypadku powództwa o zapłatę należności za prowadzenie sprawy, wytoczyć możemy je przed sąd, w okręgu którego pełnomocnik prowadził sprawę;
  • w przypadku roszczeń ze stosunku najmu lub dzierżawy nieruchomości, możemy wytoczyć przez sądem, w okręgu którego nieruchomość ma miejsce położenia;
  • w przypadku powództwa przeciwko zobowiązanemu z weksla lub czeku – właściwość według miejsca płatności;

Wyłączna właściwość miejscowa

Ustawodawca określił, także wyłączną właściwość sądu, od której nie ma wyjątków, zaś niezastosowanie się do niej pociąga za sobą błąd formalny pisma. Są to sprawy:

  • z powództwa o własność, prawa rzeczowe na nieruchomości oraz posiadanie nieruchomości można wytoczyć wyłącznie według miejsca położenia nieruchomości;
  • w przypadku służebności gruntowej – właściwość sądu określa miejsce położenia nieruchomości obciążonej;
  • w sprawach dotyczących dziedziczenia, zachowku, zapisu, polecenia oraz innych rozporządzeń testamentowych powództwo wytacza się wyłącznie według ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy, natomiast jeżeli miejsca tego nie da się ustalić, przed sąd miejsca, w którym znajduje się majątek spadkowy lub jego część;
  • w przypadku powództwa ze stosunku członkostwa w spółdzielni, spółki lub stowarzyszenia wytaczamy według miejsca siedzib tych podmiotów;
  • powództwa ze stosunku małżeństwa wytacza się wyłącznie według miejsca, gdzie małżonkowie mieli ostatnie miejsce zamieszkania, jeżeli choć jedno z nich w tym okręgu ma miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu. Jeżeli oboje małżonkowie mają inne od powyższego miejsce zamieszkania właściwym będzie sąd miejsca zamieszkania strony pozwanej, jeżeli i tej podstawy nie ma – sąd miejsca zamieszkania powoda;
  • w przypadku powództwa między rodzicami a dziećmi oraz przysposabiającymi
    i przysposobionymi właściwym będzie sąd zamieszkania powoda, o ile brak jest podstawy do wytoczenia powództwa według przepisów o właściwości ogólnej;

Szczególne przypadki ustalania właściwości miejscowej

Kodeks postępowania cywilnego w dalszej części Rozdziału o właściwości sądu podaje nam wskazówki co do ustalenia właściwości sądu w przypadkach szczególnych, mianowicie:

  • w sytuacji, gdy uzasadniona jest właściwość kilku sadów lub gdy w sprawie jest kilku pozwanych dla których, według właściwości ogólnej, właściwe są różne sądy, wybór sądu należy do powoda;
  • analogicznie do powyższej sytuacji powód może zachować się w przypadku, gdy nieruchomość położona jest w kilku okręgach sądowych.

Dodatkowo należy zwrócić uwagę na regulacje art. 46 k.p.c., zgodnie z którą strony mogą umówić się na piśmie o poddanie się wybranemu sądowi pierwszej instancji, który według ustawy nie jest miejscowo właściwy.

Sąd ten będzie wówczas wyłącznie właściwy, jeżeli strony nie postanowiły inaczej. Strony mogą również ograniczyć umową pisemną prawo wyboru powoda pomiędzy kilku sądami właściwymi dla takich sporów. Ograniczeniem są jednak sprawy, dla których określona jest właściwość wyłączna.

Podstawa prawna:

  • ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. 1964 nr 43 poz. 296).

Podobne wzory pism:

Radosław Pilarski
Radosław Pilarski
Adwokat oraz doradca restrukturyzacyjny z wieloletnim doświadczeniem w prawie cywilnym, gospodarczym oraz upadłościowym i restrukturyzacyjnym.

więcej porad

Zmiana wierzyciela lub dłużnika

Na początku wskazać trzeba, że inne skutki prawne występują w sytuacji zmiany wierzyciela, a inne w odniesieniu do dłużnika. Zmiana wierzyciela lub dłużnika może być następstwem zawartej umowy bądź mogą wynikać z obowiązujących przepisów prawnych ustawy. Zmiana wierzyciela Wierzyciel ma prawo bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, o ile nie sprzeciwia się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Razem z tą wierzytelnością przechodzą wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Forma przeniesienia wierzytelności powinna być taka sama jak forma stwierdzenia tejże wierzytelności. Należy jednak pamiętać, że dopóki wierzyciel nie zawiadomił dłużnika o cesji, spełnienie świadczenia do rąk poprzedniego wierzyciela ma skutek względem nabywcy. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy w chwili spełnienia świadczenia dłużnik wiedział o przelewie. Wszelkie zarzuty, które przysługiwały dłużnikowi przeciwko zbywcy wierzytelności w chwili powzięcia wiadomości o przelewie przysługują mu również przeciwko nabywcy. Przy tym z przelanej wierzytelności dłużnik może potrącić wierzytelność, która mu przysługuje względem zbywcy, chociażby stała się wymagalna dopiero po otrzymaniu przez dłużnika zawiadomienia o przelewie. Nie może jednak tego uczynić w wypadku, gdy wierzytelność przysługująca względem zbywcy stała się wymagalna później niż wierzytelność będąca przedmiotem przelewu. W sytuacji, kiedy dłużnik otrzymał pisemne zawiadomienie o przelewie pochodzące od zbywcy i spełnił świadczenie do rąk nabywcy wierzytelności, wtedy zbywca ma prawo powołać się wobec dłużnika na nieważność przelewu albo na zarzuty wynikające z jego podstawy prawnej tylko wtedy, gdy w chwili spełnienia świadczenia były one dłużnikowi wiadome. Zbywca wierzytelności ponosi odpowiedzialność względem nabywcy za to, że wierzytelność mu przysługuje. Natomiast za wypłacalność dłużnika odpowiada tylko o tyle, o ile tę odpowiedzialność na siebie przyjął.  Sytuacja osoby trzeciej, która spłaca dług za dłużnika Osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty: jeżeli płaci cudzy dług, za który jest odpowiedzialna osobiście albo pewnymi przedmiotami majątkowymi; jeżeli przysługuje jej prawo, przed którym spłacona wierzytelność ma pierwszeństwo zaspokojenia; jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela; zgoda dłużnika powinna być pod nieważnością wyrażona na piśmie; jeżeli to przewidują przepisy szczególne. Wierzyciel przy tym nie może odmówić przyjęcia świadczenia, które jest już wymagalne.  Jeżeli natomiast wierzyciel został spłacony przez osobę trzecią tylko w jakiejś części, przysługuje mu co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed wierzytelnością, która przeszła na osobę trzecią wskutek zapłaty częściowej. Zmiana dłużnika Osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika w skutek: zawarcia umowy między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika, przy czym oświadczenie dłużnika może być złożone którejkolwiek ze stron; zawarcie umowy między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela - oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron, jednakże będzie ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna. [rada]Umowa o przejęcie długu powinna być zawarta na piśmie pod rygorem nieważności.[/rada] Każda ze stron, które zawarły umowę o przejęcie długu, może wyznaczyć osobie, której zgoda jest potrzebna do skuteczności przejęcia, odpowiedni termin do wyrażenia zgody, jeżeli osoba ta nie wyrazi swojego stanowiska, będzie to traktowane na równi z z odmówieniem zgody. Należy pamiętać, że jeżeli skuteczność umowy o przejęcie długu zależy od zgody dłużnika, a dłużnik zgody odmówił, umowę uważa się za niezawartą. W przypadku zaś, jeżeli skuteczność umowy o przejęcie długu zależy od zgody wierzyciela, a wierzyciel zgody odmówił, strona, która według umowy miała przejąć dług, jest odpowiedzialna względem dłużnika za to, że wierzyciel nie będzie od niego żądał spełnienia świadczenia. Przejmującemu dług przysługują przeciwko wierzycielowi wszelkie zarzuty, które miał dotychczasowy dłużnik, z wyjątkiem zarzutu potrącenia z wierzytelności dotychczasowego dłużnika. Dodatkowo przejmujący dług nie może powoływać się względem wierzyciela na zarzuty wynikające z istniejącego między przejmującym dług a dotychczasowym dłużnikiem stosunku prawnego, będącego podstawą prawną przejęcia długu; nie dotyczy to jednak zarzutów, o których wierzyciel wiedział. Jeżeli wierzytelność była zabezpieczona poręczeniem lub ograniczonym prawem rzeczowym ustanowionym przez osobę trzecią, poręczenie lub ograniczone prawo rzeczowe wygasa z chwilą przejęcia długu, chyba że poręczyciel lub osoba trzecia wyrazi zgodę na dalsze trwanie zabezpieczenia. [informacja]Podstawa prawna: ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 Nr 16 poz. 93).[/informacja] Polecane wzory pism: Wniosek o zobowiązanie dłużnika do wyjawienia majątku Odpowiedź do komornika na zajęcie minimalnej krajowej wzór Wzór odpowiedzi na zawiadomienie o zajęciu innej wierzytelności pieniężnej Zaskarżenie opisu i oszacowania nieruchomości wzór Wzór wniosku o umorzenie zaległych alimentów z funduszu alimentacyjnego Wzór pisma do komornika o stan zadłużenia Pismo do komornika że pracownik już nie pracuje

Wady oświadczenia woli

Wady oświadczenia woli zostały uregulowane przez Kodeks Cywilny. Przepisy przewidują i charakteryzują pięć rodzajów wad oświadczenia woli, są nimi: brak świadomości lub swobody – jest to stan człowieka wyłączający świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. K.c. wyróżnia takie stany jak choroba psychiczna; niedorozwój umysłowy oraz inne poważne zaburzenia psychiczne, nawet jeżeli są one przemijające; pozorność - za czynność pozorną możemy uznać oświadczenie woli, które faktycznie nie ma wywołać jakichkolwiek skutków prawnych, zaś jej celem jest stworzenie okoliczności skutkujących zmyleniem osób trzecich. Za przykład należy podać umowę kupna-sprzedaży lub darowizny zawartą w celu wyzbycia się majątku w czasie trwającego postępowania egzekucyjnego; błąd - mylne wyobrażenie lub brak tego wyobrażenia u osoby oświadczającej swoją wolę o rzeczywistym stanie rzeczy; podstęp – celowe i świadome działanie osoby, która wywołuje błąd w celu uzyskania korzyści dla siebie lub osoby trzeciej; groźba - polega na wymuszeniu oświadczenia woli innej osoby. Stanowi wadę oświadczania woli, o ile jest poważna i bezprawna. Powyżej opisane wady oświadczenia woli mogą prowadzić do: nieważności bezwzględnej - co oznacza, że czynność prawna dotknięta wadliwym oświadczeniem woli, już od momentu jej dokonania nie wywołuje żadnych skutków prawnych. Nie ma możliwości przywrócenia jej ważności. Kodeks cywilny przewiduje, iż nieważność bezwzględną pociągają za sobą oświadczenia woli złożone w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji lub wyrażenie woli oraz oświadczenie woli złożone za zgodą drugiej strony dla pozoru; nieważności względnej - czyli wzruszalność czynności prawnej. Oznacza to, że czynność dotknięta wadą oświadczenia woli jest ważna i wywołuje skutki, jednakże może zostać uchylona przez osobę do tego upoważnioną z mocy ustawy w określonym czasie. Jeżeli taka czynność nie zostanie uchylona w odpowiednim do tego terminie, czynność staje się ważna w sposób niewzruszalny. [informacja]Podstawa prawna: ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny.[/informacja] Polecane wzory pism: Oświadczenie o mobbingu wzór Oświadczenie małżonka o wyrażeniu zgody na darowiznę Oświadczenie o odmowie składania zeznań na piśmie WZÓR Oświadczenie o naprawieniu szkody wzór Oświadczenie dla komornika, że umowa zlecenie to jedyne i powtarzalne źródło dochodu Oświadczenie kierownika budowy o zakończeniu robót wzór Oświadczenie wyrażenie zgody sąsiada na budowę w granicy